พรหมพิศวาส

“ตำแหน่งกรรมการบริหารของบริษัทในชื่อของคุณ แค่คุณเซ็นรายได้ตอบแทนมหาศาลเชียวล่ะ” ทวีศักดิ์เห็นเธอลังเลแกล้งดึงเอกสารกลับ “ถ้าคุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไรครับ”

นันทิตาหลงกลยอมเซ็นสัญญา ทวีศักดิ์แอบยิ้มพอใจที่แผนการสำเร็จ แล้วถามถึงลูกสะใภ้ของเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม เธอเสียงเข้มใส่จะไปพูดถึงมันทำไม เธอเกลียดมันสุดๆ อยากให้มันไปพ้นๆ สักที เขาอาสาจะช่วยจัดการให้ เธอตัดพ้อว่าควรจะทำไปตั้งนานแล้ว ปล่อยให้มันแต่งงานกับลูกชายของเธอจนได้...

ด้านปัทมาถลำตัวกลายเป็นผู้ช่วยตี๋ส่งยาเสพติดไปโดยปริยาย เขาจะเป็นฝ่ายขับรถขนยา ส่วนเธอทำหน้าที่เอาไปส่ง ลูกค้าส่งเงินค่ายาเสพติดให้ปึกหนึ่ง เธอรับเงินมานับก่อนเดินกลับมาหาตี๋บอกว่าเรียบร้อย

“เห็นไหม ง่ายๆสบายๆแค่นี้น้องปัทก็มีเงินไปให้แม่แล้ว แม่จะได้รักน้องปัทมากขึ้นไงล่ะจ๊ะ”

ตี๋พูดจี้จุดปัทมาก่อนขับรถออกไป จากนั้นไม่นานเขากับปัทมาเอาเงินค่ายาเสพติดที่ได้มาให้สมุนของทวีศักดิ์ที่สำนักงานแล้วขับรถจากไป สมุนรีบเอาเงินไปให้เจ้านายพร้อมกับรายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อย

“คราวหน้าก็จัดการได้เลย ถึงเวลาเชือดแล้ว” ทวีศักดิ์ยิ้มอย่างมีแผนชั่ว...

เพื่อต้องการแก้แค้นรพีพร ปพลแสดงท่าทีหมางเมินปานตะวันอย่างออกนอกหน้า เธออุตส่าห์นั่งรอเขากลับจากทำงานหวังจะหาอะไรให้กินเพื่อเอาใจ เขากลับบอกว่าไม่หิวแล้วเดินหนีขึ้นห้องไปเลย ปานตะวันได้แต่มองตามหน้าเศร้า

แม้จะรักปานตะวันแค่ไหน แต่ความแค้นและทิฐิของปพลกลบความรักที่มีต่อเธอจนมิด ครั้นอาบน้ำเสร็จ ปพลเดินมาที่เตียงเห็นปานตะวันนอนหันหลังให้ คิดว่าหลับไปแล้ว ค่อยๆล้มตัวลงนอนหันหลังให้เธอเช่นกัน ทันใดนั้นเธอพลิกตัวมากอดเขาไว้

“ฉันรักคุณนะคะ ฉันแต่งงานกับคุณก็เพราะฉันรักคุณ ถ้ามันมีอะไรที่ฉันทำผิดฉันขอโทษ”

ความรักกับความแค้นตีกันในใจปพลมั่วไปหมด สุดท้ายความแค้นเป็นฝ่ายชนะ เขาแกะมือเธอออก

“ขอโทษนะ ผมอึดอัด” พูดจบปพลหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนที่โซฟา

ปานตะวันเสียใจน้ำตาไหลพรากไม่รู้เลยว่าตัวเองทำผิดอะไรเขาถึงเย็นชาขนาดนี้ พยายามข่มตาให้หลับ ปพลมองมาที่เธอรู้สึกแย่และสับสนว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ooooooo

การได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรักและรักตัวเองน่าจะทำให้ชีวิตมีความสุข แต่ปพลกลับหงุดหงิดไปทุกอย่างพาลเล่นงานทีมเพลงที่เอาเพลงแต่งใหม่มาให้ฟัง อานนท์เข้ามาเห็นเขาก็ร้องทัก

“อ้าว ไอ้พล หงุดหงิดอะไรวะ แล้วนี่จู่ๆทำไมถึงมาทำงาน”

“ก็เห็นว่างานมันยุ่งไม่ใช่เหรอวะ”

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”