หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ฝ่ายเจ้าจอมเพ็ญกระวนกระวายใจกลัวไม่ได้เป็นแม่หยั่วเมือง ไปหาพระยาพลเทพถึงเรือนเพื่อถามเรื่องนี้ พระยาพลเทพบอกว่าเวลานี้ตนถูกคาดโทษอย่าว่าแต่เข้าเฝ้าเลย เหยียบประตูวังยังทำไม่ได้ ให้อดทนหน่อยเถิด

เจ้าจอมเพ็ญบอกว่าตนไม่ได้ถวายรับใช้มานานเดือน กว่าจะถึงตอนนั้นตนยังมีความสำคัญเหลืออยู่อีกหรือ พระยาพลเทพบอกว่าถ้าเช่นนั้นก็ต้องเสี่ยงเอาเอง พระยาพลเทพเอายาเสน่ห์ให้เจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญตกใจไม่กล้าพูดต่อเพราะโทษทำเสน่ห์คือต้องหัวขาดสถานเดียว

พระยาพลเทพมองหน้าเจ้าจอมเพ็ญยิ้มเยาะว่า “ก็ไม่ใช่ครั้งแรก เจ้าจอมท่านจะกลัวกระไร”

เจ้าจอมเพ็ญบอกว่าตนไม่ได้ถวายรับใช้มานานแล้วจะหาโอกาสได้อย่างไร พระยาพลเทพบอกว่าก็ทำเหมือนที่เคยทำกับคุณท้าวสาลิกาสิ เอาขวดยาใส่มือเจ้าจอมเพ็ญตัดบทว่า

“แต่อย่าให้พลาดเหมือนครานั้นก็แล้วกัน กระผมช่วยได้เท่านี้แหละ”

 เจ้าจอมเพ็ญมองขวดยาในมือเครียดหนัก สุดท้ายก็สั่งเลื่อนที่สอพลอว่ายินดีรับใช้หม่อมแม่แม้แต่ชีวิตก็สละได้ ให้เอายาเสน่ห์นี้ไปใส่ในพระกระยาหาร เลื่อนตกใจสุดขีดอุทาน “หม่อมแม่...” ถูกเจ้าจอมเอามืดปิดปากจิกตาเหี้ยมใส่จนพูดไม่ออก

เลื่อนเดินใจลอยออกจากตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ เจอขันทองเดินคุยมากับขุนรักษ์เทวาโดยมีหลวงศรีมะโนราชเดินตาม ขุนรักษ์เทวาบ่นเรื่องข้าวของแพงพุ่งเร็วจนแม้ขณะกำลังตัดสินใจว่าจะซื้อดีหรือไม่ราคาก็พุ่งขึ้นไปอีกแล้ว ขันทองบอกว่าข้าศึกล้อมเมืองก็เป็นเช่นนี้แหละ ยังดีที่เรายังพอหาข้าวของได้ แต่พวกชาวบ้านน่ะสิ

“จะสนใจไปทำไมเจ้าคะ” หลวงศรีมะโนราชสอดแทรกขึ้น “ชีวิตไพร่ไหนเลยจะมีค่าเสมอด้วยพวกเรา ต่อให้พวกมันตายจนหมดก็หาเป็นกระไรไม่ ขอเพียงเราสุขสบายก็พอแล้ว”

พอดีเห็นเลื่อนยืนซึมใจลอยอยู่ ขันทองเข้าไปบอกว่าพวกตนมารับห้ามคนใหม่ไปถวายเสด็จพระองค์ชายเชษฐ์ ขันทองพูดถึงสองครั้งเลื่อนจึงรู้สึกตัว บอกให้รอประเดี๋ยว แล้วเดินเลี่ยงไป

“ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นี่ถ้าไม่คิดถึงผู้ชายก็คงมีผิดชนักติดหลังอยู่เป็นแน่” หลวงศรีมะโนราชสอดขึ้นมาอีก ขันทองมองตามเลื่อนไปอย่างติดใจสงสัยขึ้นมา

ooooooo

เจ้าจอมเพ็ญเล่าเรื่องที่ใช้ให้เลื่อนทำ ขอให้จมื่นศรีสรรักษ์หาทางบังคับให้เลื่อนทำให้ได้ จมื่นศรีสรรักษ์บอกว่าตนบังคับไม่ได้ดอกและตนก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องอุบาทว์พวกนี้

เจ้าจอมไม่พอใจแต่ไม่อยากทะเลาะกับน้องชาย บอกว่าไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ขอให้ช่วยเรื่องอื่นก็แล้วกัน