หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ม่วงรู้ว่าตนจะไม่ได้กลับอโยธยาอีก วันนี้จึงมาเยี่ยมบ้านพร้อมกับแมงเม่า ม่วงฝากติ่นกับผลให้ดูแลมิ่ง ติ่นกับผลรับปากว่าจะเอาชีวิตเข้าแลกถ้ามีใครมาทำร้ายท่านเศรษฐี ม่วงจึงเรียกอินกับสุ่นไปบอกความจริงว่า

“ท่านเจ้าคุณถูกตำหนิที่ไม่ออกรบ จึงตัดสินใจไม่กลับเข้าอโยธยาอีก เพราะถ้ากลับเข้ามาก็ต้องมารับโทษ จึงขอรบป้องกันอโยธยาอยู่ภายนอกจะเป็นคุณกว่า ฉันก็ต้องอยู่ด้วย”

บอกอินกับสุ่นที่ฟังแล้วตกใจว่า “ที่ฉันเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้ก็คือ เกิดความวุ่นวายขึ้นในเมืองอโยธยาหรือร้ายหนักก็คือเสียเมือง เมื่อฉันกลับมาดูแลทุกคนไม่ได้แล้ว ก็มีแต่ต้องพึ่งอ้ายติ่นกับอ้ายผลให้พาทุกคนหนีไป เรื่องเส้นทางหรือแผนการต่างๆฉันกำชับพวกมันไว้แล้ว แต่ก็ต้องฝากแม่สองคนด้วย”

อินน้ำตาคลอ ม่วงยอมรับว่าตนเห็นแก่ตัว แต่หากเลือกได้ตนก็อยากให้เรามีกันสามคนเช่นนี้ตลอดไป แม่ทั้งสองคนอย่าถือโทษโกรธตนเลยนะ อินตอบหนักแน่นน้ำตาคลอเต็มตาว่า

“พี่ม่วงอย่าห่วงเลยจ้ะ พวกเราสองคนจะช่วยกันดูแลพ่อกับน้าชื่น แลรอพี่กลับมาหาพวกเรานะจ๊ะ”

ม่วงยิ้มอย่างซึ้งใจ ก่อนจะกอดทั้งอินและสุ่นไว้ ทั้งสามกอดกันด้วยความรักและเข้าใจกัน

ฝ่ายขันทองรอแมงเม่าเพื่อกลับวังด้วยกัน แมงเม่าหน้าเศร้าถามว่าตนจะไม่ได้ออกจากวังมาหาทุกคนอีกหรือ

“ใช่ จนกว่าจะเสร็จศึก เพราะเพลานี้ก็ชัดเจนแล้วว่าน้ำหลากไม่อาจถอยทัพอังวะได้เหมือนที่ผ่านมา อีก ฉะนั้นเมื่อน้ำลดและเข้าหน้าแล้งเมื่อใด อังวะคงเร่งบุกหนักกว่าเดิม หากเข้าระยะปืนใหญ่ได้ คงระดมยิงปืนใหญ่ไม่เว้นวัน การออกมาข้างนอกถือว่าอันตรายนัก”

แมงเม่าพยักหน้าเศร้าๆ ขันทองถามว่า “เจ้าจะหนีหรือไม่ หากเจ้าจะหนีออกจากอโยธยาฉันพอจะพาเจ้าหนีไปได้ เรื่องพ่อเจ้าก็มีพ่อม่วงคอยจัดการอยู่ ไม่...”

“ไม่หนีเจ้าค่ะ” แมงเม่าสวนไปทั้งที่ขันทองพูดไม่ทันจบ “ฉันรู้ว่าออกพระหวังดี แต่เสด็จพระองค์หญิงทรงมีบุญคุณกับฉันนัก ฉันไม่อาจทิ้งพระองค์ได้เจ้าค่ะ...แต่ออกพระควรหนีไปนะเจ้าคะ ด้วยปัญญาแลฝีมือของออกพระคงเอาตัวรอดได้ไม่ยาก แลเรื่องพระยาพลเทพก็ต้องถือว่าเราแพ้แก่พวกคนคดไปแล้ว ออกพระยิ่งไม่มีห่วงใดต้องกังวลอีก”

ขันทองบ่นงึมงำว่าก็ห่วงเจ้าน่ะแหละ แมงเม่าได้ยินแว่วๆ แต่พอถามขันทองกลับหาว่าเจ้าหูเฝื่อน ตัดบทว่า “ฉันไม่หนีดอกไม่รู้จะไปที่ใด เมื่อเจ้าไม่ไปฉันไม่ไป ก็เลิกพูดเรื่องนี้ กลับวังเถิด”

แมงเม่ากับขันทองไปแก้เชือกผูกเรือ แมงเม่าหันกลับไปมองเรือนของพ่อด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยเป็นห่วงแต่ไม่กล้าบอกพ่อว่าจากไปคราวนี้จะไม่ได้ออกมาพบกันอีกแล้ว

ooooooo