หนึ่งด้าวฟ้าเดียว
ตอนที่ 11
พระเจ้ามังระหงุดหงิดที่อะแซหวุ่นกี้เห็นดีกับพวกขุนนาง เสียงดังใส่ว่าเราเตรียมการสะสมกำลังถึงหนึ่งปีและอโยธยาก็กำลังเหมือนผลไม้สุกงอมรอร่วงหล่นเท่านั้น ถามว่า
“หากทิ้งไปแล้วเจ้าจะรับประกันได้อย่างไรว่าอีกสองสามปีของเจ้า อโยธยาจะยังอ่อนแออยู่”
“แต่นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูน้ำหลากแล้ว ทัพทั้งสองยังไม่อาจตีหักเข้าไปได้ ถึงอย่างไรก็ต้องถอยทัพอยู่ดี”
“กลยุทธ์สี่ร้อยกว่าปีใช้มาแต่สร้างอโยธยา หากแก้ไขไม่ได้ยังจะเรียนพิชัยสงครามไปเพื่อกระไร”
“เช่นนี้เถิดพระพุทธเจ้าข้า หากพระองค์ทรงแก้กลของธรรมชาติได้ ปวงข้าพระพุทธเจ้าก็พร้อมอาสาสู้ศึกจีนจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แลจะไม่ขอให้เรียกทัพมาช่วยจนกว่าจะสิ้นศึกอโยธยาพระพุทธเจ้าค่ะ”
พระเจ้ามังระระเบิดหัวเราะบอกว่ามีแต่อะแซหวุ่นกี้ที่กล้าท้าทาย ตนจะแสดงให้ครูท่านเห็นเอง แล้วสั่ง
“ก่อนน้ำหลากให้ทัพของมังมหานรธากับเนเมียวสีหบดีเร่งหาที่ดอนเพื่อตั้งค่ายแล้วขนเสบียงอาหารกับอาวุธขึ้นไปเก็บไว้รวมทั้งจงทำแพจำนวนมากแล้วผูกติดกันให้เหมือนเกาะลอยน้ำ เพื่อที่จะได้อาศัยเพลาน้ำท่วม รอจนน้ำลดเมื่อใดก็ทำการศึกเพื่อพิชิตอโยธยาต่อไปทันที”
พระเจ้ามังระเชิดหน้ายิ้มอย่างมั่นใจในยุทธวิธีของตน
ooooooo
หนึ่งเดือนต่อมา...กองทัพเรือของพระยาตากและกองทัพเรือของพระยาเพชรบุรี ก็รบกับทหารเรือของเนเมียวสีหบดีอย่างดุเดือดกลางคลอง ทั้งสองฝ่ายใช้เรือพายและเรือแจวเข้ารบกัน
เนเมียวสีหบดีอยู่ที่เรืออีกลำที่ห่างออกไป ดูการสู้รบอย่างเคร่งเครียด มองไปบนฝั่งเห็นมังมหานรธานั่งอยู่บนหลังม้าดูการสู้รบอย่างสบายอารมณ์กับทหารของตน เนเมียวสีหบดีเห็นแล้วยิ่งเครียดว่าถ้าแพ้ต่อหน้ามังมหานรธายิ่งเสียหน้า พลันก็ตะโกนลั่น
“บุกเข้าไปอีก พวกมันมีน้อยกว่าต้องกลัวอันใด เสริมกำลังเข้าไป”
ทหารส่วนหนึ่งแจวเรือเข้าไปเสริมทันที มังมหานรธาเห็นแล้วยิ้มขำพึมพำ “ใจร้อนเสียจริง”
พระยาตากขึ้นยืนที่หัวเรือใช้ดาบฟันพวกอังวะตกคลองล้มตายไปมากมาย เรือของหลวงพิชัย พันหาญและม่วงก็รุกจนพวกอังวะต้องแจวเรือหนีตายไป เนเมียวสีหบดี เห็นทหารของตนแพ้ก็สบถอย่างเจ็บใจ “โธ่โว้ย” ส่วน
มังมหานรธาสั่งทหารของตนว่า “ผลการสู้รบวันนี้รู้แล้ว...กลับ” พลางขี่ม้าพาทหารของตนกลับค่ายไป
สถานการณ์สู้รบในคลอง...พระยาตากกับพวกยังต่อสู้กับอังวะต่อไปอย่างดุเดือดกล้าหาญ ทัพของพระยาเพชรบุรีก็เล่นงานทัพเรืออังวะจนแตกพ่ายถอยร่นไปเช่นกัน
ooooooo
