หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

เจ้าจอมเพ็ญขณะนั้นเป็นเพียงข้าหลวงเล็กๆ คนหนึ่ง คิดหนักว่าจะทำอย่างไร พลันก็นึกได้ยิ้มร้ายบอกว่าเมื่อไม่นานมานี้ตนได้รู้ความลับหนึ่งเข้าและอาจใช้ความลับนี้ต่อรองให้มีคนวางยาแทนตนได้ นั่นคือคุณท้าวสาลิกา เพราะคุณท้าวสาลิกามีหน้าที่ปรุงพระกระยาหารถวาย ย่อมง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ

เมื่อเพ็ญคุยกับคุณท้าวสาลิกา คุณท้าวสาลิกาตกใจมากแล้วกลายเป็นโมโหถามว่าเรื่องกระไรตนต้องเสี่ยงหัวขาดด้วยเล่า เพ็ญหว่านล้อมว่า

“เพราะหากคุณท้าวช่วยฉัน คุณท้าวก็จะได้กลับไปอยู่กับลูกกับผัวอย่างไรเล่าเจ้าคะ...คุณท้าวคิดดูนะเจ้าคะ เมื่อฉันได้เป็นคนโปรดของสมเด็จท่าน เพียงแค่ขอให้ท่านทรงประทานคุณท้าวให้เสือขุนทองถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยนัก...คุณท้าวก็หมดห่วงเรื่องบิดาของคุณท้าวไปได้เลย เมื่อเป็นรับสั่ง บิดาของคุณท้าวก็คงขัดขวางไม่ได้ จริงหรือไม่เจ้าคะ”

คุณท้าวสาลิกาติงว่า คุณท้าวโสภาบอกว่าหากพี่ขุนทองกลับใจมารับใช้สนองคุณบ้านเมืองก็มีทางที่เราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน เพ็ญบอกว่าเวลานี้บ้านเมืองสงบ โจรอย่างเสือขุนทองจะสนองคุณบ้านเมืองได้อย่างไร และคราวที่โจรขุนทองบุกไปหาคุณท้าวถือว่าอุกอาจนัก ความหวังที่จะอยู่ด้วยกันไม่ยิ่งเลือนรางไปอีกหรือ

เห็นคุณท้าวสาลิกายังคิดหนัก เพ็ญจับมือคุณท้าวมองหน้าอ้อนวอน

“เมตตาฉันเถิดเจ้าค่ะ คุณท้าวมีบุญคุณกับฉันนัก ฉันรับรองว่าจะไม่ตระบัดสัตย์เป็นอันขาด”

คุณท้าวสาลิกาสับสน คิดหนัก เพราะถ้าช่วยก็เสี่ยงมาก แต่ถ้าสำเร็จตนก็จะได้กลับไปอยู่กับลูกและสามีอีกครั้ง...

ในที่สุดคุณท้าวสาลิกาตัดสินใจทำ หวังที่จะได้กลับไปอยู่กับลูกและสามี แต่ถึงคราวเคราะห์ ขณะที่คุณท้าวกำลังจะวางยานั้น จู่ๆพวกโขลนก็เข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ บอกคุณท้าวสาลิกาและทุกคนในครัวว่าได้รับคำสั่งให้ค้นตัวทุกคนที่ทำครัวเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องร้ายต่อสมเด็จเจ้าฟ้าท่าน

คุณท้าวสาลิกาถูกค้นเจอยาเสน่ห์ในตัว เพ็ญเครียดหนักแต่ก็เบาใจที่คุณท้าวไม่ได้ซัดทอดใคร ขุนแผลงฤทธิ์ติงว่าถึงไม่ซัดทอดตอนนี้แต่วางใจไม่ได้ หากทนทัณฑ์ทรมานไม่ได้ก็คงไม่แคล้วต้องสารภาพอยู่ดี

เพ็ญร้อนใจบอกว่าวันพรุ่งถึงจะเริ่มทำการสอบสวน ถ้าจะแก้ไขกระไรก็ต้องคืนนี้เท่านั้น พระยาพลเทพ บอกว่าตนมีทางเอาคุณท้าวสาลิกาออกจากคุก แต่ถ้าจะช่วยให้หนีไปเห็นจะเกินกำลัง เพ็ญถามว่าท่านเจ้าคุณหมายความว่า....

เจ้าพระยาพลเทพจ้องหน้าเพ็ญตัดบทชี้ช่องและขู่ว่า

“ขึ้นอยู่กับแม่เพ็ญแล้วล่ะ ฉันช่วยได้เท่านี้ แม่เพ็ญคงรู้ว่าถ้าซัดทอดมาถึงแม่เพ็ญ ฉันจำเป็นต้องทำกระไรต่อ อโหสิให้ฉันเสียตรงนี้เลยนะ”