คนเหนือฅน

“อย่างดีก็แค่ตาย แต่ถึงเวลานั้นฉันสองคนคงไม่ยอมตายคนเดียวหรอก”

“ปากเก่งจริงๆ”

ขาดคำ ปากูตรงเข้าตบหน้าจอบิจนเลือดกบปาก จอบิถ่มเลือดลงพื้นแล้วจ้องปากูแววตากร้าวไม่กลัว

“ไม่ต้องให้น้ำและอาหารพวกมัน” ปากูสั่งลูกน้องแล้วเดินกลับเต็นท์

คิมหันต์ แสงฉาย และเนตรดาวซุ่มมองอยู่มุมหนึ่ง สีหน้าทุกคนหนักใจ

“เราจะไปช่วยสองคนนั่นยังไง อาวุธก็สู้มันไม่ได้”

“ถึงยังไงก็ต้องช่วย แต่ไปตามคนมาช่วยก็คงไม่ทันแล้ว”

“คงต้องรอให้มืดก่อน” คิมหันต์สรุป สองสาวพยักหน้าเห็นด้วย

อีกด้านหนึ่งใกล้ฐานที่มั่นของปากู เมฆาลอบตามกลุ่มชายฉกรรจ์มาเห็นพวกมันเดินเข้าไปหาปากูแล้วทักทายกันอย่างคุ้นเคย พลันสายตาเมฆาไปสะดุดที่มูซอกับจอบิที่ถูกมัดกับต้นไม้

“มูซอ...จอบิ” เมฆาพึมพำและคิดหาทางช่วยทั้งสองคน

ปากูสนทนากับชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเสร็จก็แยกย้ายเข้าเต็นท์ของตน นั่งคิดตัวเลขการขายยาเสพติดด้วยความพอใจ แต่แล้วเสียงขึ้นนกปืนข้างหลังทำให้ปากูสะดุ้งเฮือกตกใจ

“ลุกขึ้น แล้วออกไปข้างนอก”

ปากูทำตามง่ายดายทั้งที่ยังไม่เห็นผู้บุกรุก เขาเดินออกไปกลางลานตามที่อีกฝ่ายสั่ง พวกลูกน้องเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งมาล้อมพร้อมเล็งปืนในมือ

คิมหันต์แอบมองมาเห็นเชนก็รีบเรียกเนตรดาวกับแสงฉายเข้ามา

“มาดูอะไรนี่เร็ว”

“เชน...แล้วเมฆาล่ะ” เนตรดาวรำพึงสีหน้าหวาดหวั่นเป็นห่วงเมฆา ขณะที่แสงฉายเห็นเชนแล้วบอกว่า

“งานยากขึ้นอีกเลยคราวนี้”

สถานการณ์กลางลานกำลังตึงเครียด ลูกน้อง สั่งให้ปล่อยตัวท่านปากู เชนแสยะยิ้ม ค่อยๆเผยตัวให้ปากูเห็นชัดๆ เท่านั้นเองปากูก็หัวเราะร่าจนลูกน้องพากันงง

“แกนี่มันยังร้ายเหมือนเดิมนะเชน”

เหตุการณ์กลับตาลปัตร...เชนกับปากูกอดกันราวกับสนิทสนมกันมานาน

“นี่เชน เวียงทอง เพื่อนรักฉัน ไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้ววะเชน”

“ก็เกือบสิบปีมั้ง งานสุดท้ายรบที่สามเหลี่ยมทองคำ”

“จริงด้วย...คืนนี้ต้องฉลองรื้อฟื้นความหลังกันหน่อย...พวกเรา คืนนี้เราจะฉลองเต็มที่ ไปหาเหล้าหากับแกล้ม แล้วก็ผู้หญิงมาให้พร้อม”