คนเหนือฅน
ตอนที่ 8
ส่วนทางกำนันสิงห์ ภูผาและลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่ได้ทหารรับจ้างช่วยแกะรอยติดตามกลุ่มของคิมหันต์ บัดนี้ทุกคนกำลังหยุดพักและหารือกันอยู่
“รอยพวกมันไปทางนี้”
“นี่มันไม่ใช่ทางไปฝั่งไทย”
“จอมเมืองมันเจ็บ มันน่าจะส่งจอมเมืองกลับบ้าน”
กำนันสิงห์พยักหน้าเข้าใจ ถามทหารว่าสั่งกำลังมาเพิ่มที่ชายแดนอีกได้ไหม ซึ่งคำตอบก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
“ได้ครับ”
ooooooo
คมได้รับความช่วยเหลือจากสองผัวเมียชาวกะเหรี่ยงพามารักษาตัวต่อที่บ้านโดยมีพราวฟ้าดูแลอย่างใกล้ชิด
หญิงชาวกะเหรี่ยงทำแผลและเอาสมุนไพรปิดปากแผลให้คม เสร็จแล้วหันมาบอกพราวฟ้าว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว
“หมอนี่อึดจริงๆ แผลขนาดนี้ยังรอดมาได้”
“ฉันขอบใจน้าสองคนมากนะจ๊ะ ที่ช่วยฉันสองคนไว้”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นมนุษย์ร่วมโลกถึงจะไม่รู้จักกัน แต่ถ้าลำบากมาก็ต้องช่วยกันไป”
“ตามสบายนะ ฉันจะไปหุงหาข้าวแล้ว”
พราวฟ้ายกมือไหว้สองผัวเมียปลกๆ จากนั้นก็นั่งเฝ้าคมต่อไป...
ขณะนั้นเอง เรืองเดชกับสิงขรและลูกน้องยังคงรอนแรมตามหาพราวฟ้า เรืองเดชบาดเจ็บเริ่มเดินไม่ไหวจึงสั่งให้หยุดพักกันก่อน
ระหว่างนี้มีรถจี๊ปขับตรงเข้ามา พวกเรืองเดชระวังแจ แต่แล้วสิงขรก็บอกว่าไม่มีอะไร พวกเดียวกัน
เชนนั่นเอง เขาลงจากรถเดินมาหา คราวนี้สิงขรเลยต้องแนะนำตัว
“เชน เพื่อนผมเอง ผมเรียกมาช่วยงาน”
เรืองเดชมองดูเชนแล้วยิ้มพอใจ ชมว่า “หน่วยก้านดีนี่”
“เชนเขามือหนึ่งอยู่แล้ว” สิงขรให้เครดิตเพื่อน
“ฉันกำลังต้องการคนเพิ่มพอดี ฉันจะไปตามลูกสาวฉัน”
“ผมว่าอากลับไปก่อนดีกว่า เรื่องพราวฟ้าผมจะตามกลับมาให้”
สิงขรเสนอตัวด้วยท่าทีกระตือรือร้น ทำให้เรืองเดชคล้อยตาม
“ก็ได้ ฝากด้วยนะ”
“แกสองคนพาเสี่ยไปส่งที่บ้านก่อน ที่เหลือตามฉันมา” สิงขรสั่งลูกน้อง
ทันทีที่เรืองเดชขึ้นรถจี๊ปจากไป เชนถามสิงขรด้วยความสงสัย
“แกได้โอกาสแล้วทำไม่ไม่จัดการนายแกซะล่ะ”
“บางทีมันอาจยังไม่ถึงเวลา ให้ฉันได้ลงเอยกับพราวฟ้าก่อน ถึงตอนนั้นจัดการซะก็ยังไม่สาย”
เชนหมดข้อกังขา แล้วนึกได้ว่ายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกสิงขร
“ฉันลืมบอกข่าวดีแกไป”
“ว่ามาซิ พักนี้ฉันไม่ค่อยได้ยินข่าวดีเลย”
“ไอ้ตำรวจคราบเซลส์แมนกับหมวดเนตรดาว ฉันส่งมันลงเหวไปแล้ว”
“แหม...โชคเริ่มเข้ามาหาฉันบ้างแล้ว”
สิงขรเหยียดยิ้มสมใจ เชนพยักหน้าเข้าใจคำพูดของเพื่อน
ooooooo
หลังจากมีผู้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตทำให้สถานที่ได้รับความเสียหายไปไม่น้อย แน่นอนว่าไมเคิลเห็นสภาพบ้านยับเยินก็หัวเสีย
แต่คนที่ของขึ้นมากกว่าคือแคทเธอลีน เธออาฆาตทุกคนที่กล้าบุกมาถึงถิ่น
“ฉันไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่”
“เอาพวกออกไปลุยมันเลยดีไหม” เล่าปาเสนอ
“ยังก่อน ตอนนี้ถ้าเราบุ่มบ่ามจะเสียเปรียบ ป่านนี้พวกตำรวจคงจ้องจับพวกเราอยู่แล้ว”
ไมเคิลใจเย็นกว่าที่คิด แต่แคทเธอลีนชักสีหน้าไม่พอใจ ท้วงว่า
“จะปล่อยให้มันทำแบบนี้หรือ ฉันไม่ยอมหรอก”
“ใครบอกฉันจะปล่อยมัน ตอนนี้เราจะยืมมือกำนันสิงห์ออกหน้า ส่วนเธอ...แคทเธอลีน ฉันอยากให้เธอค่อยๆเก็บพวกมันเงียบๆทีละคน”
แคทเธอลีนเข้าใจ พยักหน้ารับด้วยความยินดี...
เวลานั้นทหารรับจ้างแกะรอยตามกลุ่มของคิมหันต์มาจนถึงบริเวณหุบเขาที่พวกลูกน้องสิงขรดักโจมตีไปก่อนหน้านี้
“นายครับ พวกมันผ่านมาทางนี้แล้วมีการต่อสู้กันครับ” ทหารรายงานกำนันสิงห์
