คนเหนือฅน
ตอนที่ 8
สารวัตรเพทายออกเดินทางพร้อมจ่าแห้วและหมู่เหิร จุดหมายคือค่ายตำรวจตระเวนชายแดนที่สารวัตรเพทายมีเพื่อนเป็นผู้กองอยู่ที่นั่น
ขณะเดียวกันกองคาราวานของมูซอก็กำลังเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านเพื่อไปส่งสินค้า จอบิเพิ่งได้ยินข่าวว่าบ้านไมเคิลโดนถล่มจึงบอกกล่าวให้
มูซอรู้ แต่มูซอคิดว่าน่าจะเป็นแค่ข่าวลือเพราะไม่น่ามีใครกล้าทำได้ขนาดนั้น
ขณะเดียวกัน เมฆากับเนตรดาวที่ตัดสินใจโดดลงหน้าผาน้ำตกหนีตาย ร่างของทั้งคู่โดนน้ำซัดมาติดแก่งหินริมลำธารในสภาพที่เมฆาบาดเจ็บเพราะโดนยิงแต่เขายังมีสติ ขณะที่เนตรดาวไม่ได้รับบาดเจ็บแต่สลบอยู่ใกล้ๆ
เมฆาพยายามเรียกเนตรดาวโดยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เลยโดนเธอสำลักน้ำใส่เต็มหน้าแถมยังโดนเธอด่าว่าลามกและฉวยโอกาส
“อะไรของคุณเนี่ย ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เมฆาโวยวาย เนตรดาวลุกขึ้นคลำเนื้อตัวไปมานึกว่าโดนอีกฝ่ายลวนลาม แต่กลายเป็นคิดไปเองเพราะความระแวง
หลังจากนั้นสองคนช่วยกันก่อกองไฟใกล้ลำธาร เมฆาถอดเสื้อเห็นบาดแผลฉกรรจ์ เขายังกำลังใจดีแม้จะเจ็บปวด เนตรดาวผิงไฟให้เสื้อผ้าแห้ง พลางจับตามองแผลของเมฆาด้วยความสงสาร
“แผลนาย...”
“ยังไกลหัวใจครับ คุณยังใกล้หัวใจผมมากกว่าอีก”
“เลิกพูดเล่นซะที”
“คนพูดจริงก็หาว่าพูดเล่น” เมฆาบ่นอุบอิบ
“นายจะทำยังไงกับแผล ขืนปล่อยไว้ฉันว่ามีโอกาสติดเชื้อแน่”
“ผมรู้” เมฆาเอาปลายกิ่งไม้จี้ไฟแล้วบอกให้เธอมาช่วย หญิงสาวสงสัยถามว่าจะให้ตนทำอะไร “ทำให้แผลสุก...เอ้านี่ จี้ที่ปากแผลเลย”
เนตรดาวผงะ บอกว่าตนไม่กล้า แต่เมฆาไม่สน ยัดไม้ใส่มือเธอทันที
“ยิงคนก็ยิงมานับไม่ถ้วนแล้ว แค่นี้ยังจะกลัว”
“ก็มันไม่เหมือนกันนี่ พวกนั้นมันคนร้าย”
“ก็นึกว่าผมเป็นคนร้ายสิ”
“นายเป็นตำรวจ จะให้ฉันนึกว่าเป็นคนร้ายได้ยังไง”
“จริงๆผมเป็นคนร้ายโรคจิต เคยจูบคุณ เคยลวนลามหน้าอกคุณ”
เนตรดาวโกรธจัดด่าลั่นและเอาไม้ที่ติดไฟจี้แผลเขาอย่างแรงจนร้องจ๊าก...หลังจากยั่วจนได้ผลสมใจตนเองแล้ว เมฆาก็ผละไปหาไก่ป่ามาย่างกิน แต่เนตรดาวนั่งหน้าตูมเพราะยังขุ่นเคืองไม่หาย
“นี่เลิกงอนได้แล้ว กินซะ จะได้มีแรง”
“ฉันไม่ได้งอน แต่ฉันโกรธ”
“ก็เรื่องมันผ่านไปแล้วจะให้ผมทำยังไง ผมให้คุณแก้แค้นคืนก็ได้”
“ยังไง”
“ผมจูบคุณ คุณก็จูบผมคืน ผมจับคุณ คุณก็จับผมคืนจะได้หายกัน”
“ไอ้บ้า ไอ้ลามก บ้ากาม”
เมฆาหัวเราะขำแล้วรีบฉากออกไป บอกว่าจะไปหาฟืนมาเพิ่ม เนตรดาวเลยสบโอกาสหยิบไก่ย่างมาฉีกกินอย่างหิวโหย...
เวลานั้นคมยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่บ้านกะเหรี่ยงสองผัวเมีย พราวฟ้าภาวนาให้เขาฟื้นเร็วๆ หญิงเจ้าของบ้านเห็นความห่วงใยที่เธอมีต่อคนเจ็บก็อดถามไม่ได้ว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า พราวฟ้าปฏิเสธทั้งที่เธอแอบชอบคม
“ไม่ใช่แฟนจ้ะ คมเขาเป็นลูกจ้าง”
“แต่ดูท่าทางเจ้ารักเขา”
“ฉันก็ต้องรักและเป็นห่วงลูกจ้างเป็นธรรมดา”
“งั้นก็ตามสบายนะ หิวก็กินซะ”
พราวฟ้าพยักหน้าและเบนสายตามาที่คม พูดพึมพำหน้าเศร้า “นายอย่าหลับนานได้ไหม ฉันกลัวนายตาย รีบฟื้นนะ...ฉันหิวข้าว”
ooooooo
