ตอนที่ 8
เมฆาชะงักด้วยความสงสัยว่าดุ๊กคือใคร และเขายังคงพยายามแกะมือเนตรดาวออกอย่างเบาๆในที่สุดเมฆาก็หลุดออกจากอ้อมกอดของเนตรดาว แล้วถอยออกมาห่างๆ สักครู่เนตรดาวรู้สึกตัวลืมตา ลุกนั่งลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาอย่างมึนงง
“เมื่อคืนนายนอนตรงไหน”
“ผมก็นอนตรงนี้ไง ส่วนคุณก็นอนตรงที่คุณนอน”
“เมื่อคืนนายไข้ขึ้นสูงมาก ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ก็พอเดินไหวแล้ว”
“งั้นคงกลับบ้านกันได้แล้ว”
เมฆาลุกขึ้นยืนแล้วเซจะล้ม เนตรดาวรีบประคอง “ผมไม่เป็นไร นี่ถามหน่อยสิใครคือดุ๊ก แฟนคุณเหรอ”
“นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ผมได้ยินคุณละเมอ ดุ๊กอย่างโน้น ดุ๊กอย่างนี้ มาจุ๊บที”
“ฉันคิดถึงเขาขนาดนั้นเลยหรือ”
เมฆาใจแป้วคิดว่าคงหมดสิทธิ์ แอบบ่น “แล้วบอกไม่มีแฟน”
เนตรดาวกลั้นยิ้มไม่ไหว เฉลยอย่างขำๆว่า “ดุ๊กคือเจ้าดุ๊กดิ๊กหมาข้างถนนที่ฉันเก็บมาเลี้ยงย่ะ” แล้วเดินนำหน้าไป เมฆาผ่อนลมหายใจโล่งอก แต่คิดมาคิดไปก็อึ้ง...ที่แท้เนตรดาวกอดเขาแล้วคิดว่ากอดหมา
ooooooo
คิมหันต์ แสงฉาย จำปูน ตาจุ้น ตาปลิวพันเอกจอมเมืองออกเดินทางพร้อมกลุ่มของมูซอที่เตรียมจะเคลื่อนขบวนไปส่งสินค้า ซึ่งมูซอบอกว่าทางที่ตนจะไปส่งของต้องผ่านอนามัย
พวกคิมหันต์ฟังแล้วเบาใจเพราะอาการของพันเอกจอมเมืองยังน่าเป็นห่วง ต้องรีบส่งให้ถึงมือหมอ ระหว่างเดินทางจำปูนสังเกตเห็นคิมหันต์กับแสงฉายใกล้ชิดสนิทสนมกันมากก็พูดจาแก่แดดออกมา
“สองคนนี่ดูเหมือนแฟนกันเลย”
“นี่จำปูน พูดอะไรน่ะ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้” แสงฉายท้วงด้วยท่าทีเขินๆ
“ก็รักระหว่างรบไง” จำปูนพูดแล้วหัวเราะชอบใจ คิมหันต์สนับสนุนว่าถูกต้อง ยามศึกเรารบ ยามสงบเรารัก แสงฉายยิ่งเขินอายเลยเอาศอกกระทุ้งคิมหันต์ทันที
ฉับพลันมีกระสุนพุ่งมาถูกลูกน้องมูซอคนหนึ่งล้มลงตายคาที่ ทั้งกลุ่มตื่นตัวหาที่กำบัง แต่กระสุนปืนยังพุ่งมาอีกหลายนัดจากกลุ่มของปากู
ปากูจ้องไปที่มูซอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “ไอ้มูซอ อยากเจอมานานแล้ว พวกชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน”
ฝ่ายมูซอเมื่อเห็นชัดว่าเป็นปากูก็แค้นแทนลูกน้องที่ตาย สั่งคนของตนยิงต่อสู้ แต่คิมหันต์ประเมินสถานการณ์แล้วเห็นว่าพวกเราสู้ไม่ได้เพราะพวกมันมีอาวุธหนักและทันสมัยกว่า จึงบอกให้มูซอถอยก่อน
“กองคาราวานไปก่อน...ตาปลิว ตาจุ้น จำปูน พาผู้พันจอมเมืองไปทางตะวันตก อนามัยอยู่ทางนั้น”
ลูกน้องของมูซอนำทางพวกตาจุ้นออกไป เหลือแค่มูซอ จอบิ คิมหันต์ และแสงฉายที่ยังพยายามตั้งรับพวกปากู
“คาราวานมันหนีไปแล้วท่านปากู”
“เราไม่ได้มาปล้นโว้ย ฉันสนใจแต่ไอ้มูซอ คนอื่นช่างมัน ไปตัดหัวมันมาให้ได้”
ปากูสั่งเฉียบ ลูกน้องเข้าใจและฮึกเหิมยิงใส่พวกมูซอ
“ดูมันตั้งใจเอาชีวิตท่านมูซอนะ” คิมหันต์มองออก
“ก็แน่ละ ก็มีมูซอคนเดียวเท่านั้นที่เอามันลงได้”
ขาดคำของจอบิ มูซอก็สั่งให้แยกกัน โดยมูซอไปกับจอบิ ส่วนคิมหันต์ไปกับแสงฉาย ปากูเห็นดังนั้นก็สั่งลูกน้องให้ตามไปจับผู้หญิงมา เขาจะไปล่ามูซอเอง










