คุณหนูเรือนเล็ก

“พรุ่งนี้ก็รู้...ฉันไปล่ะ ฝนอยู่ที่เรือนเล็กนะ ไม่ต้องย่างกรายไปตึกใหญ่ให้เขารังแกอีก”...

ด้านวัชรีเห็นอุ่นกับอำไพวิ่งหิ้วกระเป๋าหน้าตื่นเข้ามาก็เอ็ดใส่ กลับมาถึงก็ส่งเสียงเอะอะเลยหรือ อำไพอ้างว่าเจอผีดาญ่ากับผีนังฝนออกมาต้อนรับจึงต้องพากันวิ่งหนี วัชรียืนยันว่าสองคนนั้นไม่ใช่ผี อำไพกับอุ่นเห็นกับตาว่าสองคนนั่นเป็นผีจะไม่ให้กลัวได้อย่างไร

“พรุ่งนี้แกก็ไม่ต้องกลัวมันอีกแล้ว ฉันจะไล่พวกมันออกไปจากบ้านนี้ให้หมดแล้วต่อจากนั้นที่นี่ก็จะมีแต่ฉัน”

อุ่นไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นวันพรุ่งนี้ วัชรีอธิบายว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของดาญ่าซึ่งภิมุขกำหนดไว้ก่อนตายให้เปิดพินัยกรรมในวันเกิดของลูกสาว อำไพมองออกพูดแบบนี้แปลว่าคุณผู้หญิงมั่นใจว่าจะเป็นคนได้รับมรดกทั้งหมดใช่ไหม

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยมั่นใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย...กลับมาแล้วก็เริ่มงานบ้านได้เลยนะ เช็ดล้างกวาดถู เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้หมดเป็นการล้างบ้านรอฉลองวันสำคัญพรุ่งนี้”

“แล้วนี่คุณผู้หญิงจะออกไปข้างนอกเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะออกไปประกันตัวยัยนันซะหน่อย” พูดจบวัชรีเดินลิ่วไปขึ้นรถ ทิ้งให้อุ่นกับอำไพสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ถึงกับต้องไปประกันตัวนันทิยากันเลยหรือ...

ภายในห้องขังบนโรงพัก นันทิยาไม่พอใจที่เหิมส่งทนายผู้ช่วยมาเดินเรื่องประกันตัวเธอแทนที่จะมาด้วย ตัวเองแต่ก็บ่นอะไรมากไม่ได้ เพราะถ้าไม่ให้เขาเดินเรื่อง ประกันให้ เธอก็จะไม่ได้ออกจากห้องขัง...

ในขณะเดียวกัน วิจารณ์ ดาญ่าและเทวัตนั่งกินข้าวกลางวันกันอย่างมีความสุข มีเพียงเทวัตเท่านั้นที่ยังเป็นกังวลเล็กน้อยเรื่องที่ให้ฤกษ์เอาซอสามสายไปคืนเหิมแทนตัวเอง...

คนที่เทวัตเป็นห่วงเพิ่งมาถึงสถานที่ตามนัด เห็นสภาพไร้ผู้คนของอู่ซ่อมเรือพอเดาออกว่าต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เหิมที่ซุ่มดูอยู่แปลกใจทำไมฤกษ์ถึงมาปรากฏตัวแทนเทวัต แต่ไหนๆมันก็มาแล้วจะได้ฆ่าปิดปากไม่ให้เสียเที่ยว ค่อยๆก้าวออกมาจากที่ซ่อน ฤกษ์มองไม่พอใจ

“แกคิดจะทำอะไรถึงนัดคุณเทวัตเอาซอสามสายมาคืนในที่ปลอดสายตาคนแบบนี้”

“แกนี่มันคงจะติดคุกซะนานจนกลัวขี้ขึ้นสมองไปหมด”

ฤกษ์ไม่ได้กลัวแต่ไม่ไว้ใจฆาตกรอย่างเหิมต่างหาก เขาโวยว่าฤกษ์เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า คนที่ฆ่าหนูเล็กคือจักรินไม่ใช่เขา และตอนนี้จักรินก็มาชิงตายไปเสียก่อนที่ฤกษ์จะได้สะสางอะไรกับมัน ฤกษ์ไม่สนใจถึงจักรินตายแต่เหิมยังอยู่ให้ตนสะสางอีกคน แล้วถามว่าเอาลูกชายของตนไปไว้ไหน เขาจะตอบก็เมื่อฤกษ์คืนซอมาก่อน