คุณหนูเรือนเล็ก

เทวัตตะโกนเรียกแสงดีกับบุญนำให้เอายาของท่านมาให้ท่านเป็นลมไปแล้ว ดาญ่าเห็นหน้าท่านซีดไม่มีสีเลือดแนะให้พาไปส่งโรงพยาบาล ไม่นานนัก วิจารณ์ที่นอนหลับไม่ได้สติบนเตียงผู้ป่วยถูกเข็นมาตามทางไปห้องฉุกเฉินโดยมีเทวัตเดินตามจับมือไว้

“คุณตาครับ เราได้เจอกันแล้ว ผมอยากได้ยิน

คุณตาเรียกผมว่าหลาน คุณตาต้องไม่เป็นอะไรนะครับ”

รถเข็นคนป่วยมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลขอร้องให้ญาติคนป่วยรอข้างนอก ดาญ่าเข้ามาจับมือเทวัตไว้อย่างเป็นกำลังใจให้ พลางปลอบว่าท่านถึงมือหมอแล้ว ต้องปลอดภัยแน่นอนให้เขาทำใจให้สบายแล้วดึงตัวไปนั่งรอที่เก้าอี้ญาติผู้ป่วย เขาทรุดตัวลงนั่งกุมขมับ พึมพำไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี

“คุณได้เจอครอบครัวแล้ว ได้รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ได้เจอคุณตาที่น่ารัก ฉันดีใจกับคุณด้วย แต่...ก็ต้องเสียใจกับคุณ คนที่เลี้ยงคุณมากลับเป็นคนที่ทำลายครอบครัวคุณซะเอง”

“ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตผมจริงๆ พ่อเลี้ยงผมมามีส่วนทำให้แม่ผมถูกฆ่าตาย ทำให้พ่อผมติดคุกแล้วก็เก็บผมมาเลี้ยง” ว่าแล้วเทวัต

อดนึกถึงคำพูดของเหิมที่เคยตะคอกใส่หน้าเขาว่าท่านไม่ได้อยากเอาเขามาเลี้ยง แต่ดันไปอยู่ตรงนั้นพอดีก็เลยตกกระไดพลอยโจนต้องเก็บเขามาเลี้ยง

“คงคิดสินะว่ากูสงสารมึง เปล่าเลย เขาให้เงินกู กูก็อยากได้เงิน กูเลยต้องเอามึงมาเลี้ยง”

ยิ่งคิดถึงคำพูดของเหิม เทวัตก็ยิ่งเศร้า...

ขณะที่ความจริงเรื่องชาติกำเนิดของเทวัตถูกเปิดเผย เหิมขุดหลุมที่สวนหลังบ้านตัวเองเอาซอสามสายที่หักสองท่อนโยนลงหลุม ถอดเสื้อที่เปื้อนเลือดของฤกษ์โยนตามลงไป ใช้จอบกวาดดินกลบจนมิด จากนั้นเขาโกยใบไม้แห้งมาปิดร่องรอยหลุมที่ขุด ยกกระถางต้นไม้มาวางทับอีกที

“มึงสองพ่อลูกจะไม่ได้เจอกันชั่วชีวิต ไม่รู้กระทั่งว่าเป็นพ่อลูกกัน”

ooooooo

ดาญ่าได้ฟังคำพูดของเหิมที่เชือดเฉือนจิตใจจากเทวัตแล้วก็โกรธแทน นี่แสดงว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้รักเขาเลย แค่เลี้ยงเขาไว้ใกล้ตัวเพื่อความแน่ใจว่าความชั่วที่ตัวเองทำเอาไว้มันจะไม่แดงโร่ออกมา เทวัตเจ็บปวดใจจนจุกพูดอะไรไม่ออก ดาญ่าต้องโอบกอดเขาไว้อย่างเป็นกำลังใจให้

“เข้มแข็งไว้นะคุณ ถึงเวลาที่เราต้องเผชิญกับความจริงทุกอย่างแล้ว ดาญ่าจะอยู่เคียงข้างคุณค่ะ แล้วพ่อคุณล่ะในคลิปเสียงเราได้ยินนายสามบอกว่าพ่อคุณก็เข้ามาอยู่ในบ้านคุณตาด้วย แล้วใครล่ะใครคือพ่อคุณ”