คุณหนูเรือนเล็ก

ไม่กี่วันถัดมาดาญ่ากลับถึงคฤหาสน์วศวงศ์ เจอพ่อยืนกอดกับวัชรีนางพยาบาลของแม่อยู่ในสวนก็ไม่พอใจต่อว่าพ่อว่าแม่เพิ่งตายเธอจะต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วยหรือ ภิมุขอ้ำอึ้ง ดาญ่าจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าหาวัชรี

“เป็นแค่พยาบาลที่จ้างมาดูแลคุณแม่ คุณมากอดคุณพ่อฉันทำไมห๊ะ”

“ดาญ่าฟังพ่อนะ เรื่องนี้คุณวัชเขาไม่ผิด พ่อเองที่เป็นคนผิด” ภิมุขรีบกันลูกสาวไว้ เธอเห็นพ่อออกรับแทนก็ถึงบางอ้อว่าเกิดอะไรขึ้นทำท่าจะเข้าไปเอาเรื่องนังผู้หญิงหน้าด้าน ภิมุขต้องดึงเธอออกมาคุยตามลำพัง อธิบายว่าไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ดาญ่าต่อว่าท่านทั้งน้ำตา

“แต่มันก็เกิดขึ้นทั้งที่คุณพ่อยังมีคุณแม่อยู่ ทั้งๆที่คุณแม่กำลังป่วยอยู่ คุณพ่อทำอย่างนี้กับคุณแม่ได้ลงคอ”

“ก็อย่างที่พ่อบอก พ่อไม่ได้ตั้งใจพ่อยังรักแม่ลูกคนเดียว แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อก็ดูแลแม่ลูกอย่างดี คุณวัชเขาก็ช่วยดูแลแม่ลูกอย่างดีที่สุด”

“ดูแลอย่างดีที่สุดแล้วทำไมคุณแม่ถึงตาย ตอบมาสิคะทำไมคุณแม่ถึงตาย”

ภิมุขอ้างว่าดารินป่วยหนักมาก สุดความสามารถจะเยียวยาได้ ดาญ่าไม่เชื่อว่าแม่ป่วยขนาดนั้น หาว่าพ่อมัวแต่หลงนังพยาบาลทำให้แม่ตรอมใจตาย ท่านพยายามชี้แจงแต่เธอไม่ฟังเดินหนีไปที่เรือนเล็ก เจอเหิมกำลังถือเสื้อผ้าข้าวของบางส่วนของดารินออกมา เขาถึงกับชะงัก พอตั้งสติได้ออกตัวว่ามาช่วยเก็บข้าวของเครื่องใช้ของดาริน เธอต่อว่าเขาทำไมไม่ช่วยห้ามพ่อไม่ให้ไปยุ่งกับยัยพยาบาลซึ่งเป็นญาติของเขา

“วัชรีเป็นญาติของอาก็จริง แต่เรื่องแบบนี้อาจะไปห้ามอะไรได้”

“แต่สิ่งที่ยัยวัชรีทำมันผิดนะคะ ตัวเองมีหน้าที่มาดูแลพยาบาลคุณแม่แต่ดันปล่อยตัวมีอะไรกับนายจ้าง”

“แต่ที่อารู้ วัชรีเขาไม่ได้เต็มใจนะ คุณพ่อหนู เอ่อ...คงจะเหงามากเพราะคุณแม่หนูป่วยมานานก็เลยเอ่อ...”

ดาญ่าทนฟังไม่ได้ยกมือปิดหูวิ่งหนีออกไป

ooooooo

เสร็จงานเผาศพแม่ ดาญ่าไล่วัชรีออกจากบ้านต่อหน้าพ่อ เห็นยัยนั่นยืนนิ่งจึงไล่ซ้ำอีกครั้งคราวนี้เสียงดังกว่าเดิมหลายเท่า วัชรีทำเป็นกลัวตัวสั่นเข้าไปเกาะแขนภิมุขอย่างต้องการคนปกป้อง ดาญ่ายิ่งโกรธสั่งให้ปล่อยมือจากพ่อของตนเดี๋ยวนี้ เธอไม่มีสิทธิ์มาวอแวกับท่าน

“ทำไมวัชจะไม่มีสิทธิ์ วัชก็เป็นเมียพ่อคุณเหมือนกัน”

“หน้าไม่อายพูดออกมาได้ ไหนว่าไม่เต็มใจจะเป็นเมียพ่อฉันไง ไม่เต็มใจก็ไปซะ ฉันให้โอกาสเธอแล้วไงทำไมยังไม่ไปจากพ่อฉันอีก”