คุณหนูเรือนเล็ก

ภิมุขพยายามไกล่เกลี่ยแต่ไม่สำเร็จ ดาญ่ายืนกรานให้วัชรีไปจากที่นี่ท่าเดียว แต่ถ้าท่านยังต้องการจะอยู่ร่วมเตียงกับผู้หญิงคนนี้ คนที่กินบนเรือนขี้บนหลังคามันมีอะไรกับพ่อทั้งๆที่คุณแม่ยังนอนป่วยอยู่น่าขยะแขยงที่สุด เชิญพ่อมีความสุขกับเมียใหม่ตามสบายแล้ววิ่งขึ้นบ้านไปเก็บข้าวของ ไม่นานนักเธอลากกระเป๋าเดินทางลงมาใส่รถแท็กซี่ซึ่งจอดรอยู่หน้าบ้าน ภิมุขรีบตามมาขอร้องให้คุยกันก่อน แต่เธอไม่สนใจขึ้นรถปิดประตู

“ลูกจะจากพ่อไปทั้งๆที่เรายังไม่เข้าใจแบบนี้ไม่ได้นะดาญ่า เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิลูก พ่อมีลูกเพียงคนเดียวนะดาญ่า ต่อให้พ่อมีคนอื่น ลูกก็ยังเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ”

ดาญ่าสั่งให้คนขับแท็กซี่ออกรถ ภิมุขตะโกนไล่หลังขอร้องเธออย่าลงโทษท่านด้วยวิธีนี้ ป่วยการจะร้องขอ รถแท็กซี่แล่นฉิวออกไปจนลับสายตา ทิ้งให้ภิมุขมองตามด้วยน้ำตาคลอเบ้า วัชรีกับเหิมที่ยืนมองอยู่ด้านหลังแอบยิ้มพอใจที่กำจัดดาญ่าไปพ้นทางได้...

ดาญ่านึกถึงเรื่องราวในอดีตครั้งนั้นแล้วอดเสียใจไม่ได้ ถ้าตอนนั้นตนเองมีสติมากกว่านี้ คงไม่ทิ้งพ่อไว้คนเดียวกับหมู่โจร ท่านก็คงไม่ต้องถูกฆ่าตายอย่างน่าสงสาร

“ดาญ่าขอโทษ...ขอโทษค่ะคุณพ่อ” ดาญ่าก้มกราบรูปภิมุขร้องไห้โฮ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอเดินไปเปิดรับ ฝนยืนอยู่พร้อมกับถาดใส่แก้วกับขวดน้ำ เผื่อเจ้านายจะหิวน้ำกลางดึก แล้วถามว่าพวกตึกใหญ่กลับกันมาแล้วหรือ เธอพยักหน้าจะไม่กลับมาได้อย่างไรในเมื่อวันมะรืนจะเป็นวันเปิดพินัยกรรมของพ่อ ฝนเดาว่าถ้าวัชรีได้รับมรดกคงไม่คืนเรือนหลังนี้ให้เธอ

“เพราะอย่างนั้นฉันถึงต้องทวงคืนด้วยตัวเองไง”

“ฝนเอาใจช่วยให้คุณดาญ่าทำสำเร็จนะคะ คืนนี้ก่อนนอนฝนจะไหว้พระสวดมนต์ ขอให้วิญญาณคุณผู้ชายช่วยให้คุณดาญ่าทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของคุณมาจากพวกนั้นได้ทั้งหมด”

“ขอบใจมากจ้ะฝน” ดาญ่าจับแขนฝนซาบซึ้งในความห่วงใยที่มีให้

ooooooo

เทวัตหยิบซอสามสายที่หักออกมาดู มีคำถามเกิดขึ้นมากมายในใจ ทำไมซอตัวนี้ถึงหัก พ่อไม่เคยเล่นดนตรีเลยทำไมต้องเก็บมันไว้ วางซอลงแล้วจะออกจากห้องพลันมีเสียงแผ่วเบาราวกับมาจากที่ไกลๆ

“อย่า...ให้...ไป...อย่า”