คุณหนูเรือนเล็ก

คนที่ดาญ่าเรียกหายังคงนั่งหลับตาเข้าฌานอยู่ ตอนนี้เด็กน้อยสีหน้าดีขึ้น ร่องรอยบาดเจ็บจากน้ำมนต์อาคมหายไปแล้ว ออร่ารอบตัวเริ่มเรืองรองขึ้นมาอีกครั้ง...

ไม่กี่อึดใจ ดาญ่ามาถึงตึกใหญ่ อุ่นซึ่งยังมีร่องรอยฟกช้ำจากถูกนันทิยาตบกับอำไพที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ถึงกับผงะ ดาญ่าถามว่ากลัวตนหรือคิดว่าตนเป็นผีใช่ไหม ทั้งคู่สีหน้าหวาดหวั่นไม่กล้าตอบ

“อย่าดูละครมากไป ในโลกแห่งความเป็นจริงคนน่ากลัวกว่าผีซะอีก” ดาญ่าเดินผ่านหน้าทั้งคู่ไป อุ่นมองตาม

“ก็จริงอย่างเขาพูดนะป้า คนน่ากลัวกว่าผีอีกโดยเฉพาะคนอย่างคุณนัน ยังกับโรคจิตพูดไม่เข้าหูหน่อยเดียวตบฉันเกือบตาย”

อุ่นว่าแล้วคลำแก้มตัวเองป้อยๆ อำไพเตือนให้เบาเสียงหน่อยเดี๋ยวคุณนันมาได้ยินเข้าจะโดนตบเอาอีกจะพานให้ตนพลอยโดนเลขท้ายไปด้วย...

นันทิยาหงุดหงิดมากที่ถูกวัชรีขังไว้ในห้อง อยากให้เปิดพินัยกรรมเสร็จเร็วๆ อยากเห็นนังดาญ่าถูกเฉดหัว...

เมื่อดาญ่าก้าวเข้ามาในห้องรับแขก เจอเหิมกับวัชรีนั่งรอท่าอยู่พร้อมเอกสาร วัชรีอวยพรวันเกิดให้ลูกเลี้ยงด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี ขอโทษเธอด้วยที่ไม่ได้เตรียมเค้กไว้ให้เป่าเทียน เธอไม่ต้องการ ขนมเค้กวันเกิดของเธอมีไว้เป่ากับคนสนิทเท่านั้นไม่ใช่มาเป่ากับคนที่คิดจะแย่งมรดก วัชรีหุบยิ้ม ร้ายใส่ทันที

“มรดกของคุณหรือของฉัน เดี๋ยวก็ได้รู้กัน”

เหิมไม่อยากเสียเวลาชวนให้มาเปิดพินัยกรรมกันเลยแล้วชูเอกสารให้ดูว่านี่เป็นพินัยกรรมที่ภิมุขทำไว้ก่อนตาย ดาญ่ายกมือเป็นเชิงห้าม ก่อนเขาจะเปิดพินัยกรรม เธอเชิญคนสองคนมาเป็นสักขีพยานและร่วมฟังการเปิดพินัยกรรมครั้งนี้ด้วย วัชรีไม่พอใจจะเชิญใครมาทำไมไม่บอกกันก่อน แล้วนี่จะมาเมื่อไหร่ พูดยังไม่ทันขาดคำเทวัตกับอารยะเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารโดยมีอุ่นกับอำไพเป็นคนพามา เหิมเห็นก็เบ้ปากใส่เทวัต

“ในที่สุดแกก็เปิดเผยธาตุแท้ ว่าแกเลือกผู้หญิงมากกว่าบุญคุณ”

อารยะขัดขึ้น ขอให้เก็บเรื่องบุญคุณไว้ก่อนรอให้เปิดพินัยกรรมแล้วค่อยว่ากัน วัชรีเล่นแง่บ้าง ในเมื่อดาญ่ามีพยานตนก็ขอมีบ้างแล้วเรียกอุ่นกับอำไพมานั่งดูเป็นสักขีพยาน ดาญ่าไม่ขัดข้อง เหิมเห็นว่าพร้อมกันแล้วจึงเปิดพินัยกรรมในซองเอกสารที่ตัวเองเอามา

ooooooo

เหิมอ่านพินัยกรรมปลอมในมือตัวเองซึ่งยกทุกอย่างที่เป็นของภิมุขให้วัชรี ดาญ่าไม่ได้ตื่นเต้นตกใจอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าจะออกมาแบบนี้ วัชรีทำเป็นปิดปากร้องไห้โฮ

“โธ่คุณภิมุข ตายไปแล้วยังจะห่วงเมีย ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้ หนูดาญ่า น้าเสียใจด้วยนะ ที่คุณพ่อไม่ได้ยกอะไรให้คุณเลย”