ชาติเสือพันธุ์มังกร
ตอนที่ 10
“สร้างความวุ่นวายจนคุมไม่อยู่ จากนั้นเราก็เสนอตัวเจรจายุติศึกให้แลกกับตำรวจเป็นกลางไม่เข้ากับฝ่ายไหน”
“จากนั้นก็เหลือแค่คุณกับนายเท่านั้น กลุ่มต่างๆ
เมื่อไม่มีเจ็กฮงเป็นตัวประสานแล้วก็อยากจะเปลี่ยนฝ่ายมาเข้าข้างคุณกันทั้งนั้นเพราะให้ผลประโยชน์มากกว่า”
“แล้วถ้าไอ้ชาญยุทธมันส่งคนไปถล่มข่มขู่แบบคราวก่อนๆอีกล่ะ”
“ถ้าแค่กลุ่มสองกลุ่มก็ขู่ได้อยู่หรอก แต่ถ้าพร้อมใจกันลุกฮือขึ้นมาเป็นใครก็ต้านไม่ไหวทั้งนั้นล่ะค่ะ”
“ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันโชคดีจริงๆที่ได้เธอมาอยู่ข้างเดียวกัน”
การคาดการณ์ของไต้เกียวเป็นจริงทุกอย่าง ทรงวาดแล่นไปขอความช่วยเหลือจากโอฬารกับรณชิต แต่ต้องเซ็งจัดเมื่อโอฬารได้รับคำสั่งจากเบื้องบนไม่ให้แทรกแซงปัญหาระหว่างแก๊งในเยาวราช
ทรงวาดผิดหวังมาก รณชิตเห็นใจแต่ทำได้แค่ปลอบ “อย่างที่ผมบอกล่ะเถ้าแก่...จะอำนาจเก่าหรือใหม่ก็โจร สำคัญที่จบได้โดยชาวบ้านไม่เดือดร้อนเท่านั้นก็พอ ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไล่ต้อนคุณให้จนมุมเข้าไปทุกทีแล้วนะ...”
ชาญยุทธร้อนรนมากเมื่อรู้จากทรงวาดว่าอาจเก็บค่าคุ้มครองไม่ได้เหมือนเคย แถมยังถูกพันเดชลูบคมด้วยการปั่นหัวบรรดาแก๊งให้คลางแคลงอำนาจของนายหรือการันต์
ทรงวาดก็หนักใจ กว่าจะหว่านล้อมชาญยุทธ
ไม่ให้ปราบปรามบรรดาหัวหน้าแก๊งด้วยวิธีรุนแรงก็แทบตายแล้ว ชาญยุทธยังหาเรื่องให้เขาด้วยการสั่งให้เล่นการเมืองท้องถิ่น
“เสือต้องเอาชนะการเลือกตั้งให้ได้ ถ้ามีอำนาจการเมืองอยู่ในมือ ไอ้นักเลงสวะพวกนี้มันไม่หนีไปไหนหรอก เราจะเป็นฝ่ายพลิกสถานการณ์กลับมาได้ไม่ยาก...”
คำสั่งของชาญยุทธทำให้ทรงวาดเครียดจัด ปิ่นมุกอยากให้เขาผ่อนคลายเลยชวนคุย
“เฮีย...อั๊วรู้แล้วว่าจะเอาตึกหกห้องไปทำอะไร...
อั๊วจะกันห้องนึงไว้เปิดเป็นคลินิกรักษาคนราคาถูก
ช่วยคนจน ส่วนอีกห้าห้องที่เหลืออั๊วจะเปิดร้านข้าวต้ม”
จบคำปิ่นมุกก็ยิ้มกว้างภูมิใจในความคิดตัวเอง ไม่ยี่หระสายตาไม่เชื่อถือของทรงวาด
“เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย เยาวราชไม่เคยหลับอยู่แล้ว ต้องมีลูกค้ากินทั้งวันทั้งคืนแน่นอน เชื่อหัวการค้าอั๊วเถอะ”
“เชื่อว่าเจ๊งแน่น่ะสิ ใครมันจะกินทั้งวันทั้งคืน แล้วลื้อจะเอาทุนจากไหน ลำพังค่าขนมลื้อพอเหรอ”
“อั๊วจะเรียกหุ้นให้ทุกคนเอาเงินมาลงหุ้นกับอั๊ว พอขายได้กำไรก็แบ่งกัน”
“เขาเรียกว่ารีดไถไม่ใช่เรียกหุ้น!”
ปิ่นมุกหน้าจ๋อยจนทรงวาดรู้สึกผิด เอ่ยปากยอมหุ้นร้านข้าวต้มกับเธอแบบเสียไม่ได้ กระนั้นท่าทางเหมือนมีอะไรต้องคิดของเธอก็ทำให้เขาอดถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
