บ่วงสไบ

อบเย้ยตามคำหลานว่าหัวหงอกหัวดำก็ไม่เว้นอย่าสะเออะ ว่าแล้วกระชากเครื่องกรอจากมือเจิม เรียมขวาง แก้วจะเข้าตบ เจิมจึงดึงเรียมไว้ไม่อยากให้เจ็บตัว แก้วสั่งพวกทาสให้เอาทั้งหมดไปเผา อบตามไปควบคุม ...เจิมสุดทนเดินกลับเรือนไม่อยากรับรู้และเห็น

เรียมตามพุดให้ไปฟ้องเทพมาห้าม เจิมไม่อยากให้เทพทุกข์ใจมากกว่านี้ เพราะแก้วเอาลูกในท้องคอยขู่ เรียมร้องไห้เสียดายของรักของหวงของพุดจีบ เจิมเตือนอย่าให้ไฟเผาใจเรา

แม้จะต้องทำตามคำสั่ง บวบกับดีก็รู้สึกเสียใจร้องไห้ไปเผาข้าวของไป อยู่กับฉ่ำยืนมองด้วยจิตใจ

หดหู่ อบยืนมองด้วยสายตาสะใจ บอกทุกคนไม่ต้องผวาผีคุณหนูอีกแล้ว

“เอ็งว่าเผาของแล้วดับวิญญาณผี ข้าก็ต้องเผาเอ็งเพราะผีชั่วคงสิงอยู่ในตัวเอ็ง” อยู่ยื่นคบไฟไปตรงหน้าอบ ฉ่ำยุให้เผา อบโวยด่าลั่น

เอี้ยงไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ถือถังน้ำวิ่งเข้ามาร้องว่าไฟไหม้แล้วสาดน้ำดับไฟ ตามด้วยเหล่าทาสวิ่งมาสาดน้ำโดนหน้าอบที่จะห้ามเต็มเปา อบโวยอ้างเทพเป็นคน

สั่งให้ตนเผาของพวกนี้ เอี้ยงผงะคิดว่าไฟไหม้ข้าวของคุณหนู เมื่อรู้ว่าเป็นคำสั่งเทพก็ช่วยเช็ดหน้าให้อบ

ooooooo

ตกค่ำอบมาบอกแก้วถึงเรื่องเผาข้าวของทอผ้า วิญญาณพุดจีบคงดับเสียที แก้วก็หวังเช่นนั้น แล้วลุกขึ้นให้อบช่วยหอบหมอนผ้าห่มจะไปนอนกับเทพที่ห้องพระ

เทพกำลังสวดมนต์แปลกใจที่เห็นอบกับแก้วขนหมอนผ้าห่มเข้ามา แก้วไล่อบให้ออกไป อบขอนอนด้วยอ้างว่ากลัวผี แต่แก้วกระซิบจิกตาไล่ แล้วทำทีเข้ามา กราบพระข้างเทพ

“แก้วเข้ามาทำอะไร?” เทพแปลกใจ

“เมียเข้ามานอนกับผัวสิเจ้าคะ” แก้วออดอ้อนจะเข้าจูบ เทพดันตัวออก ไล่ให้ออกไปจะสวดมนต์ แก้วขอนอนภาวนาเคียงข้างจะไม่กวนใจ แล้วล้มตัวนอนมองยิ้ม “เร่งภาวนานะเจ้าคะ ลูกของเราร้องอยากให้พ่อมานอนกอดเจ้าค่ะ” แก้วลูบท้องรู้ว่าเทพห่วงลูกไม่ขับไล่

เทพนั่งสวดมนต์ แก้วคอยส่งเสียงชวนนอนและส่งยิ้มเย้ายวน ชายหนุ่มอึดอัดใจอย่างมากที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับเธอ จึงสวดมนต์ต่ออีกหลายบท...

เอี้ยงเห็นอยู่กับฉ่ำนั่งดื่มกับพวกทาสก็เข้ามาถามว่า เผาข้าวของคุณหนูหมดแล้ววิญญาณจะดับจริงหรือ ทั้งอยู่และฉ่ำส่ายหน้าไม่รู้ ลมพัดผ่านมา อยู่เห็นชายสไบพลิ้วไหวหลังต้นไม้ก็ตาโพลง ค่อยๆชี้ให้คนอื่นๆดู ไม่ทันจะวิ่งก็เห็นบวบกับดีห่มสไบไหมสวยงามเดินโปรยดอกไม้มาตามทาง ทุกคนโวยวายใส่ที่ทำให้กลัว...เอี้ยงถามเอาสไบใครมาห่ม บวบปรามให้เบาเสียงแล้วกระซิบว่าเป็นสไบคุณหนูที่แอบเก็บไว้ไม่ได้เผา ฉ่ำได้ยินขู่