บ่วงสไบ

เหมหันมาจับมือแก้วล้วงในย่าม “เอ็งอยากรู้ว่ามีดของข้าเป็นอย่างไร เอ็งล้วงจับติดมือ...”

มิ่งโผล่เข้ามากระชากตัวแก้วออกจากเหมท่าทางเอาเรื่อง เหมไม่กลัวหัวเราะใส่แล้วเดินไป แก้วเอ็ดมิ่งอย่าทำเสียเรื่อง แล้วสะบัดตัวออกเดินตามเหมไป มิ่งหงุดหงิดที่เหมทำรุ่มร่ามแก้ว

ในเวลานั้น บุญรายงานเทพว่าเห็นมิ่งลงเรือนไล่ตามแก้วกับอบไปชายทุ่ง เทพรับรู้ข้อมูลก็รีบลงเรือนตามไปดูหวังจับผิดทั้งสองให้ได้

เหมเดินหาสถานที่ในการตั้งปะรำพิธี มิ่งวางท่าสั่ง “เอ็งได้มีดหมอแล้ว เร่งปลุกวิญญาณมันมาฆ่าซะ คืนก่อนมันยังรังควานข้า เอ็งต้องเร่งดับวิญญาณมัน” เหมเดินไปเรื่อยไม่สนใจ “ข้าพูดกับเอ็ง หูหนวกหูตึงรึไงวะ”

เหมหันขวับมาต่อยมิ่งโครม เสียงกร้าวใส่ “ไม่มีใครสั่งข้าได้!”

“เอ็งคิดว่าเอ็งแน่นักรึ ไอ้หมอผีกระจอก!” มิ่งพุ่งเข้าชกเหม ทั้งสองต่อยตีกันนัว

แก้วพยายามห้ามถูกผลักกระเด็น เหมสู้มิ่งซึ่งเป็นมวยไม่ได้ แก้วกลัวเสียเรื่องวิ่งไปดึงรั้งตบหน้ามิ่งให้หยุด เขาโกรธเกือบพลั้งมือซัดคืน

“แก้ว เอ็งตบผัวเอาใจชายชู้รึ!”

“พี่เหมผู้เดียวที่ปราบนังผีได้ รึเอ็งอยากตายเพราะผีนังพุดจีบ!”

มิ่งได้สติหันไปมองเหมซึ่งมีอบประคองกำลังขอร้องอย่าถือสาเขาที่ทำไปเพราะหึงหวงเมีย แก้วเข้าไปยกมือไหว้ขอให้ช่วย มิ่งไม่ค่อยพอใจที่ทั้งสองนบนอบเหม จึงร้องบอกว่า

“ข้าจะกลับไปรอที่เรือน”

“ข้าจะช่วย ถ้าผัวเอ็งกราบตีนข้า!” เหมขัดขึ้น

มิ่งไม่พอใจ แก้วรู้ว่าเหมเป็นคนเด็ดขาด จึงดันมิ่งให้ไปกราบแต่เขาไม่ยอมบอกยอมตายดีกว่า แก้วโวยว่าตนไม่ยอมตาย มิ่งชะงักเพราะเธอหมายถึงไม่ยอมให้ผีฆ่าตาย แก้วบังคับให้มิ่งกราบเหม เขาจำต้องยอมคุกเข่าลงยกมือไหว้และกล่าวขอโทษ สัปเหร่อหนุ่มถ่มน้ำลายใส่

“มึงรักตัวกลัวตาย ยอมก้มหัวให้กู มึงตายไปแล้ว ตายไปพร้อมศักดิ์ศรีของมึง”

มิ่งเจ็บใจ แก้วตัดบทถามเหมจะให้พวกตนเตรียมการอย่างไร เขาเน้นอย่าให้ใครมากวน เขาจะกลับไปเตรียมของ ย่ำค่ำจะทำพิธีตรงนี้

ช่วงเวลานั้นเทพเดินตามหามิ่ง เห็นเหมเดินไปก็แปลกใจว่าใครเข้ามาในเขตเรือน แก้วกับอบเดินมาเห็นเทพก็ตกใจ เทพรีบถามว่านั่นใคร แก้วโกหกว่าเหมเป็นลูกพี่ลูกน้องของตน

“เหม...ลูกสัปเหร่อสักที่ท้ายป่าช้ารึ” แก้วพยักหน้า เทพคะเนได้ว่าแก้วกำลังจะทำอะไร “ฉันไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามายุ่มย่ามในเขตเรือน” เทพจะเดินตามเหม แก้วรั้งไว้ออดอ้อน

“พี่เหมแวะมาทักทายฉันตามประสาพี่น้อง พี่เหมกลับไปไม่มาแล้วจ้ะ พี่เทพ...แก้ววิงเวียนจะเป็นลม ประคองเมียกลับเรือนนะเจ้าคะ”

“น้าอบช่วยพาแก้วขึ้นเรือน ฉันจะเดินตรวจตราย่านนี้” เทพดึงตัวออกเดินไปไม่สนใจ