บ่วงสไบ

แก้วละล่ำละลักว่าพวกตนจะขาดใจแล้ว ขอให้เหมเร่งฆ่ามันเสีย เหมหยิบตุ๊กตาดินปั้นออกมาพันสายสิญจน์สีเลือด แล้วบริกรรมคาถา อบร้องว่าผีมาอีกแล้ว...

ผีพุดจีบยื่นมือเข้ามาจะบีบคอ เหมเป่ามนต์ใส่ตุ๊กตาดิน เกิดเป็นผีชายร่างกำยำนุ่งโจงถอดเสื้อ ตรงเข้าบีบคอผีพุดจีบ เธอพยายามดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ แก้ว อบและมิ่งสะใจเห็นผีพุดจีบทรุดตัวลงกองกับพื้น ทันใดนั้นเองเสียงเทพเรียกน้องพุดจีบ!

แก้วกับอบตกใจที่เทพมา เทพถือดาบเข้ามาฟันผีชาย ผีหันมาจับดาบ เทพพยายามยื้อแต่โดนผีชายสะบัดกระเด็นไป ผีปาดาบตามไปเฉียดตัวเทพแล้วจะตามเข้าซ้ำ

“พี่เทพ หนีเข้ามาในวงสายสิญจน์เร็ว” แก้วเป็นห่วงร้องบอก

“เอ็งไม่ต้องยุ่ง ให้มันตายอยู่ตรงนั้นแหละ” มิ่งโวยไม่พอใจ

ผีพุดจีบเห็นผีชายทำร้ายเทพก็ร้องเรียกอย่างห่วงใย ปล่อยชายสไบไปรัดคอผีชาย มันฮึดฮัดโมโหหันกลับมาบีบคอพุดจีบอย่างรวดเร็ว เทพตกใจคว้าดาบตรงไปทำลายปะรำพิธี แก้วร้องห้ามเสียงหลง แต่เขาฟันสายสิญจน์ขาดสะบั้นแล้วกระชากตุ๊กตาดินจากมือหมอผี เหมลืมตาขึ้นอย่างไม่พอใจจะชิงคืน เทพรีบหักตุ๊กตาทิ้ง เสียงผีชายร้องโหยหวนก่อนจะสลายไป

ร่างพุดจีบทรุดลง เทพตรงเข้าประคองกอด แก้วมองอย่างไม่พอใจ

“พี่เหม พี่กำจัดวิญญาณนังผีนั่นให้ได้!”

ผีพุดจีบกอดซาบซึ้งที่เทพเสี่ยงชีวิตช่วย เทพเสียงเข้ม

“พี่ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้อง พี่จะปกป้องน้องด้วยชีวิต” หันมาเห็นเหมเดินเข้ามา “พวกเอ็งเร่งออกไปจากเรือนข้า ข้าไม่ยอมให้พวกเอ็งทำร้ายวิญญาณน้องพุดจีบ...ข้าสั่งให้พวกเอ็งออกไป!”

เหมบริกรรมคาถา เกิดลมพัดแรงวูบใหญ่ ผีพุดจีบร้องให้เทพช่วย วิญญาณเธอดูเจ็บปวด เทพกอดเธอไว้แต่เหมือนดวงวิญญาณเธอจะถูกดึงออกไป เขาพยายามกอดแน่นขึ้น ร่างเธอลอยออก เสียงบริกรรมคาถาของเหมหนักขึ้น...มือพุดจีบที่จับกับเทพหลุดออกจากกัน วิญญาณเธอลอยหายเข้าไปในหม้อดินที่มิ่งถือ เขารีบวิ่งไปหาเหม หมอผีเอาผ้ายันต์ปิดปากหม้อมัดด้วยสายสิญจน์ สั่งมิ่ง

“เอ็งเอาไปถ่วงน้ำให้ลึกที่สุด”

“มิ่ง เอ็งอย่าทำร้ายน้องพุดจีบ” เทพร้องห้าม แต่มิ่งกอดหม้อจะวิ่ง

“พี่เทพให้มิ่งเอาไปถ่วงน้ำเถอะ ไม่งั้นวิญญาณผีระรานพวกเรา!” แก้วเข้าขวางเทพ ขณะที่อบตะโกนไล่หลังมิ่ง

“เอ็งเร่งไปสิวะไอ้มิ่ง อย่าให้หม้อตกแตก”

มิ่งตะโกนกลับมาบอกเทพ “ข้าขอโทษ ข้าจำต้องรักษาชีวิตของทุกคน”

เทพพยายามจะตามมิ่ง เหมเข้ามาต่อยหน้า เทพหลบแล้วเข้าสู้อย่างสุดกำลัง ส่วนมิ่งกอดหม้อวิ่งมุ่งมั่นจะถ่วงลงน้ำไม่ให้ผีพุดจีบได้ผุดได้เกิด พลันสะดุดขอนไม้หม้อในมือลอยไปตกที่กองฟางจึงไม่แตก

ooooooo