บ่วงสไบ

“ข้าไม่กลัว จะเป็นจะตายก็ขอให้ข้าชำระแค้นมัน!”

“ป้าตายไปแล้วใครจะดูแลพี่ชด ป้าค่อยๆคิด

หาทางแก้แค้น ยามนี้ป้าต้องอยู่ดูแลพี่ชด”

“คนเลวอย่างมันไม่มีวันตายดี...” เมี้ยนเอามีดพร้าสับต้นไม้แล้วเดินกลับไปดูลูก เม้ยรู้ซึ้งว่านี่เป็นเวรกรรม...

เทพมาที่โรงทอผ้า คิดถึงภาพความหลังที่ช่วยพุดจีบย้อมผ้า ความสนุกสนานที่มีร่วมกัน ระหว่างนั้นมิ่งแอบเข้าไปหาแก้วในห้อง เธอตกใจผลักไสกลัว

คนบนเรือนเห็น มิ่งบอกว่าทุกคนลงเรือนไปหมดแล้ว แก้วจึงถามมีธุระอะไร มิ่งกลัวอยากให้เธอไปเร่งเหมให้ทำพิธีกำราบผี

“เอ็งก็รู้ พี่เหมเดินทางไปปลุกเสกมีดหมอให้ครบเจ็ดป่าช้า”

“กว่าพี่เอ็งจะกลับมา นังผีมิหักคอเอ็งกับข้ารึ”

“ข้ากลัวตายไม่ต่างจากเอ็ง ยามนี้เอ็งกับข้าอยู่ใกล้พี่เทพ นังผีไม่ปรากฏกายทำร้ายพี่เทพ เอ็งออกไป ข้าจะไปโรงทอ” มิ่งถามไปทำไม “เอ็งไม่ต้องซักให้มากความ เร่งออกไปก่อนพวกมันจับได้ แล้วไม่ต้องตามข้าไป... วิญญาณนังพุดจีบต้องดับไปกับกองไฟ!” แก้วเข่นเขี้ยว

อบแอบมองจนเห็นว่าเทพออกจากโรงทอกลับขึ้นเรือน ก็สั่งบวบกับดีและทาสอีกสองสามคนให้เอาผ้าและอุปกรณ์ทอผ้าไปเผาให้หมด ทุกคนไม่เห็นด้วยแต่ไม่กล้าขัดคำสั่ง...ขณะรื้อค้นและขนออกมา เจิมกับเรียมเข้ามาโวยให้หยุด อบอ้างว่าเป็นคำสั่งแก้ว เจิมตวาดห้ามแตะต้อง

“อีเจิม เอ็งลืมสิ้นแล้วรึ คุณหนูของเอ็งตายเป็นผี นั่งกรอไหมทอผ้าไม่ได้ดอก ข้ารึสู้หวังดี สงเคราะห์เผาไฟส่งให้ผีคุณหนูของพวกเอ็งนั่งทอไหมถักทอจีวรในนรก” อบหัวเราะชอบใจ

เรียมตรงเข้าตบฉาด อบโมโหลุกขึ้นสู้ อยู่กับฉ่ำวิ่งมาห้ามแต่กลับโดนลูกหลง เจิมตัดสินใจขนของกลับเข้าโรงทอ อบหันมาเล่นงาน เรียมดึงรั้งไว้ไม่ให้ตาม... แก้วเข้ามาขวางหน้าเจิม

“ป้าเจิมกล้าขัดคำสั่งฉันรึ”

“เอ็งเป็นเมียคุณเทพ ก็หาใช่เจ้านายข้า!”

เรียมขู่ถ้าเผาจะฟ้องเทพให้เล่นงาน แก้วไม่กลัวอ้างว่าเทพรักลูกในท้องยิ่งกว่า เจิมหน่าย

“คุณหนูก็ลาโลกไปแล้ว ทำไมพวกเอ็งถึงจองเวรล้างผลาญทำลายของรักของหวงของคุณหนู”

“เพราะมันสิงสถิตอยู่ในของพวกนี้...ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าขานมานานนม หากใครถักทอผ้าแล้วมีอันตายโหง วิญญาณผูกติดกับผืนผ้า ก่อนนังคุณหนูสิ้น มันกรอไหมจะทอจีวรถวายพระ วิญญาณจึงผูกติดอยู่กับโรงทอผ้า ข้าจึงต้องปลดปล่อยวิญญาณเจ้านายพวกเอ็ง มิฉะนั้นมาหลอกหลอนบ่าวไพร่ในเรือน”

บวบกับดีกลัวยกมือไหว้ขอให้เจิมยอม เรียมแทรกขึ้นว่าเทพไม่ฟังความ วิญญาณคุณหนูอาฆาตเพราะอยากแก้แค้นพวกคนชั่วคนทำเลว แก้วโมโหตบเรียมอย่างไม่เกรงใจ เจิมตกใจ

“นังแก้ว! เรียมมันเป็นเพื่อนแม่เอ็ง มันคอยเมตตาเอ็นดูเอ็ง”

“แม้จะเป็นเพื่อนแม่ มีบุญคุณกับฉัน แต่ถ้าหยามฉัน ไม่ว่าหัวหงอกหัวดำ ฉันก็ไม่เว้น”