บ่วงสไบ
ตอนที่ 1
“คุณท่านจะให้แก้วทำอะไร แก้วยอมทุกอย่างจ้ะ” แก้วยกมือไหว้
“เอ็งพูดมาให้เต็มคำ ว่าเอ็งเป็นลูกทาส กำพืดทาส... แล้วข้าจะให้ยาเอ็ง”
ทุกคนตกใจที่คุณเยื้อนบังคับแก้วให้พูด อบเจ็บปวดใจจะลากหลานกลับ แต่แก้วยื้อหันไปยอมรับว่าตนเป็นลูกทาส คุณเยื้อนสะใจมากไปจัดยาด้วยตัวเองมาส่งให้แก้ว
“ข้าจัดยาให้กับมือ เพียงมื้อเดียว...แม่เอ็งหายชะงัก!”
แก้วถือห่อยาวิ่งกลับมาด้วยความดีใจ แม้จะโดนหนามเกี่ยวขาก็ไม่ยอมหยุดจนถึงกระท่อม เห็นแม่นอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด แก้วรีบบอกแม่ว่า
ได้ยาดีมารักษาแล้ว แม่จะต้องหาย แต่พอแกะห่อยาออกต้องตกใจ เพราะในห่อมีแต่ก้อนกรวด
เวลานั้นเองคุณเยื้อนนั่งกรวดน้ำอยู่ในห้องพระสีหน้ายิ้มสะใจ “มิมีเวร มิมีภัย มิมีความคับแค้นใจ
จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากความทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด...”
แก้วเจ็บแค้นที่โดนหลอก ขอสาปแช่งทุกคนให้
ตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิด อิ่มปรามลูกเสียงแหบพร่า
ไม่ให้สร้างเวรกรรมอีก แต่แก้วสวนว่า
“แม่สอนให้แก้วสร้างความดี ทำดีได้ดี แล้วทำไมมันทำกับพวกเรา...แก้วช่วยชีวิตมัน มันยังใส่ร้ายว่าแก้วผลักมันจมน้ำ คุณหลวงก็โบยตีแม่ปางตาย แก้วเกลียดไอ้คุณหลวง!”
“ด่าพ่อแม่เป็นบาปนะลูก...คุณหลวงเป็นพ่อของแก้ว...”
“ไม่...คนใจร้ายใจโหดไม่ใช่พ่อแก้ว! แม่เจ็บปางตาย แก้วกราบตีนขอยา พวกมันยังทำกับเราได้”
“ลูกอย่าผูกใจเจ็บเลย ใครทำกรรมใดก็ต้องรับกรรมนั้น ทำดีย่อมขึ้นสวรรค์ ทำชั่วก็ตกนรก”
แก้วไม่เชื่อว่านรกสวรรค์มีจริง ไม่มีชาติหน้า อิ่มพยายามขอร้อง
“แก้ว แม่ขอเถอะหยุดอาฆาตแค้นมันจะเป็นกรรมติดตัวไปไม่จบสิ้น ชาติที่แล้วแม่คงทำกรรมร้ายกับเขา เขาถึงมาเอาคืน ทุกข์นี้เป็นเวรกรรมของแม่เอง แก้ว...รับปากกับแม่ อโหสิกรรมให้เขา...”
แก้วไม่ยอมรับปาก อิ่มขอร้องด้วยเสียงที่อ่อนแรงลง แก้วมองแม่จำใจจะพูด แต่แม่สิ้นใจไปต่อหน้าเสียก่อน แก้วร้องไห้โฮกอดเขย่าแม่ให้ฟื้นมาอยู่กับตนอย่างน่าเวทนา
จวบจนค่ำคืน เสียงฟ้าดังคำราม แก้วร้องไห้
หน้าหลุมศพแม่ สบถคำสาบานออกมา
“กูขอสาบานต่อวิญญาณแม่กู ใครทำให้แม่กูตาย พวกมันต้องฉิบหาย!”
ฉับพลันฟ้าผ่าเปรี้ยงราวกับรับคำสาบานนั้นไว้!
ooooooo
8 ปีต่อมา พุดจีบโตเป็นสาวสวยอยู่ในชุดสไบงดงาม เห็นเด็กน้อยถือห่อใบตองใส่ขนมวิ่งหนีเพื่อนที่จะแย่ง แล้วมาชนตนล้มลง จนขนมตกพื้น พุดจีบพยุงเด็กลุกขึ้นปัดเป่าให้หายเจ็บ
