บ่วงสไบ

มณฑลนครสวรรค์ยามค่ำคืน ไอ้อยู่กับไอ้ฉ่ำ ทาสในเรือนเบี้ยเร่งพายเรือเอายาบำรุงกลับไปให้คุณเยื้อนด้วยความกลัวผีจัน แต่ก็โดนหลอกจนตกน้ำ ตกท่าว่ายน้ำกลับเรือนกันโกลาหล

เรือนหลวงนฤเดช เป็นเรือนหลังใหญ่ตั้งตระหง่าน เสียงฟ้าคำรามดังต่อเนื่องควบคู่กับเสียงร้องของคุณเยื้อนที่กำลังเบ่งลูก โดยมีหมอตำแยทำคลอด ป้าเจิมทาสรับใช้ตั้งแต่คุณเยื้อนยังเยาว์และเรียมทาสรับใช้ป้าเจิมช่วยกันประคบประหงมอย่างดี

ในขณะเดียวกันทาสในเรือนอย่างอิ่มก็กำลังเบ่งลูกอยู่ที่เรือนทาส โดยมีเพียงอบผู้เป็นน้องสาวช่วยทำคลอดตามประสาทาสในเรือนเบี้ย

ผ่านไปค่อนคืน ป้าเมี้ยนหัวหน้าทาสในครัววิ่งเข้ามานั่งกลางเรือนรายงานหลวงนฤเดชซึ่งนั่งกินเหล้าอยู่ที่หอนั่ง มีทาสชายสองคนคอยดูแล ว่าคุณเยื้อนยังไม่คลอดเกรงจะตายทั้งกลม เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงข้างเรือน ทุกคนสะดุ้งสุดตัว...คุณเยื้อนคลอดลูกสาวออกมาร้องอุแว้ๆพอดี ในขณะที่หลวงนฤเดชผลักประตูเข้ามาพร้อมป้าเมี้ยน เจิมอุ้มทารกซึ่งร้องไห้ส่งให้คุณหลวง

“คุณหนูเป็นผู้หญิง น่าเกลียดน่าชังเจ้าค่ะ” ทันใดทารกก็หยุดร้องไห้ในบัดดล

“แม่เยื้อน...น่าอัศจรรย์ใจ ลูกเรามิร้องกวนใจเลย!” หลวงนฤเดชประหลาดใจยิ่งนัก

“ลูกของเรามีบุญมาเกิดค่ะคุณพี่...” คุณเยื้อนมองลูกในอ้อมกอดคุณหลวงอย่างสุขใจ

“วาสนาคุณหนูสูงส่ง ลูกอีอิ่มเทียบไม่ได้ดอกเจ้าค่ะ” ป้าเมี้ยนโพล่งขึ้น

คุณหลวง คุณเยื้อน เจิม เรียมและหมอตำแยมองป้าเมี้ยนอย่างไม่พอใจ เมี้ยนรู้ตัวว่าพลาดก้มหน้างุด...ในเวลานั้นอิ่มพยายามเบ่งลูก ร้องด้วยความเจ็บปวด

“โอ้ย...แม่จะขาดใจแล้ว ลูกจ๋า...อย่าทรมานแม่เลย...”

“ออกยากออกเย็น ผีห่าตัวไหนมันแกล้งเอ็ง!” อบสบถด้วยสงสารพี่สาวจับใจ

 ช่วงเวลานั้นไอ้อยู่กับไอ้ฉ่ำว่ายน้ำหนีผีจัน คลานขึ้นฝั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงผีจันหัวเราะตามมายืนท้องกลมสีหน้าดุร้าย ตรงเข้าบีบคอทั้งสองคน ทันใดมีแสงแปลบ–ปลาบขึ้น ผีจันร้องเสียงหลงปล่อยมือ ไอ้อยู่กับไอ้ฉ่ำเห็นสัปเหร่อสักปาข้าวสารเสกใส่ผีจันก็รีบวิ่งมาหลบหลัง สัปเหร่อชักมีดอาคมออก

มาบริกรรมคาถา ผีจันเคลื่อนตัวเข้าประชิดจะบีบคอ จึงโดนแทงเข้าที่หน้าผาก ผีจันร้องโหยหวน ลูกในท้องหลุดออกมากองที่พื้นโดยสายสะดือยังพ่วงอยู่

สัปเหร่อสักกระชากมีดออก ผีจันร้องสุดเสียงหายวับไปทั้งแม่และลูก...ขณะเดียวกันอิ่มคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย อบดีใจมากรีบบอกพี่สาวว่าได้ลูกสาวแล้วอุ้มทารกให้พี่เชยชม

เช้าวันใหม่ป้าเจิมกับเรียมกำลังจัดช่อดอกพุดจีบใส่แจกัน หลวงนฤเดชมองคุณเยื้อนอุ้มลูกอยู่บนเตียง จึงเกิดความคิดว่า

“ลูกของเราผิวขาว งามผุดผ่องราวกับดอกพุดจีบ ...พี่ขอตั้งชื่อลูกว่าพุดจีบละกัน”