บ่วงสไบ

เรียมอดถามพุดจีบไม่ได้ว่าทำไมไม่ให้เทพมาด้วย หญิงสาวเห็นว่าโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว ไม่เหมาะที่จะใกล้ชิดกันมาก เรียมเย้าไม่กลัวหญิงอื่นมะรุมมะตุ้มเทพหรือ ดูแล้วเขามีใจให้คุณหนูของตนมานาน แถมพวกบ่าวก็จ้องตาเป็นมัน และเตือนถ้ามีใจให้เขาก็เผยใจออกไป พุดจีบเขินตัดบทจะไปเก็บดอกมะลิร้อยมาลัยถวายพระ เรียมยิ่งแซวว่าเก็บให้ใคร...

เทพพายเรืออยู่ในบึงบัวสาย มองธรรมชาติรอบตัวด้วยความสุข พลันไม้พายที่จ้วงลงน้ำดึงไม่ขึ้นก็แปลกใจ รู้ว่ามีคนดึงจึงทักว่าใครอยู่ใต้น้ำให้ขึ้นมา...

ไม่มีเสียงตอบ สักพักเรือโคลง เขาจับกราบเรือแน่น แต่มีมือหนึ่งมากระชากเรือพลิกคว่ำ เทพตะกายขึ้นเหนือน้ำ จู่ๆแก้วพุ่งเข้าจูบเขา เทพตกใจพอได้สติก็พยายามดันตัวแก้วออกแล้วว่ายน้ำไปที่เรือ แก้วว่ายตามไปดักหน้า

“คุณเทพจะหนีไปไหนเจ้าคะ”

“แก้ว เอ็งโตเป็นสาวแล้ว ทำเล่นเป็นเด็ก!”

“ถ้าเป็นเด็กแล้วมีความสุข แก้วขอเป็นเด็กเจ้าค่ะ” แก้วโผเข้ากอด เทพดันออกและเอ็ด

“แก้วโตแล้วต้องวางตัวให้เหมาะ หนุ่มสาวมิควรใกล้ชิดกัน...”

“แล้วหนุ่มกับสาวควรทำอย่างไรเจ้าคะ” แก้วเข้าประชิดด้วยลีลาเย้ายวน

เทพตะลึงไม่เคยใกล้สาวขนาดนี้ แต่พอมีสติว่ายน้ำหนีไปที่เรือ ทำไม่สนใจบอกให้แก้วช่วยกู้เรือ แก้วต่อรองว่ากู้เรือแล้วให้เขาช่วยเก็บสายบัว เขาพยักหน้ารับไม่คิดเป็นอื่น...

ระหว่างนั้นพุดจีบเก็บดอกมะลิอยู่ในสวน ได้ยินเสียงบางอย่างก็หันมองแล้วต้องตกใจ เพราะเป็นงูเห่ากำลังแผ่แม่เบี้ย เธอตกใจตะกร้าหล่น ถอยหนีแต่สะดุดก้อนหินล้มลงจะโดนงูฉก ทันใดนั้นมีมือหนึ่งมาดึงหางงูเหวี่ยงออกไป พุดจีบเห็นเขาหมอบลงตบพื้นพึมพำทำให้งูเลื้อยไป

“คุณหนูคงเหยียบหางมัน คุณหนูเป็นไงบ้างขอรับ” พุดจีบไม่ได้ตอบ เป็นลมล้มพับ...

เมื่อเทพกับแก้วเก็บสายบัวเสร็จ เทพคุยเรื่องอื่นว่า ดีใจที่แก้วมาอยู่เรือนนี้ ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เบิกบานเหมือนสายบัว แก้วได้ทีหักสายบัวต่อหน้าเทพ ดึงเส้นใยออกมาเปรียบเปรย

“หักบัวยังเหลือใย ใจคุณเทพห่วงใยแก้วเสมอ...”

เทพนึกถึงอดีตวัยเด็กที่เอาข้าวไปให้แก้วที่กระท่อมบ่อยๆหลังอิ่มตาย จนถึงวันที่เขาล่ำลาต้องไปเรียนต่อ และสัญญาจะกลับมาหา แก้วโอบกอดและพร่ำบอกไม่ให้เขาทิ้งเธอ...

“แก้วไม่ยอมตาย แก้วรอคอยคุณเทพกลับมาตามคำสัญญา แก้วรัก...”

เทพรีบตัดบท “เราเป็นเพื่อนเล่นกันมา ฉันหวังดีกับแก้วเสมอ ฉันต้องขึ้นเรือนแล้ว”