บ่วงสไบ

“มันหวังดีกับข้า แต่กลับฟ้องแม่ว่าข้าผลักมันตกน้ำ”

“แก้ว...ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น ฉันบอกคุณแม่ว่าแก้วมีบุญคุณกับฉัน...”

“มึงไม่ต้องแสร้งทำดีกับกู กูไม่เชื่อคำมึงอีกแล้ว... น้าอบ แม่ตัวร้อนยังกับไฟฉันมาขอยาไปรักษาแม่” แก้วต่อว่าพุดจีบแล้วหันมาพูดกับน้าสาว

ไอ้ฉ่ำรีบบอกว่าคุณหลวงมียาจีนยาฝรั่ง แต่คุณหลวงกำลังจะออกไปจวนข้าหลวง แก้วได้ยินเช่นนั้นรีบวิ่งไปที่เรือนทันที เห็นหลวงนฤเดชกำลังเดินไปที่ท่าน้ำ ก็วิ่งไปร้องเรียก ไอ้ฉ่ำวิ่งตามมาปรามกลัวอบจะเดือดร้อนไปด้วย อบไม่กลัวช่วยแก้วให้ได้เข้าไปพูดจากับคุณหลวง

แก้วเข้าไปกราบกรานขอยาจากหลวงนฤเดชเพื่อเอาไปช่วยรักษาแม่ แล้วจะไม่มาให้เห็นหน้าชั่วชีวิต คุณหลวงไม่อยากสนใจแต่ก็เวทนาจึงสั่งไอ้ฉ่ำไปเอายาที่เรือนให้แก้ว อบกังวลใจว่าคุณเยื้อนจะยอมให้หรือ...

ด้านพุดจีบหาทางช่วยด้วยการขอยาจากแม่ บอกตนรู้ความจริงว่าแก้วเป็นลูกคุณพ่อ คุณเยื้อนไม่พอใจเอ็ดไม่ให้พูดเรื่องนี้เพราะไม่เป็นความจริง พุดจีบร้องไห้กอดขา

“คุณแม่ตักบาตรกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรหวังสร้างกุศล ลูกเคยฟังพระท่านเทศน์ อภัยทานนั้นมีอานิสงส์บุญใหญ่ ลูกกราบขอคุณแม่ อโหสิกรรมให้แม่ของแก้วด้วยจ้ะ”

เทพ ป้าเจิมและเรียมลุ้นการตัดสินใจของคุณเยื้อน และแล้วสีหน้าคุณเยื้อนก็โกรธขึ้งเมื่อเห็นแก้ววิ่งขึ้นเรือนมาโดยมีอบกับไอ้ฉ่ำวิ่งตาม

ไอ้ฉ่ำรีบรายงานตามคำของคุณหลวง คุณเยื้อน

ไม่พอใจทำไมคุณหลวงไม่มาเอายาเอง อบแทรกว่า

คุณหลวงไปราชการอีกหลายวันกว่าจะกลับ คุณเยื้อนยิ้มย่องบอกให้รอจนกว่าจะกลับ แก้วก้มกราบร่ำไห้ว่าแม่กำลังจะตาย

“เอ็งรู้ซึ้งถึงความทรมานใจแล้วใช่ไหม มันก็เหมือนกับตอนที่ข้ารู้ว่าเอ็งผลักลูกข้าตกน้ำ”

“แก้วยอมรับผิด แก้วกราบขอโทษจ้ะ” แก้วยอมทุกอย่างเพื่อชีวิตแม่

“เอ็งไม่ต้องกราบข้า เอ็งไปกราบขอโทษลูกพุดจีบ!”

แก้วหน้าเสีย พุดจีบรีบบอกว่าแก้วไม่ได้ทำผิดไม่ต้องกราบตน แต่แก้วต้องการยารีบกราบลงทันที

คนอื่นๆมองแก้วด้วยความเวทนาสงสาร แก้วหันมาขอยาจากคุณเยื้อน

“ข้ายังข้องใจอีกเรื่อง...แม่เอ็งสมสู่กับทาส แต่มักใหญ่อ้างว่าเอ็งเป็นลูกคุณหลวง”