ดอกหญ้าในพายุ

“บัวจะพาตาไปหาหมอ” บัวเอาห่อผ้าใส่ย่ามแล้วพยุงกล้าขึ้นนั่งบนวีลแชร์ เข็นออกไปทันที แต่เส้นทางที่ออกจากป่าไม่อำนวย วีลแชร์ติดหล่มไปไม่ได้ เธอพยายามดันให้พ้นหล่มสุดชีวิตแต่มันไม่ขยับ เขารู้ตัวดีว่าไม่รอด บอกให้เธอพอได้แล้ว จับแก้มเธอไว้บอกว่ารักเธอมาก พูดได้แค่นั้นกล้าก็สิ้นใจ บัวร้องไห้โฮ

ooooooo

หลังหมอชันสูตรศพกล้าเรียบร้อย อุดมกับเดชาและบัวมารับศพกลับไปที่กระท่อม เจอตำรวจยังคงหาหลักฐานของคนร้ายอยู่ เธอปรี่เข้าไปถามว่าจะตามจับตัวคนร้ายได้ไหม ร้อยเวรคิดว่าการตายของกล้าน่าจะเป็นการฆ่าล้างแค้น จากการที่ตำรวจตรวจสอบประวัติพบว่าตาของเธอคือเสือกล้า ฤทธิ์เสือ

“สามสิบปีก่อนเสือกล้าปล้นจี้อยู่ทางแถบอีสาน เจ้าหน้าที่ตามล่าตัวมานานจนคดีหมดอายุความไปแล้ว ที่ตายเนี่ยคงโดนล้างแค้นเพราะก่อศัตรูไว้เยอะ”

“ไม่จริง หมวดควรไปจับผู้ร้ายที่มันฆ่าตาหนู เรื่องอะไรมาใส่ร้ายตาหนูเป็นโจร” บัวโมโหเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เดชาต้องปลอบให้ใจเย็นๆก่อน เธอเย็นไม่ไหวมากล่าวหาตาของเธอเป็นโจรได้อย่างไรแล้วร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น เดชาต้องดึงเธอมากอดไว้อย่างปลอบใจ...

ศพกล้าถูกฝังไว้ท้ายกระท่อม บัวประกาศจะไม่ยอมเผาจนกว่าจะได้ตัวฆาตกรมากราบขอโทษท่านก่อน มอมแมมเดินเข้ามาเลียหน้าเธอครางอี๊ดๆ เธอกอดมันไว้แน่น

“ตาทิ้งเราไปแล้วมอมแมม เราเหลือกันแค่นี้แล้วนะ”

เดชากับอุดมที่ถือจอบอยู่ในมือมองบัวสงสารจับใจ...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ห้าวนั่งทำแผลจากที่โดนมอมแมมกัดเสร็จพอดีตอนที่หาญวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเห็นแขนพ่อ นิ่วหน้าสงสัยไปโดนอะไรมา ห้าวโกหกหน้าตายว่าเมื่อเช้าระหว่างที่จะไปคุยกับกล้าเรื่องหาญกับบัว

ดันไปเจอนักเลงกวนโอ๊ยก็เลยแลกหมัดกันคนละแผลสองแผล ลูกมาก็ดีแล้วช่วยไปส่งตนให้ที

“สายไปแล้วพ่อ ตากล้าตายแล้ว โดนผู้ร้ายแทงตายตั้งแต่เมื่อวาน ทีนี้เราจะไปขอบัวกับผีที่ไหนล่ะพ่อ”

ห้าวแสยะยิ้ม เรื่องอะไรจะต้องไปขอให้โง่ ตอนนี้บัวอยู่คนเดียวที่กระท่อมกลางป่า ไว้รอให้เรื่องซาก่อน หาญค่อยย่องเงียบไปรวบหัวรวบหางเธอ แล้วโยนเงินให้ลูกห้าพันบาท

“ข้าต้องไปทำงานกับเจ้านายสักพัก ใครมาถามหาเอ็งบอกไปเลยว่าไม่เจอหน้าข้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว”

“พ่อจะไปนานไหม แค่นี้จะพอใช้เหรอ”

จอมโฉดไม่ตอบ คว้ากระเป๋ามาสะพาย แล้วค่อยๆแง้มประตูออกไป หาญมองตามเซ็งๆ...

บัวเก็บมีดของตาติดตัวไว้ แล้วหยิบห่อผ้าสีทองที่ตามอบให้มาเปิดดู เห็นเครื่องประดับทองหลายรายการถึงกับตะลึง ครั้นหยิบเครื่องประดับออกมาหมด ด้านในสุดของห่อผ้ามีภาพถ่ายกรรณิการ์คู่กับปวีณ เธอพลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือ

“ให้คุณกรรณิการ์ไว้เป็นที่ระลึก รักนะครับ จะเฝ้าคิดถึงทุกคืนวัน...ปวีณ”