ดอกหญ้าในพายุ

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ห้าวที่เพิ่งกลับจากสังหารเหยื่อเดินคุยมือถือรายงานนายจ้างว่าจัดการกับเป้าหมายเรียบร้อยแล้ว และจะขอเก็บตัวเงียบๆอยู่ที่ภูเขียวสักพักหนึ่ง วางสายแล้วเดินเข้าตัวบ้านเห็นหาญนอนร้องโอดโอยอยู่บนโซฟาถามว่าไปแว้นมาจนได้แผลมาอีกใช่ไหม ทำไมไม่รู้จักไปเรียนหนังสือบ้าง

“ไม่เรียนก็เอาตัวรอดได้แล้วกัน เที่ยวนี้พ่อหายไปหลายวันจังนะ เดินสายส่งน้ำแข็งหรือม้าล่ะพ่อ”

“งานใหญ่กว่านั้น” ว่าแล้วห้าวส่งเงินให้ลูกไว้ใช้ห้าพันบาท เขาไม่อยากได้้เงินแต่อยากได้เมีย ขอร้องพ่อไปขอบัวให้หน่อย ห้าวไม่เห็นต้องไปขอให้ยุ่งยากฉุดมาเลยก็สิ้นเรื่อง เขาไม่ยอม อ้างคนนี้รักจริงก็ต้องจริงจังกันหน่อย ห้าวได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้กำพร้าไม่ใช่หรือ เขาพยักหน้า เธออยู่กับตาแก่ๆพิการเดินไม่ได้

“แต่โคตรเปรี้ยว ฝีมือปามีดแม่นจนฉันสตั๊นไปสามวินาที”

“มันจะสักเท่าไหร่เชียว แล้วบ้านมันอยู่ไหน”

ooooooo

จากนั้นไม่นาน หาญพาพ่อมาถึงหน้ากระท่อมของกล้า ตะโกนเรียกบัวให้ออกมาหา เงียบไม่มีเสียงขานตอบ ห้าวกลัวจะเสียเที่ยวสั่งให้หาญไปเดินหา ส่วนตัวเองเดินไปชะโงกดูในกระท่อม

พลันได้ยินเสียงไอ ตัดสินใจเดินตามเสียงไป กระทั่งเจอกล้านั่งบนวีลแชร์ ก้มหยิบกล่องสังกะสีออกจากหลุมเล็กๆ เปิดเอาห่อผ้าสีทองขึ้นมา แล้วหยิบเอาเครื่องทองหยอง ทั้งแหวน สร้อยคอ กำไลออกมา เขามองมาแต่ไกลเห็นทองอร่ามก็อยากได้ กล้าได้ยินเสียงฝีเท้าคน รีบเก็บห่อผ้าใส่กล่อง วางในหลุมอย่างเดิมแล้วเอาก้อนอิฐอำพรางไว้ ห้าวเดินเข้ามามองๆจดจำจุดที่อีกฝ่ายฝังสมบัติเอาไว้

“ใช่ตาของบัวหรือเปล่า”

กล้ากระชับมีดที่เอวเอาไว้กันเหนียว ครั้นห้าวเห็นหน้าชัดๆถึงกับตะลึงร้องทักว่าเสือกล้าใช่ไหม กล้าเองก็จำหน้าอีกฝ่ายได้เช่นกันร้องทักกลับไปว่าไอ้ห้าวหรือ

“ที่พี่หนีเอาตัวรอดไปทิ้งให้ฉันโดนตำรวจจับเพราะคิดฮุบทองพวกนี้ไว้คนเดียวเหรอ”

“เอ็งเข้าใจผิดแล้ว ของพวกนี้เป็นของเนืองเมียข้า ไม่ใช่ของที่ปล้นมาในวันนั้น”...

ที่กล้าพูดเป็นความจริงทั้งหมด สมบัติเหล่านี้เป็นของเนืองที่เอาติดตัวมาตอนหนีงานแต่งงานของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับเสือกล้ายกพวกบุกปล้นงานแต่งงานพอดี เขาเสียทีถูกตำรวจล้อมไว้ต้องหนีตายกันอลหม่าน กล้าวิ่งหนีไปหลังเรือนชนเข้ากับเนืองที่เพิ่งปีนหน้าต่างลงมา จึงจับเธอเป็นตัวประกัน หนีฝ่าวงล้อมตำรวจออกมาได้ จากนั้นพาเธอไปกบดานที่ห้องเช่าของตัวเองจับมัดมือมัดปาก

เนืองอาศัยจังหวะที่กล้าเข้าห้องน้ำแกะเชือกที่มัดหลุดกำลังจะหนีแต่เขาเดินมึนๆออกมาจากห้องน้ำเสียก่อนตวาดลั่นจะหนีไปไหน เธอกลัวมากถอยหนีไปจนติดผนังห้อง เขาย่างเท้าเข้าหาก่อนจะล้มตึง เนืองสบช่องคว้าห่อสมบัติจะหนีแต่เห็นเขานอนแน่นิ่งก็ทิ้งไม่ลงกลับมาแตะหน้าผากเขาดูถึงได้รู้ว่าเป็นไข้สูง รีบไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลด กล้าฟื้นคืนสติเห็นเธอเฝ้าไข้อยู่ก็แปลกใจทำไมไม่หนีไป