ดอกหญ้าในพายุ

หญิงสาวนึกถึงคำสั่งเสียก่อนตายของตาที่บอกให้ไปหาพ่อ ทำให้เธอมั่นใจว่าผู้ชายที่อยู่ในรูปถ่ายกับแม่ต้องเป็นพ่อของเธอ...

ความโกรธแล่นขึ้นมาจุกอก บัวฉีกรูปแม่แยกออกจากปวีณ โยนซีกที่เป็นรูปเขาทิ้ง เอารูปแม่ใส่ไว้ในห่อผ้ารวมกับเครื่องประดับแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาที่ซ่อนแหวกๆเสื้อผ้าของกล้าที่พับไว้ เจอหีบไม้เก่าๆของแม่ซุกอยู่ เธอเปิดออกดู มีของกระจุกกระจิกกับซองจดหมายเปื้อนเลือด เธอเปิดซองดึงจดหมายพร้อมกับภาพข่าวที่ตัดจากหนังสือพิมพ์ออกมา โดยดูภาพข่าวก่อนเป็นรูปปวีณนั่งรดน้ำสังข์กับวรรณพร

“ขอแสดงความยินดีกับคุณปวีณ และคุณวรรณพร จินตบุษย์ เนื่องในวันมงคลสมรส...”

จากนั้นบัวเปิดจดหมายออกดู เห็นรอยเลือดกระเซ็นเป็นหย่อมๆ...

ข้อความในจดหมายฉบับนั้นทำให้บัวอยากรู้เรื่องราวของปวีณ จึงไปขอให้เดชาช่วย เขาเปิดแท็บเล็ตค้นหาชื่อ ปวีณ จินตบุษย์ จากกูเกิลพบภาพงานแต่งงานของเขากับวรรณพร ภาพงานหมั้น และภาพตอนรดน้ำสังข์ จากนั้นก็เป็นภาพตอนวรรณพรท้องแก่โดยมีปวีณกอดตระกองสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข อีกทั้งมีภาพจากปกนิตยสารเป็นภาพครอบครัว มีปวีณ วรรณพรและวิภูษา เดชามองจอแท็บเล็ตยิ้มๆ

“ครอบครัวนี้หน้าตาดีนะ หล่อสวยหมดเลยพ่อแม่ลูก รวยก็รวย” เดชาเลื่อนดูภาพไปเรื่อยๆกระทั่งเจอภาพล่าสุดของครอบครัวจินตบุษย์เป็นภาพงานหมั้นระหว่างวิภูษากับพงศ์ระพี มีภาพเธอจุ๊บปากเขาด้วย

“ข่าวดังเลยนะเนี่ย วิภูษา จินตบุษย์ ธิดาสาวคนเดียวของปวีณ จินตบุษย์ เจ้าของบริษัทตำรับยาไทย รับหมั้นนักธุรกิจหนุ่ม พงศ์ระพี ดิษฐาพงศ์ สาวน้อยสาวใหญ่ร้องไห้หนักมาก ด้วยความอิจฉา”

ความเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มนับร้อยเล่มทิ่มตำใจจนบัวทนดูต่อไปไม่ไหว บอกให้พอได้แล้วอยากรู้แค่นี้ แล้วลุกหนี เดชาตามมาถามว่าคนชื่อปวีณเป็นใครทำไมเธอถึงอยากรู้เรื่องของเขานัก เธอโกหกหน้าตาเฉยว่าเขาสนิทกับตามาก ท่านสั่งเสียเอาไว้ถ้าตายเมื่อไหร่ให้เธอไปขอความช่วยเหลือจากเขา เดชาแปลกใจ ตากล้าอยู่แต่ในป่าภูเขียว ไปรู้จักเศรษฐีไฮโซอย่างปวีณได้อย่างไร

“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เราก็แค่อยากรู้จักเขาไว้เท่านั้น”

เดชาฉวยมือบัวมากุมไว้ ชวนให้มาอยู่ที่บ้านนี้ด้วยกัน เขากับเตี่ยจะดูแลเธอเอง บัวไม่ยอมรับความหวังดีจากเขา ยืนยันจะอยู่กระท่อมกลางป่ากับตาอย่างเดิม ถ้าเขาไม่อยากสืบเรื่องปวีณให้ เธอจะหาทางเอง แล้วเดินออกไปขึ้นรถสองแถว ทิ้งให้เดชามองตามตาละห้อย...

ครั้นกลับถึงกระท่อมกลางป่า บัวเอาภาพข่าวหนังสือพิมพ์ที่มีรูปปวีณนั่งรดน้ำสังข์กับวรรณพรแปะไว้บนข้างฝากระท่อม แล้วสะบัดมีดพกประจำตัวของกล้าใส่ มีดปักกลางรูปอย่างแม่นยำ เธอเดินเข้าไปดูผลงาน

“เราได้เจอกันแน่ คุณต้องชดใช้ในสิ่งที่คุณทำกับแม่ของฉันอย่างสาสมที่สุด”

ooooooo