ดอกหญ้าในพายุ

บัวไม่สนใจหันไปหาผ้าพันแผลในตะกร้ายาที่วางอยู่ด้านหลัง หาญแอบมองก้นมองขาเธอ แถมเอื้อมมือจะจับ ทันใดนั้นมีมีดสั้นพุ่งมาเฉี่ยวมือเขาเลยไปปักเสา เขาชักมือกลับ ทั้งสองคนหันมองไปยังที่มาของมีด เห็นกล้านั่งอยู่ในรถวีลแชร์กระดิกนิ้วเรียกให้หาญเข้าไปหาเอาท่อนฟืนที่วางกองอยู่ฟาดก้นพลางสั่งสอนไปด้วย

“ลูกผู้ชายไม่หมาหมู่ ไม่ลอบกัด ไม่แทงข้างหลังไม่รังแกคนแก่ ไม่รังแกเด็ก และที่สำคัญที่สุดคือไม่ลวนลามผู้หญิง พูดตามข้า ต่อไปนี้ข้าจะไม่ลวนลามผู้หญิง”

หาญไม่ยอมทำตามที่กล้าสั่งก็เลยโดนท่อนฟืนฟาดอีกครั้ง คราวนี้เขาพูดปร๋อ กล้าสมใจแล้วจึงไล่ตะเพิดเขากลับ หาญรีๆรอๆไม่ยอมไป กล้าแกล้งบอกให้บัวไปเอามีดพกเมื่อครู่มาให้ หาญร้องจ๊ากเผ่นแน่บไปทันที บัวเอามีดวางบนมือผู้เป็นตาซึ่งเอามันเหน็บเอวไว้ที่เดิม...

ในเวลาต่อมา ระหว่างที่บัวกำลังจัดดอกหญ้าใส่แจกันสานใบใหญ่ที่มุมห้อง กล้าตำหนิเธอที่พาผู้ชายเข้ามาในบ้าน เธออ้างว่าหาญไม่มีพิษมีภัยแค่เล่นบทหมาหยอกไก่กับเธอไปวันๆเท่านั้น ท่านเตือนเธออย่าประมาทมนุษย์เพศผู้ซึ่งมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว พวกนี้เห็นแก่ตัวอย่างที่เธอไม่มีวันคาดถึง บัวเข้ามากอดกล้า

“ต้องอย่างตาใช่ไหมลูกผู้ชายตัวจริง ตาของบัวน่ารักที่สุดในโลก ไม่มีผู้ชายหน้าไหนเทียบได้ บัวจะอยู่กับตาคนเดียว” บัวเข้าไปกอดกล้าพยายามออดอ้อน เขาดันเธอออก

“ตาไม่ได้อยู่ยงคงกระพันไม่มีวันตาย ถ้าวันหนึ่งไม่มีตา เอ็งก็ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้”

“บัวไม่แหยหรอกตา ถึงหลานคนเก่งของตาจะชื่อบัวแต่อึดถึกเหมือนดอกหญ้า ต่อให้ฉีดยาฆ่าแมลง ฟันทิ้ง เผาด้วยไฟ มันก็จะกลับมางอกงามใหม่ไม่มีวันตาย” บัวว่าแล้วเอาดอกหญ้าจัดใส่แจกันต่อไป

ooooooo

ทั้งที่เป็นวันหมั้นของตัวเองแท้ๆ พงศ์ระพีหรือพี ก็ไม่ยอมเลื่อนนัดเจรจาธุรกิจกับลูกค้า ครั้นบรรลุข้อตกลงกันได้ เขาสั่งให้ชินมือขวาของตัวเองไปเรียนพนักงานฝ่ายผลิตมาประชุมจะได้วางแผนงานผลิตให้ทันตามที่ตกลงกับลูกค้าไว้

“ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้นครับบอส พร้อมใจไปงานบอสกันหมด ตอนนี้ทั้งงานคงรอบอสคนเดียว” ขาดคำมีเสียงเตือนจากมือถือของพงศ์ระพีดังขึ้น “นั่นไงๆ ผมตั้งเวลาเตือนไว้ให้แล้ว”

“แล้วทำไมไม่เตือนล่วงหน้าให้มันเร็วกว่านี้หน่อย เอาสูทมาเร็ว”