ดอกหญ้าในพายุ

เหมือนฟ้าจะเข้าข้าง ปวีณที่หายไปจากภูเขียวเกือบยี่สิบปีโผล่มาที่ร้านอุดมโอสถพร้อมกับพงศ์ระพี ทีแรกอุดมจำไม่ได้ ปวีณต้องเท้าความว่าตนคือเซลส์ยามือทองไม่เป็นสองรองใครในอีสานที่อุดมเป็นคนตั้งฉายาให้ เขาถึงกับร้องอ๋อจำได้ทันที ปวีณนึกขึ้นได้แนะนำให้เขารู้จักกับพงศ์ระพีว่าที่ลูกเขยที่มาเป็นเพื่อน

“ใช่ๆผมเห็นคุณปวีณจากข่าวงานหมั้นของลูกเขยคุณ ยังนึกอยู่ว่าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน”

ปวีณแจ้งจุดประสงค์ที่มาหาอุดมครั้งนี้ก็เพื่อต้องการจะได้ว่านตลับซึ่งจะใช้เป็นตัวยาสำคัญในการเพิ่มภูมิคุ้มกันและต้านไวรัสเอดส์ และจะรับซื้อไม่อั้นแถมไม่เกี่ยงราคาอีกด้วย อุดมส่ายหน้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ก็จะลองให้เด็กส่งสมุนไพรช่วยหาให้แล้วจะรีบส่งข่าวไปบอก เดชาสะพายเป้จะกลับไปเรียน เจอเตี่ยกำลังเดินไปส่งปวีณกับพงศ์ระพีก็จำปวีณได้ รีบตามออกมาทันเห็นทั้งคู่ขึ้นรถเช่าโฟร์วีลสี่ประตูออกไป

“เตี่ย ผู้ชายสองคนนั้นเป็นใครครับ”

“คุณปวีณคนมีอายุนั่นเป็นขาเก่าขาแก่กับเตี่ยเลย รู้จักกันมายี่สิบกว่าปีแล้ว”

เดชาดีใจมากรีบไปที่ท่ารถตู้ซึ่งตั้งอยู่ในตลาดภูเขียว ชะเง้อคอยาวมองหาบัว สักพักเธอซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้ามา เขาฉีกยิ้มปากเกือบถึงรูหูนึกว่าเธอจะงอนไม่มาส่งเสียอีก

“น้อยหน่อย เราไม่งี่เง่าแบบนั้นหรอก เอานี่ไป ไข่ปิ้งทรงเครื่องของโปรด” บัวยื่นถุงพลาสติกใส่ไข่ปิ้งให้ เดชาส่งกระดาษโน้ตให้เธอเป็นค่าไข่ปิ้ง คนที่เธออยากเจอเขามาหาเตี่ยของตนเมื่อเช้า ตอนนี้เขาพักอยู่ในตัวจังหวัด ตนจดชื่อโรงแรมกับเบอร์โทร.และเลขห้องพักไว้ในกระดาษโน้ตชิ้นนี้แล้ว

“นายปวีณน่ะเหรอ เขามาทำอะไรที่ภูเขียว” บัวรับกระดาษโน้ตไปดูอย่างตื่นเต้น...

เมื่อได้รู้ว่าปวีณต้องการได้ว่านตลับ บัววางแผนจะเล่นงานเขาโดยขอยืมมือถือจากป้ากวาดถนนซึ่งกำลังกวาดเศษใบไม้อยู่ที่สวนสาธารณะในตัวเมือง โทร.ไป

ที่ห้องพักของเขาตามที่เดชาจดเบอร์ให้ พงศ์ระพีที่กำลังนั่งเช็กงานอยู่ในห้องพักเป็นคนรับสาย เธอจะขอพูดกับปวีณ

“อาปวีณไม่อยู่ครับ ไปพบลูกค้า ไม่ทราบใครโทร. มาครับ”

ในเมื่อผิดแผนบัวก็เลยจะวางสาย แต่พงศ์ระพีเรียกไว้ มีธุระอะไรฝากตนไว้ได้หรือจะให้ติดต่อกลับที่ไหน ตนจะได้แจ้งให้คุณอาทราบ เธอตัดสินใจจะทำตามแผนต่อไป จึงฝากพงศ์ระพีไปบอกปวีณด้วยว่าเธอเอาว่านตลับมาให้ เขาได้ยินว่าว่านตลับก็ตื่นเต้นดีใจ ถามเธอว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวติดต่อคุณอาได้จะรีบให้ไปพบ บัวนัดให้มาเจอที่สวนสาธารณะ พงศ์ระพีรับคำ วางสายจากเธอแล้วรีบโทร.หาปวีณ