ดอกหญ้าในพายุ

ชินวิ่งไปหยิบสูทมาให้ พงศ์ระพีไม่วายเป็นห่วงงาน กำชับให้เขาอยู่เคลียร์เอกสารของลูกค้าให้เรียบร้อยก่อนค่อยตามไปที่งานหมั้น ชินเร่งให้บอสรีบไปได้แล้ว ทางนี้ตนจะจัดการเอง...

งานหมั้นปั่นป่วนเพราะไม่ได้มีแต่ฝ่ายชายเท่านั้นที่ยังมาไม่ถึงงาน วิภูษาว่าที่เจ้าสาวเองก็หายตัวไป ปวีณพ่อของเธอนั่งไม่ติดเพราะใกล้ถึงฤกษ์แล้ว สั่งให้วรรณพรโทร.ถามเพื่อนของลูก เธออ้างไม่มีเบอร์แล้วทำท่าตกใจหรือว่าลูกรีบขับรถกลับมาเลยเกิดอุบัติเหตุ ปวีณสั่งให้โทร.เช็กตามโรงพยาบาล จิตราซึ่งเป็นพี่สาว ของปวีณแนะให้เช็กตามโรงเหล้าโรงเบียร์น่าจะดีกว่า

“คุณพี่ ยัยวิไม่เหลวไหลอย่างนั้นหรอกนะคะ” วรรณพรไม่พอใจมากแต่ก็ไม่กล้าชนซึ่งหน้ากับจิตรา จังหวะนั้นดุสิตาลูกสาวของจิตราเข้ามาแจ้งปวีณว่าครอบครัวของฝ่ายชายมาถึงแล้ว ทั้งปวีณและวรรณพรถึงกับหน้าเครียด ส่วนดุสิตาเดินเลี่ยงไปอีกมุมหนึ่งเพื่อโทร.แจ้งพงศ์ระพีเรื่องที่วิภูษาหายตัวไป

“คุณน้าปวีณกำลังกลุ้มมากเลยค่ะพี่พี แขกผู้ใหญ่ก็มาถึงกันหมดแล้ว สิตาพยายามโทร.เข้ามือถือ วิก็ไม่รับสาย พี่พีมีเบอร์พวกเพื่อนเขาไหมคะ”

“วิไม่เคยแนะนำให้พี่รู้จักเลยสักคน พี่จะหาทางตามตัวให้เจอเอง สิตาเตรียมชุดที่เขาต้องใส่ไว้ให้พร้อมก็พอ” พงศ์ระพีวางสายไม่ทันถึงอึดใจ วิภูษาโทร.มาหา ฟังเสียงก็รู้ว่าเมายังไม่สร่าง เขารีบซักว่าตอนนี้อยู่ไหน

ไม่นานนักพงศ์ระพีมาถึงคอนโดฯที่พักของเพื่อนวิภูษา พบว่าว่าที่เจ้าสาวของตัวเองเมาปลิ้นคลานสี่ขาเข้ามาหาโดยมีเพื่อนๆของเธอนอนหมดสภาพอยู่ที่นั่นด้วย เขาคุกเข่าเอาลูกอมสมุนไพรยัดใส่ปากเธอ เผื่อจะช่วยดับกลิ่นเหล้าที่คลุ้งให้เบาลงได้ แล้วจับเธอขึ้นขี่หลังพาออกไป...

พงศ์ระพีโทร.นัดแนะให้ดุสิตากับเอกมารอรับตัววิภูษาที่ประตูหลังบ้านเนื่องจากไม่อยากให้ปวีณเห็น จากนั้นเขาขับรถอ้อมไปเข้างานที่หน้าบ้านจะได้ไม่เป็นที่สงสัย อุตส่าห์ปิดกันแทบตาย แต่ปวีณมาเห็นจนได้ วิภูษาไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไร แต่ดุสิตากับเอกถึงกับหน้าจ๋อยไปตามๆกัน...

ทางด้านนงรามเริ่มร้อนใจที่ลูกชายยังมาไม่ถึงงานหมั้นของตัวเอง สะกิดเรียกให้รินทร์โทร.ตามลูกทีว่าถึงไหนแล้ว เขาเพิ่งได้รับไลน์จากลูกว่าเพิ่งประชุมเสร็จกำลังมา เธอถึงกับโล่งอกเมื่อเห็นพงศ์ระพีเดินเข้ามา จัดแจงจะขอตัวขึ้นไปดูวิภูษา ทำไมหายเงียบกันไปหมด พงศ์ระพีรั้งตัวแม่ไว้ โกหกว่าเมื่อครู่นี้โทร.ถามดุสิตาแล้วเห็นว่าวิภูษากำลังแต่งตัวอยู่เดี๋ยวก็ลงมา พันเลิศมองพี่ชายอย่างไม่ค่อยจะเชื่อนัก