สองนรี

ก่อนสองจะเข้าไปหาปรียา หนึ่งเตือนอีกครั้งอย่าลืมที่เราคุยกัน สองได้แต่มองหน้าพี่สาวก่อนเดินเข้าไปในบ้านเสี่ยถาวร โดยมีหนึ่งแอบดูกลัวเธอจะไม่ทำตามที่สั่ง ปรียาที่รอท่าอยู่เห็นสองมาก็ดีใจถลาเข้าไปหา

“สอง แม่มีเรื่องอยากอธิบายให้สองเข้าใจ แม่ไม่คิดทำร้ายความรู้สึกของสอง”

“คุณน้าไม่ต้องพูดหรอกค่ะ เรื่องมันก็ผ่านมานาน เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว สองมาหาคุณน้าวันนี้ เพราะอาดาวจะให้สองไปอยู่เมืองนอกค่ะ”

“สองไปเถอะ สองจะได้มีชีวิตที่ดี”

“คุณแม่อยากให้สองไปเหรอคะ คุณแม่ไม่อยากอยู่กับสอง ไม่อยากเจอสองแล้วเหรอคะ” สองตัดพ้อ

“ไม่นะ แม่ไม่อยากให้สองไปไหนทั้งนั้น แม่อยากอยู่กับสอง แม่รอคอยสองมาทั้งชีวิต”

“สองรักคุณแม่ค่ะ” สองพูดจบโผกอดปรียาด้วยความรัก ท่านกอดเธอตอบพร่ำบอกว่ารักเธอเช่นกัน สองแม่ลูกกอดกันไปร้องไห้กันไปด้วยความตื้นตันใจ หนึ่งที่แอบมองอยู่ไม่พอใจที่สองไม่ทำตามสั่ง ปรียาคลายอ้อมกอดสองถามว่าไม่โกรธไม่เกลียดท่านหรือ ท่านเป็นคนไม่ดี ไม่ได้เลี้ยงดูเธอ ท่านขายเธอให้พะวงดาว

“สองยอมรับว่าสองเสียใจ สองน้อยใจ แต่พอสองรู้ความจริงสองก็เข้าใจอะไรมากขึ้น ครอบครัวคุณพ่อกับครอบครัวคุณแม่แตกต่างกัน การใช้ชีวิตคู่ไม่ใช่เรื่องคนสองคน มันไม่ง่ายเลยที่คุณพ่อกับคุณแม่จะอยู่ด้วยกันได้ และเหตุผลสำคัญที่สองไม่โกรธคุณแม่เพราะสองรู้ว่าคุณแม่รักสอง หลังจากเราได้เจอกัน คุณแม่พยายามตามหาสอง คุณแม่ป่วยไม่สบายคุณแม่ก็ยังทำทุกอย่างเพื่ออยากเจอสอง”

หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ปรียาไปหาที่แกลเลอรี พยายามหากิจกรรมทำกับเธอ และยังนึกถึงตอนที่ท่านสวมนาฬิกาให้รวมทั้งตอนที่กอดกัน

“สองรับรู้ถึงความรักที่คุณแม่มีให้สอง ถ้าสองทิ้งคุณแม่ไปสองคงรู้สึกผิดมาก หลังจากนี้สองจะอยู่ดูแลคุณแม่ค่ะ ถ้าคุณแม่ยังรู้สึกผิดและไม่สบายใจ คุณแม่ก็อย่าผลักไสไล่สอง คุณแม่ต้องชดเชยเวลาที่หายไป คุณแม่ต้องรักสองและดูแลสองนะคะ”

“แม่จะไม่ทิ้งลูกอีกแล้ว แม่จะดูแลสองให้ดีที่สุด สองลูกแม่” ปรียาโอบกอดสองด้วยความรัก หนึ่งที่แอบมองอยู่เห็นแม่แสดงความรักต่อสองก็เสียใจ และไม่พอใจคิดว่าสองกำลังจะแย่งแม่ไปจากตน คว้ากรอบรูปถ่ายที่แม่กำลังกอดตัวเองอยู่เดินออกไปจากตรงนั้น ครั้นถึงหน้าบ้านหนึ่งปารูปลงพื้นแตกกระจาย ทรุดตัวลงร้องไห้กลัวไปหมด กลัวต้องเสียแม่ให้สอง กลัวตัวเองจะกลายเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครเอา

ooooooo

ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ระหว่างรอพนักงานชงกาแฟให้ ศานต์ชวนอาตม์คุยเรื่องหนึ่งว่าเหมือนสองราวกับแกะ ถ้าไม่สังเกตสไตล์การแต่งตัว ตนแยกไม่ออกแน่นอน อาตม์เตือนศานต์ต้องระวังให้มากไม่อย่างนั้นอาจโดนหนึ่งสวมรอยเป็นสอง ศานต์ไม่เชื่อว่าเธอจะทำแบบนั้น

“นายยังไม่รู้จักเขาดี”

“มันเป็นความผิดของผมเองพี่”

“เจอกันไม่ทันไรก็ออกรับแทนแล้ว อย่าบอกนะว่านายหลงเสน่ห์เขา”