สองนรี

“ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แล้วฉันจะอยู่ทำไมให้รกโลก” ปรียาปิดประตูตามหลังดังปัง หนึ่งสงสารแม่คิดจะทำกับข้าวให้แม่กินเผื่อจะหายเศร้า สักพักไข่เจียวหอมกรุ่นพร้อมข้าวมาวางบนโต๊ะ ร้องเรียกแม่ให้ออกมากิน เงียบไม่มีเสียงตอบ เด็กน้อยผลักประตูเข้าไปเจอแม่กินยาฆ่าตัวตายถึงกับปล่อยโฮ

“แม่จ๋า อย่าทิ้งหนึ่งไป”...

ภาพในอดีตยังคงฝังแน่นในจิตใจ ทำให้หนึ่งกลัวเหตุการณ์จะซ้ำรอย ขอร้องแม่อย่าทำอย่างนั้นอีก ยิ่งยวดมองสงสัยว่าสองแม่ลูกมีเรื่องราวอะไรกัน

“หนึ่งจะไป หนึ่งจะไม่กวนใจแม่ หนึ่งรักแม่” หนึ่งพูดจบออกจากห้องทันที ปรียาโล่งใจที่เธอไปพ้นหน้า ยิ่งยวดขอโทษท่านด้วยไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ปรียาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเกิดเรื่องชั่วร้ายในบ้านตัวเอง เขาขอโทษอีกครั้งที่ผิดคำพูดกับท่าน

“คุณรู้ความจริงหมดแล้วเห็นใจฉันเถอะ” ปรียาพูดจบก็ร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น

“ผมเข้าใจครับ” ยิ่งยวดมองปรียาด้วยความสงสาร ค่อยๆเดินออกจากห้อง ต้องแปลกใจที่เจอหนึ่งเดินเตร่อยู่หน้าห้อง ร้องทักว่ายังอยู่อีกหรือคิดว่า

กลับไปแล้ว เธอยังกลับไม่ได้ เป็นห่วงแม่ ตอนเธอยังเด็กแม่เคยผิดหวังเสียใจหนักแล้วก็คิดฆ่าตัวตาย เขาต่อว่าเธอว่ารู้ทั้งรู้ก็ยังทำให้ท่านเสียใจอีก

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันพลาดไปแล้วจริงๆ” หนึ่งเสียใจมากถึงกับปล่อยโฮ ยิ่งยวดสงสารเธอจับใจ เข้าไปสวมกอด เธอซุกกับอกเขาอย่างต้องการที่พึ่ง

ooooooo

ศานต์แวะมาหาสองที่แกลเลอรีเพื่อคุยถึงเรื่องสถานที่จัดงานหมั้น ทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาเข้าไปสวมกอด

“สอง เราดีใจนะที่สองยอมแต่งงานกับเรา”

สองโอบกอดศานต์ตอบเพราะชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป แล้วมองข้ามไหล่เขาเห็นอาตม์เดินตามเข้ามา เธอเห็นมีคนอื่นรีบดันตัวออกห่างจากศานต์

“เราให้พี่อาตม์ช่วยแนะนำสถานที่จัดงานหมั้น”

“ฉันเลือกโรงแรมห้องจัดเลี้ยงที่น่าสนใจไว้ให้แล้ว นายกับคุณสองเลือกดูว่าถูกใจที่ไหน” อาตม์ยื่นไอแพดให้ศานต์แล้วขยับจะกลับ ศานต์ขอร้องเขาให้อยู่ช่วยเราสองคนเลือกสถานที่ก่อน อย่าเพิ่งกลับ อาตม์อึดอัดใจรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน สองเข้าใจความรู้สึกของเขาช่วยพูดเพื่อหาทางออกให้

“แค่นี้ก็รบกวนคุณอาตม์พอแล้ว ให้คุณอาตม์ไปทำงานเถอะ”

“ถ้าผมกับสองเลือกได้แล้ว ผมรบกวนพี่ช่วยประสานให้ด้วยครับ”

อาตม์ยิ้มรับเดินผละไป สองมองตามพยายามตัดใจจากเขาให้ได้เพราะอีกไม่กี่วันจะต้องหมั้นกับศานต์...