สองนรี

ครู่ต่อมา หนึ่งเข้ามาในห้องพักฟื้น ปรียานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยได้ยินเสียงประตูคิดว่ายิ่งยวดกลับมา ครั้นเห็นลูกเดินเข้ามาจัดแจงลุกขึ้น ถอดสายน้ำเกลือจะกลับ เธอถลาจับมือแม่ไว้ถามว่าจะทำอะไร ปรียาไม่อยากเห็นหน้าเธอ แล้วปัดมือเธอไม่ให้มาถูกตัว หนึ่งขอร้องแม่อย่าทำแบบนี้เธอเป็นห่วงท่านมาก

“แกห่วงฉันแกรักฉันแล้วแกทำกับฉันอย่างนั้นได้อย่างไร...ปล่อย...ปล่อยฉัน”

ยิ่งยวดที่ยืนรออยู่หน้าห้องได้ยินเสียงโวยวายของปรียาเข้ามาบอกให้ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน ปรียาต่อว่าลูกเขยว่าขอแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้บอกใครทำไมต้องหลอกกันด้วย

“ผมคิดว่าคุณสองคนคงมีเรื่องผิดใจกันคุณหนึ่งอยากมาปรับความเข้าใจกับคุณ”

“ไม่มีเรื่องเข้าใจผิด ที่ฉันต้องมานอนโรงพยาบาลนี้ก็เพราะผัวและลูกของฉัน”

หนึ่งกลัวยิ่งยวดจะรู้เรื่องเลวทรามที่ตัวเองก่อ รีบไล่เขาออกไปรอข้างนอก เธอขอคุยกับแม่ตามลำพัง ปรียาแหวทันทีอายหรือที่ต้องใช้ผัวร่วมกับแม่ตัวเอง ยิ่งยวดตกใจหันมองหนึ่งแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“คุณเข้าใจไม่ผิดหรอก ตอนนี้ฉันได้ชื่อว่าเป็นแม่ที่ใช้ผัวร่วมกับลูกสาวตัวเอง ทำไมหนึ่ง ถ้าแกอยากขึ้นมามีผู้ชายเป็นร้อยเป็นพันคนที่อยากนอนกับแก ทำไมต้องเป็นผัวฉัน เขาว่าคนเป็นสัตว์ประเสริฐแยกแยะชั่วดีไม่ผสมพันธุ์ในครอบครัว ส่วนสัตว์เดรัจฉานมันเอาไม่เลือก มันสมสู่กับใครก็ได้ แกเป็นคนหรือเป็นสัตว์”

“แม่...แม่จะโกรธจะเกลียดหนึ่งยังไงก็ได้ แต่แม่อย่าทิ้งหนึ่ง” หนึ่งอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“ถ้าแกยังรักฉันจริง ออกไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกอีกไม่งั้นฉันคงต้องตาย”

“แม่อย่านะ” หนึ่งร้องห้ามเสียงหลง

“แกก็รู้ว่าฉันทำได้อย่างที่พูด”...

หนึ่งนึกถึงเรื่องราวในอดีตก็ใจคอไม่ดี ตอนนั้นเธอยังเป็นแค่เด็กหญิงกลับเข้าบ้านเจอปรียานั่งแปะอยู่กับพื้นปรี่ไปพยุงถามว่าเป็นอะไร ท่านผลักลูกออกห่างสั่งห้ามมายุ่ง

“เพราะแกคนเดียว ฉันอุตส่าห์ทำดีเอาใจมันสารพัด หวังว่ามันจะเห็นใจและสงสารเอาฉันทำเมีย แต่พอมันรู้ว่าฉันมีลูกติด มันก็ไม่เอาฉัน...ฉันเกลียดแก” ปรียาลุกขึ้นจะเข้าห้อง หนึ่งกอดขาแม่ไว้ขอร้องอย่าทิ้งเธอไป ปรียาชี้หน้าถ้าตนไม่เลี้ยงเธอไว้ ป่านนี้คงสุขสบายกว่านี้ ผลักหนึ่งพ้นทางแล้วเดินเซเข้าห้องคร่ำครวญทั้งน้ำตา