สองนรี

หนึ่งตามมากอดปรียาไว้จากด้านหลังขอร้องอย่าเพิ่งไปฟังเธออธิบายก่อน ปรียาผลักเธอออกไม่ต้องการฟังอะไรทั้งนั้น เธอคร่ำครวญว่าผิดไปแล้ว สัญญาจะไม่ทำอีก และที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อท่าน

“แม่ก็รู้ว่าป๊าติดเซ็กซ์ ถ้าหนึ่งไม่ยอม ป๊าขู่จะเลิกกับแม่ไปอยู่กับผู้หญิงอื่น”

“ถ้ามันคิดได้แค่นั้นก็ปล่อยมันไป ฉันยอมไปจากบ้านหลังนั้น”

“หนึ่งไม่อยากให้แม่ลำบากอีกแล้ว หนึ่งทำเพื่อแม่จริงๆนะ หนึ่งขอให้ป๊า...” หนึ่งยังไม่ได้บอกเรื่องร้านที่ขอให้เสี่ยยกให้แม่ ปรียาสวนขึ้นเสียก่อนว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อท่านแต่ทำเพื่อตัวเอง ที่ยอมนอนกับเขาเพราะอยากได้คอนโดฯ และที่เที่ยวไปด่าเขาว่าติดเซ็กซ์ ตัวเองต่างหากที่ผิดปกติมั่วกับผู้ชายไม่รู้กี่คนต่อกี่คน หนึ่งขุดเรื่องแม่เคยขายตัวขึ้นมาต่อว่าคืนบ้าง ท่านเองก็ไม่ปกติเหมือนกัน พาผู้ชายมาบ้านไม่ซ้ำหน้า ปรียาตบลูกอีกครั้ง

“แกไม่ต้องมาย้อนฉัน ต่อให้แกเอาความผิดของฉันมาร้อยเรื่องก็ลบความผิดของแกไม่ได้ ความชั่วที่แกทำมันระยำเกินกว่ามนุษย์หน้าไหนจะยอมรับ ตั้งแต่คุณยิ่งยวดไล่แกกลับมา แกเคยสัญญากับฉันว่าจะหยุด แต่แกก็ทำไม่ได้ มันยากนักใช่ไหมที่จะห้ามใจตัวเอง หรือว่าตะขอกระโปรงมันหลวม ต่อให้กางเกงในยางยืด หลุดมากองกับพื้น คนที่มีสติและมีสำนึก เขาก็ต้องหนีบขา ไม่ยกขาทำอย่างแก”

“แม่...หนึ่งผิดไปแล้ว แม่ให้อภัยหนึ่งนะ” หนึ่งจะเข้าไปกอดแม่แต่ท่านถอยหนี

“ฉันรู้นะที่แกซื้อสร้อยให้ฉันมันก็เหมือนโซ่ที่ล่ามไม่ให้ฉันไปหาลูกสอง แกอยากเป็นเจ้าของฉันคนเดียว ฉันยอมแกเพราะฉันเป็นห่วงความรู้สึกแก แต่แกไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉัน แกมันเลวเกินกว่าจะเป็นลูกฉัน” ปรียากระชากสร้อยที่หนึ่งซื้อให้ออกจากคอปาใส่หน้า หนึ่งร้องไห้โฮ

“แม่ หนึ่งรักแม่ หนึ่งรักแม่...แม่อย่าทิ้งหนึ่งไป หนึ่งไม่มีใครแล้ว” หนึ่งจะเข้าไปกอดแม่ แต่ปรียาผลักอย่างแรงจนเธอล้ม แล้วเดินจากไปไม่สนใจเธอที่ร้องเรียกให้กลับมาก่อน ครั้นพ้นสายตาลูกเท่านั้น ปรียาแทบหมดแรงเดิน เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พยายามกัดฟันเดินไปให้ถึงลิฟต์

จากนั้นไม่นาน ปรียาฝืนสังขารกลับมาถึงหน้าบ้าน แต่พอคิดถึงเรื่องที่เห็นผัวกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับลูกของเธอเองก็เสียใจขึ้นมาอีก ความดันกำเริบทำให้หน้ามืด ทรุดลงไปกองอยู่หน้าประตูบ้าน

ooooooo