ปี่แก้วนางหงส์

หลวงราชตวาดให้หุบปาก เมื่อสารภีจะจับปี่ของพิกุล หลวงราชเสียงเข้มว่าอย่าเอามือสกปรกของหล่อนไปแตะต้องของของพิกุล สารภีเย้ยว่าคุณหลวงกอดซากศพต่างหากที่สกปรกมีแต่จะเน่าเปื่อยไปเท่านั้น

“หล่อนมันสกปรกยิ่งกว่าซากศพ กอดศพเมียฉันยังดีเสียกว่ากอดร่างเป็นๆ ของหล่อน ไปให้พ้นหน้าฉันเสียตอนนี้ ฉันไม่มีวันอยู่ร่วมชายคาเดียวกับหล่อนได้แม้นาทีเดียว ไป!”

สารภีโกรธจนปากคอสั่นถอยหลังไป หลวงราชหันกลับไปหยิบปี่ใส่มือพิกุลแล้วกอดร่างพิกุลที่ยังลืมตาค้าง พร่ำอ้อนวอน...

“หล่อนตื่นขึ้นมาเถิดพิกุล ฉันอยากบอกหล่อนว่าฉันรักหล่อนเพียงไหน ตื่นมาฟังคำรักของฉันเสียก่อน ตื่นเถิด...แม่พิกุลของฉัน...”

หลวงราชร้องไห้คร่ำครวญกับร่างพิกุลต่อหน้าสารภีที่มองอย่างเจ็บปวดจนทนต่อไปไม่ได้ ใช้ลิ่มแบ่งชาแทงหลวงราชจากข้างหลัง หลวงราชสะดุ้งเฮือกหันมองสารภีที่กำลิ่มแบ่งชาเปื้อนเลือดในมือ หลวงราชยิ้มน้อยๆ เดินเข้าหาสารภีจนถึงตัว สารภีไม่ถอย หลวงราชจับมือสารภีที่กำลิ่มแบ่งชาไว้แน่น ถาม

“นี่คือคำสารภาพของหล่อนใช่ไหมสารภี หากหล่อนอยากให้ฉันตายด้วยอาวุธหล่อน หล่อนแทงผิดที่เสียแล้ว หล่อนต้องแทงตรงนี้”

หลวงราชจับมือสารภีแทงลิ่มแบ่งชาเข้าตรงหัวใจตัวเอง สารภีพยายามดึงมือออกแต่หลวงราชจับไว้แน่นและแทงซ้ำๆจนสารภีร้องขอให้พอ หลวงราชรู้ตัวว่าใกล้ตาย พูดขาดเป็นห้วงๆว่า

“ฉันแน่ใจนักว่าความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของฉัน...คือการได้พานพบกับหล่อน...ฉันพร้อมจะตายเสียตอนนี้ เพื่อจะไม่ต้องข้องเกี่ยวกับหล่อนอีกต่อไป...”

หลวงราชขาดใจต่อหน้าสารภี สารภีกรีดร้องอย่างเจ็บปวด แต่ยังอาฆาตจองเวรว่า

“ถึงคุณยศจะไม่รักอิฉัน...แต่คุณยศก็ไม่มีวันพ้นจากอิฉันไปได้...ไม่ว่าชาติไหน คุณยศก็ไม่มีวันพรากจากอิฉันไปได้ทั้งนั้น” สารภีร้องไห้คลุ้มคลั่งกับศพของหลวงราช เห็นพิกุลตายอยู่เคียงข้างกันก็ยิ่งแค้นด่า...

“อีมารหัวใจ!!!! กูไม่มีวันยอมให้มึงพรากคุณยศไปจากกูได้ คุณยศเป็นของกู อีพิกุล!!!”

ที่ท่าน้ำเรือนจางวางพ่วง...สินนั่งหน้าเศร้าอยู่กับเอื้อย สินตำหนิตัวเองว่าถ้าวันนั้นตนตามไปทัน พิกุลคงไม่...สินกลั้นน้ำตาค่อยๆ หย่อนปี่ลงน้ำ เอื้อยมองอย่างพยายามทำใจ แล้วลอยกระทงดอกปีบตาม

ปี่ท่านจันค่อยๆ จมลงใต้น้ำ เสียงปี่แก้วดังขึ้นแล้วค่อยๆแผ่วหายไปในความมืดใต้น้ำ...และเรือนของจางวางพ่วง ...ก็กลายเป็นเรือนร้างที่ตั้งอยู่ริมน้ำอย่างวังเวง วันแล้วคืนเล่าผ่านไปจนถึง...

“จังหวัดสุพรรณบุรี พ.ศ.2500”

ที่ใต้ถุนเรือนจางวางพ่วง เก่งกาจลูกชายกำนันพงษ์หรือจีนพ้งในอดีตชาติ ขับรถพาสะเดาเด็กสาวเข้ามาที่เขตเรือน สะเดามองไปรอบๆ รู้สึกหนาวยะเยือกถามเก่งกาจว่าพามาที่นี่ทำไม น่ากลัวจะแย่