ปี่แก้วนางหงส์

จีนพ้งไหว้ขอบคุณเจ้าคุณพิชัยกับเจ้าคุณต่วน บอกว่าตนเบาใจเหลือเกิน หากตนมีอันเป็นไปด้วยกิจการของราชการ แม่สารภีจะได้รับการดูแลอย่างดีในฐานะภริยาของคุณหลวง

“ฉันหวังว่าเจ้าสัวจะใช้ความพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อพาท่านผู้แทนการค้ากลับมานะ” เจ้าคุณต่วนเอ่ย หลวงราชถามว่าแล้วตนจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าสัวเจรจาสำเร็จ

“หากคุณหลวงต้องการให้ประจักษ์แก่สายตา กระผมจะให้มันส่งตัวมาในงานแต่งงานดีหรือไม่ขอรับ” หลวงราชว่าถ้าไม่มีการปรากฏตัวตนขอให้ถือการแต่งงานเป็นโมฆะ “กระผมจะพยายามอย่างถึงที่สุดขอรับ มิใช่หวังจะให้แม่สารภีได้แต่งงานออกเรือน แต่เพราะจะช่วยชีวิตท่านผู้แทนการค้าฝรั่งเท่านั้น”

จีนพ้งบอกว่าจะให้บ่าวเตรียมที่บูรพาเคหาสน์เพื่องานฉลองสมรส รับรองว่าจะทำให้สมเกียรติ หลวงราชตัดบทว่าไม่จำเป็นกระมัง ตนขอให้จัดพิธีที่เรือนของตน จีนพ้งติงว่าเห็นไม่สมควรที่งานมงคลสมรสจะจัดร่วมกับงานศพ

“กระผมถือว่าการแต่งงานนี้มิได้เป็นไปด้วยความรักของบ่าวสาวอย่างควรจะเป็น พิธีแต่งงานครั้งนี้คงไม่ต่างจากพิธีศพที่แขกต้องมาไว้อาลัยแก่เจ้าของงานเท่านั้น จะจัดงานแต่งงานร่วมกับงานศพก็คงไม่แปลก ใช่ไหมขอรับเจ้าสัว”

หลวงราชยิ้มอย่างเหนือกว่า ในขณะที่จีนพ้งแสยะยิ้ม

กลับถึงบูรพาเคหาสน์ สารภีบอกว่าตนว่าแล้วว่าคุณยศไม่มีวันยอมจำนนง่ายๆ จีนพ้งบอกว่าหลวงราชก็ไม่คิดว่าตนจะยอมให้จัดงานแต่งทั้งที่มีงานศพของคุณหญิง สารภีสะใจว่าคุณหญิงคงทรมานสิ้นดี

“เมื่อไรที่ลื้อได้เข้าไปเป็นคุณนายของบ้าน เมื่อนั้นตระกูลของเราจะยิ่งใหญ่กว่าเดิม ทั้งฐานะ ทั้งอำนาจ ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ต้องมาสยบแทบเท้าอั๊ว”

“ฉันจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณนายของบ้าน ขึ้นเป็นคุณหญิงเมื่อไหร่จะไม่มีใครเรียกฉันว่าลูกเจ๊กอีกต่อไป”

ooooooo

พิกุลถามเอื้อยว่าสินใจอ่อนลงบ้างหรือไม่ เอื้อยบอกว่ายังไงพี่สินก็อยู่กันไปอย่างพี่อย่างน้องเท่านั้น

“ไม่มีหล่อนเขาก็ไม่มีใคร” พิกุลบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของเอื้อยดีเพราะคุณยศก็เคยทำกับตนเช่นนี้

เอื้อยสะดุดหูคำว่าคุณยศ แซวพิกุลว่าได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วหล่อนก็เรียกคุณหลวงได้อย่างคนธรรมดาสามัญอย่างนี้รึ พิกุลยิ้มเขินต่อว่าเอื้อยที่ช่างจับผิด

“รักมันทำให้คนเป็นสุข ยิ้มได้อย่างนี้นี่เอง” เอื้อยแซว พิกุลบอกว่าเดี๋ยวพี่สินก็ทำให้หล่อนยิ้มได้อย่างนี้เหมือนกัน “ชาติหน้ากระมัง...ต่อไปหล่อนเป็นเมียขุนน้ำขุนนางจะหาเรื่องสนุกๆทำเยี่ยงนี้ไม่ได้แล้วนะ”