ปี่แก้วนางหงส์

เอื้อยชวนพิกุลกระโดดน้ำเล่นกันเหมือนแต่ก่อนแล้วโดดลงไปเลย แต่ว่ายไปถึงกลางคลองแล้วพิกุลยังไม่ยอมลงน้ำ เลยโวยวายเป็นที่สนุกสนาน

หลวงราชจดหมายมาบอกพิกุลเรื่องเลื่อนวันแต่งงานเพราะงานศพคุณหญิง พิกุลบอกกำนันที่มาส่งข่าวว่า ตนเข้าใจเรื่องนี้ดีคุณหลวงอย่าได้กังวลเรื่องนี้เลย จางวางพ่วงกับเพียรเห็นพ้องกับพิกุล

ตกเย็นจางวางบอกสินว่ากินข้าวอิ่มแล้วให้ไปดูพิกุลกับเอื้อยที่เรือนด้วย อยู่กันสองคนตนอดห่วงไม่ได้ สุดก็บอกอ่ำว่าอิ่มแล้วให้ไปตักแกงบวดบนเตามาให้พ่อจางวางที

อ่ำไปถึงประตูเรือนยังไม่ทันก้าวลงบันไดก็ถูกถีบจนหงายกลับมา ทุกคนตกใจมองไปเห็นคนกำลังก้าวขึ้นเรือนมาอย่างเอาเรื่อง อ่ำถามว่าพวกมึงเป็นใคร แต่สุดเห็นจำได้ร้องบอก “คนของเจ้าสัว”

ปิงขึ้นเรือนมาเป็นคนสุดท้าย ลูกน้องปิดประตูลงกลอนทันที สินรู้ว่าเป็นเรื่องแน่จึงคว้าของใกล้มือไว้เป็นอาวุธ ปิงตะคอกถามว่า “อีพิกุลอยู่ไหน”

“มึงมีเรื่องอันใดกับลูกกู” จางวางพ่วงตะคอกกลับ สินไล่พวกกักขฬะให้ลงเรือนไปเดี๋ยวนี้ ปิงไม่สนใจสั่งให้ไปลากพิกุลออกมาให้ได้ ครู่หนึ่งลูกน้องมารายงานว่ามันไม่ได้อยู่เรือนนี้ ปิงคาดคั้นจางวางว่ามันอยู่ไหน จางวางส่ายหน้าถามว่า “ลูกกูไปทำอะไรให้มึง”

“มึงรู้เอาไว้นะ ลูกสาวมึงไม่มีวันได้แต่งงานออกเรือนกับคุณหลวงเพราะคุณหลวงจะแต่งงานกับคุณสารภีวันนี้วันพรุ่งแล้ว” เพียรโต้ว่าคุณหลวงมาขอพิกุลแล้ว คุณหลวงไม่มีวันหลอกพิกุล ปิงยิ้มเย้ยว่า “ให้คุณหลวงรักลูกมึงแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกหน้าเมียอีก เพราะกูจะให้ลูกมึงหายไปจากชีวิตคุณหลวง”

“มึงคิดจะทำอะไรพิกุลก็มาทำกูนี่ อย่าทำลูกเมียกู ...จะเด็ดชีวิตกูเสียตอนนี้ก็ได้ มา! มาเอาชีวิตกูไป” จางวางท้า เพียรตกใจด่าปิงว่าเจ้านายมึงเลวกว่าสัตว์ ปิงตวาดถามว่าอีพิกุลอยู่ไหน เพียรไม่บอกก็ถูกปิงตบจนเลือดกบปาก จางวางเห็นเช่นนั้นพุ่งเข้าไปช่วยเพียรโดยไม่กลัวคมดาบที่พาดคอ

สินเห็นเช่นนั้นลุยเข้าไปช่วยจางวาง เลยถูกลูกน้องปิงรุม อ่ำเข้าไปช่วยเลยถูกฟันจนล้ม

“ไอ้อ่ำ!!!” สุดร้องสุดเสียงแล้วพุ่งเข้าไปพร้อมกับเพียรขวางปิงไม่ให้ซ้ำอ่ำ แต่ถูกลูกน้องปิงดึงออกมา จางวางเห็นอ่ำถูกรุมก็พุ่งเข้าไปช่วยทั้งที่ไม่มีอาวุธ ปิงจะฟันจางวางแต่ถูกสินขวางเลยโดนฟันจนหงาย

เกิดตะลุมบอนกันระหว่างพวกปิงที่มีอาวุธครบมือกับพวกจางวางที่ตะลุยมือเปล่าด้วยความแค้น...

ooooooo