ปี่แก้วนางหงส์

สะเดาบอกว่าตนไม่ชอบที่นี่ เก่งกาจตบหน้าสะเดา ถามว่ากล้าขึ้นเสียงกับตนหรือ

“ฉันรักพี่นะ ทำไมพี่ทำกับฉันอย่างนี้” สะเดาตัดพ้อ กลับถูกเก่งกาจด่าอีโง่ ตนหลอกนิดเดียวก็เชื่อ

เก่งกาจหลอกสะเดามาหมายรุมโทรมกับเพื่อนอีกหลายคน สะเดาหนีไปซ่อนในห้องก็ถูกเก่งกาจจิกผมลากออกมาจะข่มขืน ทันใดนั้นมีเลือดหยดใส่หน้าสะเดาแล้วหยดลงมาจนเต็มหน้า สะเดาตกใจร้องกรี๊ดถีบเก่งกาจที่ขึ้นคร่อมจนกระเด็น วิ่งไปซุกที่มุมห้องตัวสั่นขวัญหนีดีฝ่อ

เก่งกาจถูกถีบกระเด็น แหงนหน้ามองขึ้นไปที่คานเรือน เห็นหญิงสาวนางหนึ่งเป่าปี่อยู่บนคาน 

ผีพิกุลนั่นเอง!

“มึงเป็นใคร!! กูจะสอยมึงให้ร่วง”

“มึงไม่เห็นหัวใจผู้หญิงที่รักมึง มึงมันเลวยิ่งนัก” ผีพิกุลวางปี่ พูดแบบไม่มองหน้า

เก่งกาจเหนี่ยวไกรัวใส่ แต่กระสุนร่วงกราวไปไม่ถึงตัวผีพิกุล เก่งกาจกลัวจะวิ่งหนีแต่ถูกมือที่ไม่มีแขนกระตุกขาจนล้ม เก่งกาจร้องเสียงหลงให้ไอ้ก้านช่วยด้วยก็ถูกผีพิกุลเหยียบคอจนร้องไม่ออก

“ชั่วช้าอย่างมึง ต้องตายอย่างสาสม” ผีพิกุลพูดเสียงเย็นเยือก เหยียบจนเก่งกาจใกล้สิ้นลมก็ยกเท้าออก เก่งกาจวิ่งพรวดไปที่ประตูที่ลูกสมุนกำลังช่วยกันพังจะเข้าไปช่วยลูกพี่ ก้านคว้าคราดเงื้อสุดแขนจะฟาดประตูเป็นจังหวะที่ประตูเปิดและเก่งกาจวิ่งพรวดจะออกจึงถูกคราดในมือก้านหวดเข้ากลางหัวอย่างจัง เก่งกาจล้มตึงชักไม่กี่ทีก็ตายสนิทต่อหน้าลูกสมุนทุกคน

สมุนของเก่งกาจมองเข้าไปเห็นผีพิกุลยืนจังก้าก็วิ่งหนีกันกระเจิง

ผีพิกุลมองร่างสะเดาที่ฟุบหมดสติสะท้อนใจเมื่อคิดถึงตัวเอง พิกุลมองไปที่ประตู แล้วประตูก็ปิดลง

รุ่งขึ้นกำนันพงษ์มาเห็นศพเก่งกาจโวยวายว่าใครทำลูกข้าถึงเพียงนี้ ก้านอ้ำอึ้งแล้วเบี่ยงเบนว่าเมื่อคืนเก่งกาจพาสะเดามาพลอดรักกันที่นี่ กำนันสั่งให้ก้านไปตามสะเดามา

สะเดาร้องไห้อย่างหวาดกลัวพูดได้แต่เพียง “ฆ่า... ฆ่า...ผี...ผี...ผีบนเรือน” ก้านผสมโรงถามว่าผีหักคอพี่เก่งกาจใช่ไหม สะเดาพยักหน้าชี้ไปบนเรือน

“มึงเอาชีวิตลูกกูไป กูกับมึงอยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว อีผีเวร!!!” กำนันพงษ์ตะโกนลั่น

ก้านโล่งอกที่ปัดผิดพ้นตัวได้

ooooooo