ปี่แก้วนางหงส์

ปิงในสภาพถูกน้ำร้อนลวกบาดเจ็บสาหัสให้ ลูกน้องหิ้วปีกไปยังเสาที่มัดจางวางพ่วง เพียร สุด และอ่ำด้วยกัน รอบตัวทั้งสี่มีฟืนสุมไว้เป็นเชื้อเพลิง ปิงประกาศว่าในเมื่อไม่ยอมบอกว่าพิกุลอยู่ไหนก็จะเผาทั้งเป็น

แม้จะเผชิญกับความตาย แต่จางวางกับเพียรก็ไม่สะทกสะท้านด่าทั้งปิงและเจ้านายว่าสันดานชั่วช้าทำตัวเป็นพวกชั้นสูงแต่แท้จริงจิตใจต่ำช้ากว่าสัตว์ แม้สุดจะกลัวจนร้องไห้แต่ก็ยังสาปแช่งให้พวกมันฉิบหายตกนรกไปตามกันอย่าได้ผุดได้เกิด

เพียรขอสุดอโหสิให้ตนด้วย เพราะสุดไม่น่าจะต้องมาตายอย่างนี้เลย มองตาจางวางแทนคำพูด จางวางเอ่ยอย่างรู้ความหมายนั้นว่า

“ขอให้ไอ้สินมันพานังพิกุล นังเอื้อย หนีไปให้พ้นจากไอ้สัตว์นรกพวกนี้เท่านั้น บุญกุศลอันใดที่ข้าทำไว้ขอให้ส่งผลให้นังพิกุล นังเอื้อย มันอยู่รอดปลอดภัยด้วยเถิด” แล้วจางวางก็บอกปิงด้วยสีหน้าไม่พรั่นพรึงว่า “พวกมึงจะเผากู ก็ทำเสียบัดนี้...ไอ้สัตว์นรก!!!”

ปิงแสยะยิ้มมองทั้งสี่แล้วลูกน้องก็เอาน้ำมันราดกองฟืนที่สุมอยู่ พอปิงหันเดินออกไป ลูกน้องก็จ่อคบไฟเข้ากองฟืน ไฟลุกโชนทันที ปิงหันกลับมองความทุกข์ทรมานของทั้งสี่ในกองไฟ ปิงไม่เพียงเผาทั้งเป็นแต่ยังเอาหมอผีมาสะกดวิญญาณของทั้งสี่ไว้ที่นี่ไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอีก

ปิงมองทั้งสี่ที่ดิ้นรนทรมานในกองไฟและเสียงร้องอย่างเจ็บปวดด้วยสีหน้าพอใจ

พิกุล เอื้อย และสินมาถึงเรือนจางวาง มองไปเห็นควันไฟที่หน้าเรือนก็ตกใจ วิ่งไปเห็นร่างทั้งสี่ในกองไฟก็หัวใจสลาย

“พ่อจ๋าแม่จ๋า พิกุลสมควรตายเสียตอนนี้ เพราะพิกุลแท้ๆ...มีแต่ชีวิตของพิกุลเท่านั้นที่จะชดใช้แทนพ่อกับแม่ได้ พ่อแม่รอพิกุลด้วย...” พิกุลจะวิ่งเข้าไปในกองไฟ เอื้อยฉุดไว้ สินพูดเตือนสติว่า

“พิกุล...พ่อจางวางเสียสละชีวิตตัวเองให้พิกุลรอด ถ้าพิกุลตายเสียตอนนี้ แล้วชีวิตของพ่อจางวางกับแม่เพียรจะมีความหมายอะไร”

พิกุลดิ้นจะวิ่งเข้าในกองไฟ สินฉุดและห้ามปรามจนพิกุลหมดแรงทรุดลง ทันทีที่ทรุดพิกุลกระอักเลือดออกมา ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งกระอักเลือด พิกุลมองเลือดในมือแล้วมองไปที่กองไฟ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเจ็บแค้น พลันเสียงปี่เพลงนางหงส์ก็ดังขึ้น...

เช้าวันต่อมาโลงศพทั้งสี่ถูกวางบนเชิงตะกอนที่ไฟกำลังลุกโชน เอื้อยร้องไห้จนตัวโยน มีสินคอยประคอง พิกุลเป่าปี่เพลงนางหงส์ที่ข้างเชิงตะกอน แต่ความแค้นใจอย่างที่สุดทำให้พิกุลเป่าปี่ต่อไปไม่ได้หยุดมองโลงศพที่กำลังถูกเผา สินเอ่ยขึ้นว่า

“พวกมันจะเอาชีวิตพิกุล พ่อจางวางให้พี่พาพิกุลหนี” พิกุลถามว่าทำไมมันต้องการชีวิตตน “มันจะกำจัดพิกุลให้พ้นทาง...เพราะเจ้านายมัน...แม่สารภี จะแต่งงานกับคุณหลวง”

“เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฉัน ฉันต้องทำให้มันจบ ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอันขาด”

ooooooo