ปี่แก้วนางหงส์

แม้พวกจางวางจะไม่มีอาวุธทั้งอายุมากและเป็นผู้หญิงสองคนแต่ทุกคนก็ต่อสู้กับพวกปิง ชายฉกรรจ์ที่มีทั้งอาวุธและพละกำลังอย่างกล้าหาญ สินแย่งดาบจากลูกน้องปิงได้ก็ตะลุยเข้าสู้แต่พลาดถูกปิงฟันหงาย

จางวางโดดเข้าคว้าดาบจากสินบอกให้สินพาพิกุลหนีไปและอย่ามาที่นี่อีก บังคับทั้งด้วยคำพูดและสายตา ลูกน้องปิงคนหนึ่งจะเข้าฟันสินแต่จางวางโดดเข้ารับดาบแทน สินจึงจำต้องไหว้ลา

“ดาบมึงจะได้เซ่นเลือดมึงเองก็ครานี้” จางวางตะโกนพุ่งเข้าฟันปิงแต่ลูกน้องปิงเข้าขวาง แม้จางวางจะถูกรุมแต่ก็พยายามปกป้องเพียรกับสุดเต็มกำลัง ปิงจะตามสินถูกอ่ำกอดขาไว้ ปิงตวัดดาบฟันมืออ่ำขาดกระเด็นแล้วเดินไปหลังเรือน เห็นสินที่เลือดอาบทั้งตัวก็รู้ว่าสินจะไปหาพิกุล พอสินวิ่งไปพ้นมุมลับตาก็ถูกปิงโผล่มาขวาง ลูกน้องปิงฟันสินล้มคว่ำไปกับพื้น ปิงเข้าเหยียบ ตะคอกให้บอกว่าพิกุลอยู่ไหน

“ลากกูลงนรก กูก็ไม่เปิดปากบอกมึง”

“ดี...กูจะดูว่ามึงปากดีเพียงไหน” ปิงสั่งลูกน้องกดคมดาบที่ตัวสินจนเลือดไหล ปิงยิ้มสะใจถาม “มึงจะบอกหรือไม่บอก”

สินใช้ทั้งท่อนฟืนติดไฟและกระทะเหวี่ยงใส่ลูกน้องปิงจนมันล้มกลิ้ง ปิงจึงลุยเข้าหาสินแต่ถูกสินจับกดหัวลงในน้ำเดือดที่ค้างกระทะ กดจนเห็นปิงแน่นิ่งจึงแย่งดาบลูกน้องปิงวิ่งไปที่ท่าเรือ ปะทะกับลูกน้องปิงที่เฝ้าท่าเรืออีก สินฟันมันตกน้ำแล้วรีบพายเรือหนีทั้งที่เป็นห่วงพวกจางวาง แต่จำต้องตัดใจไป

สินพายเรือมาถึงเรือนครูทับทุบประตูเรียกพิกุลให้เปิดประตู พอพิกุลเปิดประตูเห็นสินในสภาพเลือดอาบก็ตกใจถามว่าไปมีเรื่องกับใครมา

เมื่อสินเล่าเหตุการณ์ที่บ้านจางวางแล้ว บอกพิกุลให้รีบหนี แต่ทั้งพิกุลและเอื้อยไม่ยอมไป พิกุลเป็นห่วงพ่อกับแม่ เอื้อยก็เป็นห่วงแม่จะกลับไปช่วย สินบอกว่าไปตอนนี้ก็มีแต่จะถูกพวกมันฆ่าตาย สินบอกว่าตนช่วยพ่อจางวางไม่ได้ก็ขอให้ได้ปกป้องทั้งสองคนเถิด อ้อนวอนสองคนให้หนีไปกับตน

แต่ทั้งพิกุลและเอื้อยไม่ยอมหนี หากช่วยพ่อแม่ไม่ได้ก็พร้อมจะตาย

“ก็ได้...หากจะตาย...ก็ให้มันตายด้วยกันทั้งหมดนี้” สินตัดสินใจพาทั้งสองลงเรือนไป

ooooooo