ปี่แก้วนางหงส์

สารภีบอกว่าคนที่ต้องสารภาพคือไอ้ปิงต่างหาก เห็นหลวงราชรับวิสกี้ไปจิบ สารภีก็ยิ้มพอใจ เล่าเป็นตุเป็นตะว่า

“ไอ้ปิงเป็นลูกน้องที่ภักดีต่อเจ้านายเหลือเกิน โดยหารู้ไม่ว่าความภักดีอย่างหูหนวกตาบอดจะหวนมาทำร้ายเจ้านายให้เดือดร้อน ทำให้คุณหลวงคลางแคลงใจสารภีจนถึงตอนนี้ ทั้งที่เราสมควรต้องวางใจกันในฐานะผัวเมียมิใช่หรือเจ้าคะ”

หลวงราชดื่มวิสกี้จนหมดแก้ว สารภีจะเติมให้ หลวงราชนึกเอะใจมองแก้ววิสกี้ในมือ แล้วอยู่ๆก็ปล่อยแก้วตกพื้น ถามสารภีเสียงเข้ม “หล่อนทำอะไรฉัน”

สารภียิ้มให้คิดว่าตนวางยาสำเร็จแล้ว ขณะนั้นเองมีเสียงปี่แว่วมา หลวงราชได้ยินเสียงปี่ก็แน่ใจว่าเป็นเสียงปี่ของพิกุลจะเดินไปที่ประตูแต่ก็ทรุดลงก่อน กระนั้นก็พยายามคลานไปปากก็พร่ำเรียก

“พิกุล!! พิกุล!!”

สารภีถามว่าคุณยศจะไปไหน หลวงราชบอกว่าพิกุลมาที่นี่ สารภีหลอกว่าไม่ใช่นั่นคือเสียงปี่พาทย์กล่อมหอต่างหาก หลวงราชยืนยันว่านั่นคือเสียงปี่ท่านจัน ปี่ท่านจันของพิกุล แล้วพยายามคลานไปที่ประตูจะออกไป แต่ฟุบที่หน้าประตูเสียก่อน 

สารภียิ้มพอใจที่วางยาหลวงราชสำเร็จ

ที่ริมน้ำบ้านเจ้าคุณพิชัย...พิกุลกำลังเดี่ยวปี่เพลงนางหงส์ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก...นึกถึงที่ตัวเองจะเปิดกล่องปี่อ่านกลอนที่สลักไว้...

“รักแล้ว มิลืมรัก สมัครสวาสดิ์ รักแม้น หมายมาด สวาสดิ์สวรรค์”

แต่วันนี้ได้เห็นหลวงราชรับน้ำสังข์คู่กับสารภี พิกุลต่อบทกลอนจากที่สลักไว้ในกล่องอย่างเจ็บปวด

“สัญญารัก ทรยศ หมดผูกพัน ขอทวงแค้น ทวงคำมั่น ชั่วกัลป์กาล”

พิกุลเป่าเพลงนางหงส์...สายตาจับจ้องที่ห้องหอของหลวงราช เสียงปี่ดังแว่วอย่างบีบคั้น!

หลวงราชนอนอยู่บนเตียงอย่างหมดสภาพ สารภีมานั่งที่เตียงเสียงปี่ยังแว่วอยู่ สารภีหยิบขี้ผึ้งอุดหูแล้วล้มตัวลงนอนมองหลวงราชที่หลับสนิท ยิ้มอย่างผู้ชนะ

ooooooo

พิกุลเป่าปี่เพื่อเรียกหลวงราชให้ลงมา มองไปที่ห้องนอนเห็นไฟดับแล้วก็ยิ่งเจ็บปวด กลั้นใจเป่าปี่ น้ำตาไหลจนกลายเป็นสายเลือดแต่ยังเป่าปี่ต่อไป

พิกุลเริ่มหมดแรง...เสียงปี่เริ่มขาดหายเป็นห้วงๆ แต่น้ำตาที่เป็นสายเลือดยังหลั่งรินไม่หยุด...

หลวงราชนอนหลับอยู่ แว่วเสียงปี่ที่แผ่วลงและขาดหายเป็นห้วงๆ หลวงราชผุดลุกขึ้นเห็นสารภีนอนอยู่ข้างๆ จึงย่องมาที่หน้าต่างจับทิศทางเสียงปี่ได้ก็เร่งฝีเท้าออกไป สารภีลุกขึ้นมองตามแววตาร้าย...

พิกุลเป่าปี่จนลมหายใจเฮือกสุดท้าย ร่างล้มลงและปี่ตกที่พื้น คราบเลือดเกาะกรังที่ขอบตา...หลวงราชลงมาเห็น ถลาเข้าประคองร้องเรียกพิกุลร้องไห้หัวใจแทบสลาย

สารภีตามมา มองและถามด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ตายแล้วหรือเจ้าคะ...ตายเสียก็ดีนะเจ้าคะ...หนวกหูออกเจ้าค่ะ”