พรายพิฆาต
ตอนที่ 12
รถสามคันแล่นเข้ามาจอดหน้าสนามมวย ประตูรถคันกลางเปิดออก เชิดวุธ หมวดรุ้ง และหมวดเชษฐ์ก้าวลงมา หมู่เฉียบซึ่งรอคอยรีบเดินตรงไปหาเชิดวุธ ขณะที่รถอีกสองคันก็มีตำรวจที่มาร่วมปฏิบัติการพากันก้าวลงมาพร้อมอาวุธปืน
“สารวัตรครับ พวกมันยังอยู่ด้านในครับ”
“ทั้งหมดมีกี่คน”
“เท่าที่เห็นมีสาม แต่ที่ไม่เห็น ไม่รู้อีกเท่าไหร่”
เชิดวุธฟังข้อมูลด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนตอบ “ถ้างั้นเรายังไม่บุกเข้าไป แต่จะดักรอพวกมันอยู่ด้านนอกนี่...พวกเรากระจายกำลังกันล้อมสถานที่ไว้ ใครสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวใดๆให้รายงานทันที”
ผู้ร่วมทีมทั้งหมดรับคำพร้อมเพรียงแล้วพากันเดินไปอย่างทะมัดทะแมง...เชิดวุธซักถามหมู่เฉียบต่อ
“พวกมันมีใครกันบ้าง”
“ย้ำอีกทีนะครับสารวัตร ว่าที่เห็นน่ะมีสามคน สโตน ฟอกซ์ เดชา พรหมมินทร์ แล้วก็แจ๊สมิน ซุง”
“แจ๊สมินด้วยเหรอ”
“ใช่ครับ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะขัดแย้งกันเอง”
“ขัดแย้งกันยังไง”
“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่เท่าที่ฟังพวกมันคุยกันเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับพราน จอมภูตด้วย”
“พราน จอมภูตเหรอ แล้วตอนนี้พราน จอมภูตอยู่ไหน”
“มันยังไม่ออกมา แต่เชื่อแน่ว่าต้องอยู่แถวๆนี้แหละ”
เชิดวุธนิ่งไป สีหน้าเขาบ่งบอกว่ากังวลกับสถานการณ์ที่ยังคลุมเครือไม่ชัดเจน
ooooooo
แจ๊สมิน เดชา และฟอกซ์ยังคงเล็งปืนกันอยู่ภายในสนามมวย เดชาสั่งแจ๊สมินให้ส่งปืนมา แต่กลับโดนเธอด่าอย่างหยามเหยียด
“เดชา...แกมันทุเรศ แกมันไร้ศักดิ์ศรี ทุกอย่างที่แกทำเพื่อตัวแกเองเท่านั้น ฉันสงสัยจริงๆว่าพี่ชายฉันโง่แค่ไหน ถึงได้เอาคนอย่างแกซึ่งพร้อมจะหักหลังทุกคนมาเป็นมือขวา หรือที่จริงเขาอาจแค่หลอกใช้งานแกเพราะรู้สันดานคนอย่างแกดี”
“พอ! พอได้แล้ว! ถ้าขืนพูดอีกคำเดียว ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
แจ๊สมินยังคงยิ้มเย้ยหยันไม่เกรงกลัวเดชาสักนิด ฟอกซ์ช่วยเร่งด้วยการนับ
“ส่งปืนให้เดชา ฉันจะนับแค่หนึ่งถึงสามจากนั้นกระสุนปืนจะเจาะเข้าไปในหัวกะโหลกของเธอ หนึ่ง สอง...”
“โอเค” แจ๊สมินตอบพรวดก่อนฟอกซ์จะนับถึงสาม
เดชาคว้าปืนไปแล้วใช้หลังมือตบแก้มแจ๊สมินอย่างแรงตามความโกรธแค้นที่คุคลั่งอยู่ภายใน แจ๊สมินถึงกับเซไปตามแรงตบ ปากแตกเลือดไหลออกมา
...มุมมืดในอาคารนั้น พรานจ้องมองมาด้วยสายตาโกรธแค้น
แล้วเดชาก็กระชากแขนแจ๊สมินบังคับให้เดินไป โดยที่ฟอกซ์คุมหลัง ปลายกระบอกปืนยังคงชี้ไปที่แจ๊สมิน ส่วนหมู่เฉียบหลบมองอยู่ข้างประตู เขารีบรายงานเชิดวุธว่าพวกมันกำลังจะออกไปแล้ว
