พรายพิฆาต
ตอนที่ 12
“แต่ผมกลับเชื่อมั่นว่าสนธยาจะไม่ทำสิ่งที่จะเป็นอันตรายกับเรา แม้กระทั่งการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของผม...ไปกันได้แล้ว”
ศรศิลป์เดินนำไป แจ๊สมินยังรู้สึกขุ่นเคือง แต่ก็ก้าวตามเขาไป
ooooooo
ในสนามมวยไม่มีคนอื่น มีแต่เพียงข้าวของที่วางระเกะระกะไปทั่ว ฟอกซ์ยืนรอใครบางคนอยู่ สักครู่หนึ่งเดชาก็เดินเข้ามาเรียก
“ฟอกซ์ ทำไมต้องให้มาเจอกันแบบนี้ด้วย”
“ฉันว่าจะดีกว่า...ถ้าเรื่องนี้เป็นความลับ”
“เรื่องอะไร”
“ฉันอยากถอนตัว”
“ฟอกซ์ แกคิดบ้าอะไรเนี่ย”
“มันไม่คุ้มที่จะเสี่ยงต่อ ยิ่งเรารุกหนัก ตำรวจก็ยิ่งเอาจริง”
“คนอย่างแกรู้จักกลัวด้วยเหรอวะ”
“ไม่ใช่กลัว แต่ฉันเป็นสายลับอาชีพ ทำงานก็เพื่อเงิน ถ้ารู้ว่าทำแล้วอาจไม่มีโอกาสได้ใช้ ฉันไม่โง่ทำต่อหรอก”
“แต่แกก็รู้ ใครเข้ามาทำงานกับพรายดำแล้วไม่มีสิทธิ์ถอนตัว อย่าลืมสิว่ามีแคปซูลยาพิษฝังอยู่ในตัวแก”
“เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงได้นัดให้แกออกมา บอกมาเลยว่าแกต้องการเงินเท่าไหร่สำหรับยาแก้พิษ”
“ถึงฉันรู้ว่ายาแก้พิษอยู่ที่ไหน ฉันก็ไม่มีวันขายให้แกหรอก”
จังหวะนั้นเองมีใครอีกคนส่งเสียงเข้ามา “ถ้างั้นฉันขายให้เอง” เดชาตวัดปืนไปที่เจ้าของเสียงทันที
แจ๊สมินนั่นเอง เธอเล็งปืนมาที่เดชาเช่นกัน...
หมู่เฉียบซุ่มอยู่มุมหนึ่ง ตกใจอย่างเห็นได้ชัด สงสัยว่าพวกนี้มันยังไงกันแน่?
“ราคาเท่าไรสำหรับยาแก้พิษ” ฟอกซ์ถาม
“แค่เอาอัญมณีแห่งแมนจูเรียมาให้ฉันก็พอ”
“แล้วราคาสำหรับชีวิตเธอล่ะแจ๊สมิน” ฟอกซ์ยกปืนขึ้นเล็งไปที่แจ๊สมินอีกคน แต่หญิงสาวไม่มี ท่าทีสะทกสะท้าน
“อย่าบอกนะว่านี่เป็นการจัดฉาก”
“เป็นไง เชื่อสนิทเลยสิท่า แล้วไอ้พราน จอมภูตล่ะ นึกว่าจะมาด้วยกันซะอีก” เดชาพูดแล้วหันไปมองรอบๆ จากนั้นก็ตะโกน “พราน จอมภูต แกอยู่ที่ไหน ถ้าไม่ออกมา ฉันจะระเบิดหัวนังนี่”
เงียบกริบ! ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าพรานอยู่ในนั้น แจ๊สมินเหยียดยิ้มก่อนพูดเชิงขู่
“เดชา ฟอกซ์ ถามจริงเหอะ พวกแกไม่คิดเหรอว่าระหว่างที่เราพูดกันอยู่นี่ พราน จอมภูต อาจยิงหัวพวกแกเมื่อไรก็ได้”
“มันไม่กล้าหรอก เพราะมันคงรู้ดีว่าเราก็มีพรรคพวกซ่อนอยู่ในนี้เหมือนกัน ถ้ามันยิง ก็เท่ากับยื่นใบสั่งฆ่าเธอด้วยมือของมันเอง”
“แต่ตราบใดที่พวกแกยังไม่รู้ว่าพราน จอมภูต อยู่ตรงไหน พวกแกก็ไม่กล้ายิงฉันอยู่ดี”
เดชามองจ้องแจ๊สมินอย่างยอมรับในสิ่งที่เธอพูด...บรรยากาศในนั้นเต็มไปด้วยความอึมครึม
ooooooo
