พรหมพิศวาส

“พี่หิว นิไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” ไม่ชวนเปล่าอานนท์ดึงแขนปนิตาออกไปเลย...

ปานตะวันผละออกจากอ้อมกอดของปพล ลุกขึ้นจะไป เขาร้องถามอีกครั้งสรุปว่าเธอเป็นอะไร เธอส่ายหน้าไม่ได้เป็นอะไร ปพลรู้ว่าเธอมีปัญหาบางอย่าง ตามไปคว้ามือพาออกไป...

ฝ่ายอานนท์ชวนปนิตามากินข้าวแต่ตัวเองไม่แตะต้องอาหารแม้แต่น้อย มัวแต่จมอยู่กับความคิดตัวเอง ปนิตาต้องสะกิดถามว่าเป็นอะไรไหนบอกว่าหิวไม่เห็นกินอะไรเลย เขาฝืนตักอาหารกินไม่ให้เธอสงสัย...

ปพลพาปานตะวันมาที่สวนสาธารณะริมน้ำ บรรยากาศร่มรื่นของที่นี่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นจึงยอมพูดเรื่องค้างคาใจให้เขาฟังว่าเธอไม่สามารถจะเป็นศิลปินเดี่ยวอย่างที่เขาต้องการได้ แม้จะพยายามแค่ไหนแต่มันก็ออกมาไม่ดีอยู่ดี ขอโทษเขาด้วยที่ต้องมาเสียเวลากับเธอ สีหน้าไม่มีความสุขของเธอ ปพลเห็นได้ชัดเจน...

หลังเล่นดนตรีที่ผับเสร็จ ปานตะวันบอกกับตั้มว่าจะไม่ทำงานที่ค่ายเพลงอีกแล้ว อยากทำงานกับเพื่อนๆมากกว่าและเธอได้บอกเรื่องนี้กับปพลไปแล้ว ตั้มขอร้องเธออย่าล้มเลิกความฝันอย่าให้เขากับเดี่ยวเป็นตัวถ่วงของเธอ อย่าลืมว่าเธออยากมีชื่อเสียงเพราะมันจะทำให้เธอได้เจอกับแม่ เขากล่อมจนเธอยอมสู้ต่อ...

ครั้นกลับถึงบ้าน ปานตะวันหยิบรูปถ่ายของแม่ที่ใบหน้าขาดหายไปโดยมีเธอนั่งบนตักขึ้นมาดู

“ถ้าหนูดังแม่จะจำหนูได้ใช่ไหม แม่จะมาหาหนูใช่ไหม...เพื่อที่หนูจะได้เจอกับแม่จริงๆและเพื่อแม่จันกับน้องจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น หนูจะสู้” ปานตะวันสูดลมหายใจเข้า ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง...

รุ่งขึ้น มินจูเอาคลิปปานตะวันนั่งตักปพลแถมกอดกันในห้องซ้อมเต้นมาให้คุณสากับป๊อบดู ขณะกำลังเม้าท์แตกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ปนิตามาคว้ามือถือของมินจูไปดูเห็นภาพบาดตาแทบสติแตกแต่ต้องข่มเอาไว้

“เธอแอบถ่ายคลิปคุณปพล ถ้าคลิปนี้หลุดไปจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันยึดโทรศัพท์เธอไว้ก่อนก็แล้วกัน” ปนิตาว่าแล้วเดินออกไปโดยกำมือถือของมินจูไว้แน่นด้วยความโมโห

ooooooo