พรหมพิศวาส

ปพลนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานใจจดจ่อรอกับมือถือให้ปานตะวันโทร.มาแต่ไม่มีวี่แวว จังหวะนั้น อานนท์เดินเข้ามาร้องเรียกเขา ทำให้เขาตื่นจากภวังค์ถามว่ามีอะไร อานนท์อยากรู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาคุยอะไรกับปานตะวัน เขาแค่ให้เธอตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไรภายในวันนี้ ถ้าไม่ตกลงก็ทางใครทางมัน

“ฉันเพิ่งโทร.หาแม่คุณปานให้ช่วยคุยให้ ไม่รู้เป็นไงมั่ง”

“แกนี่ท่าจะสนิทกับบ้านนี้นะ ทั้งแม่ทั้งน้อง”

“ก็นิดหน่อยน่า...เออ ฉันมีอะไรจะถามแก เรื่องเมื่อคืนที่ตั้มพูด”

“นี่แกคิดว่าฉันจะชอบยัยแมวยั่วสวาทงั้นเหรอ...แกกับฉันเป็นเพื่อนกัน ฉันรู้ว่าแกชอบยัยแมวนั่น เพราะฉะนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบนั้นหรอก แกก็น่าจะรู้ดี” ปพลพยายามพูดให้อานนท์สบายใจแต่ตัวเองกลับรู้สึกแย่เพราะมีใจให้เธอไปแล้วเต็มๆ

ooooooo

ค่ำแล้วปานตะวันยังนั่งมองมือถือตัวเองอยู่อย่างนั้น สุดท้ายหยิบขึ้นมาโทร.หาปพล แต่เขาอาบน้ำอยู่เลยไม่ได้ยินเสียง เธอรอสักพักก็วางเนื่องจากไม่มีใครรับสาย อึดใจมีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น

ปัทมาโทร.มาบอกว่าเกิดอุบัติเหตุตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ปานตะวันรีบลงไปบอกจันทนีก่อนจะพากันออกจากบ้าน ไม่นานนักทั้งคู่มาถึงห้องฉุกเฉิน เห็นปัทมานอนอยู่บนเตียงมีผ้าพันแผลพันไว้ที่แขนกับที่หัวนอกจากนั้นก็ไม่ได้มีอะไรแตกหัก ปานตะวันต่อว่าน้องไหนบอกว่าได้งานทำที่ค่ายเพลงแล้วจะเลิกแข่งรถ เธออ้างว่าเบื่อก็เลยไปแข่งรถแก้เซ็ง ปานตะวันสั่งห้ามทำแบบนี้อีก เป็นอะไรมากกว่านี้จะทำอย่างไร

“เลิกบ่นเถอะ ไปจ่ายค่าโรงพยาบาลจะได้กลับบ้านสักที”

ปานตะวันถึงกับหน้าเครียดไม่รู้จะโดนค่ารักษากี่บาท ระหว่างนั้นปพลโทร.มา เธอเดินเลี่ยงไปรับสายหน้าห้อง บอกเขาพอดีติดธุระเดี๋ยวโทร.กลับ ยังไม่ทันวางสายพยาบาลเข้ามาเชิญให้เธอไปจ่ายเงินที่ฝ่ายการเงินของโรงพยาบาล เธอพยักหน้ารับรู้แล้วคุยสายกับปพลว่าแค่นี้ก่อน เขาร้องเรียกไว้ถามว่าอยู่ไหนเป็นอะไรหรือเปล่า เธอไม่ได้เป็นอะไร ปัทมาต่างหากที่ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย แล้ววางสายไปเลย

ค่ารักษาพยาบาลของปัทมาเป็นเงินถึง 18,400 บาท ปานตะวันถึงกับหน้าเสียบอกให้แคชเชียร์รอสักครู่แล้วเดินไปกดเอทีเอ็ม ปรากฏว่ามีเงินไม่ถึงหมื่น เธอถอนเงินทั้งหมดเดินกลับมาที่ฝ่ายการเงินต่อรองขอเป็นผ่อนชำระจะได้ไหม แคชเชียร์ขอแจ้งหัวหน้าก่อน แต่คิดว่าไม่น่าจะได้

เป็นอย่างที่แคชเชียร์แจ้งไว้ ทางโรงพยาบาลไม่ยอมให้ผ่อนชำระ ปานตะวันนั่งมองใบเสร็จ ครุ่นคิดหนักจะทำอย่างไรดี จังหวะนั้นปพลเข้ามาดึงใบเสร็จไปจากมือเธอเอาไปจ่ายเงินให้ แล้วกลับมาบอกว่าเธอเป็นหนี้เขาเพิ่มขึ้นอีก 18,400 บาท เธอขอบคุณเขามากแต่อดสงสัยไม่ได้ว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

“น้องเธอโทร.หาฉัน...แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน”

“ฉันไม่อยากรบกวน อีกอย่างก็ไม่อยากเป็นหนี้คุณเพิ่มด้วย”

“แล้วถ้าไม่เป็นหนี้ฉัน เธอจะทำอย่างไร” คำถามของปพลทำเอาปานตะวันอึ้งคิดหาคำตอบไม่ทัน เขาอยากรู้เรื่องทำเพลงเธอจะเอาอย่างไร มีเวลาให้ตัดสินใจอีก 5 นาที เธอตกลงใจจะทำเพลงกับเขาตั้งแต่โทร.หาเขาทีแรกแล้ว ในเมื่อตกลงกันได้ปพลเห็นควรให้เริ่มงานกันได้เลย ปานตะวันรับคำแล้วยื่นมือไปให้เขาจับ

“สัญญาไงคะว่าเราจะร่วมงานกันแบบไม่มีปัญหา”