ลูกไม้ลายสนธยา

ราเมศทักท้วงหากมนุษย์ในชมพูทวีปต้องการที่จะสร้างความดีคงไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้ เหมหิรัญญ์ยืนกรานว่าประตูกาลต้องมีคนดีปกป้อง หากผู้ดูแลประตูกาลในชมพูทวีปเป็นคนไม่ดีเขาจะทำเช่นใด ราเมศได้แต่อึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร...

ขณะเดือนพัตรากำลังวิ่งออกกำลังอยู่ที่ริมหาด มรุตเข้ามาหาจะขอคุยเรื่องการตายของประพิม เธอมีเวลาเสมอสำหรับความกระจ่างเรื่องนี้จึงเชิญเขาไปคุยกันในบ้าน หลังจากคุยเรื่องคดีการตายประพิมจบ เดือนพัตราตัดสินใจบอกเขาถึงอีเมลข่มขู่ที่พอตรวจเช็กกลับไปแล้วกลายเป็นอีเมลแอดเดรสของเธอเอง

“เดี๋ยวผมให้ทางตำรวจตรวจสอบพื้นที่ที่ส่งอีเมลฉบับนี้ เราอาจจะได้เบาะแสอะไรบ้าง” พูดจบเขาขยับจะไป แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้หันกลับมาขอร้องอะไรเธออย่างหนึ่งจะได้ไหม

“เลิกเรียกผมว่าผู้กองแล้วเรียกผมว่ามรุตเฉยๆ ได้ไหมครับ”

“ค่ะคุณมรุต” เดือนพัตรายิ้มให้ด้วยมิตรภาพที่ดี แล้วออกมาส่งมรุตที่รถ วโรชาไปหาเขาที่โรงพักแต่ไม่พบ คิดว่าต้องมาที่นี่จึงขับรถตามมา เห็นทั้งคู่ท่าทางสนิทสนมกันก็ไม่พอใจ ขอคุยกับเดือนพัตราตามลำพัง เพื่อการเป็นเจ้าบ้านที่ดี เดือนพัตราเชิญวโรชาเข้าไปคุยกันในบ้าน

แขกไม่ได้รับเชิญไม่อ้อมค้อม สั่งให้เดือนพัตราเลิกยุ่งกับมรุตของเธอ เดือนพัตราพยายามอธิบายว่าเธอเข้าใจผิด ตนไม่เคยไปยุ่งกับผู้กอง แต่เขาเป็นฝ่ายมายุ่งกับตนเอง ถ้าอยากให้เลิกยุ่งเธอคงต้องไปบอกเขาเอง หากเธอมีธุระแค่นี้เชิญกลับไปได้ วโรชาฉุนขาดคว้าแก้วน้ำใกล้มือสาดใส่หน้าคู่สนทนา

“นี่แค่เตือนนะ คราวหน้ามันจะไม่ใช่แค่น้ำเปล่า”

“ครั้งนี้ก็เป็นครั้งเดียวนะคะที่คุณจะได้ทำแบบนี้” พูดจบเดือนพัตราผละจากไป วโรชามองตามแค้น

“นังเดือนพัตรา แกอย่าหวังเลยว่าจะอยู่ที่รุมิหราได้อย่างมีความสุข แกไม่ได้ตายดีแน่”...

ปลาทูเห็นเหตุการณ์ที่วโรชาเอาน้ำสาดหน้าเจ้านายสาว เอาไปเล่าให้ศิถีฟัง คนรับฟังกลับไม่ตื่นเต้นอะไรเลย ไล่ให้ปลาทูจัดสำรับเช้าให้เดือนพัตรา...

ทางฝ่ายเดือนพัตราทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนอย่างเพลียหัวใจ ไม่เข้าใจทำไมถึงมีแต่เรื่องวุ่นวายขนาดนี้ เดินไปหยิบดอกวิกสิตาขึ้นมาดมรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น อรุณโทร.มานัดให้ออกไปพบ เธอขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะรีบไปหา

ooooooo