ลูกไม้ลายสนธยา

ทางด้านเดือนพัตรามั่นใจว่าชายปริศนาจะต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของ จึงเข้าไปดูแล้วปิดประตูล็อกโดยไม่รู้ว่าศิถีจับตาดูอยู่ เดือนพัตรากวาดตาดูทั่วห้องไม่พบร่องรอยของสิ่งมีชีวิต ตัดสินใจเปิดห้องลับก้าวลงบันไดไปโดยไม่ลืมดูนาฬิกาข้อมือหวังจะเช็กว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะลงไปจนสุดทาง นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มตรง จากนั้นเธอเดินลงไปในห้องใต้ดินลับอย่างระมัดระวัง

ในเวลาเดียวกัน ณ อุตรกุรุทวีป เหมหิรัญญ์ที่นอนเล่นอยู่บนเนินทุ่งดอกวิกสิตาได้ยินเสียงดังมาจากประตูกาล ลุกขึ้นมองลงไปเห็นเหล่าทหารเดินไปเดินมาเฝ้าประตูกาลไว้แน่นหนา รีบเดินลงไปที่นั่น เมื่อมาถึงจุดหมายเขาทำทีเดินตรวจตราเหมือนปกติ ผ่านเหล่าทหารไปยังจุดที่จะไม่สามารถเข้ามาได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาต กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าประตูกาล

เป็นจังหวะเดียวกับเดือนพัตราซึ่งอยู่ในชมพูทวีปหรือโลกมนุษย์เดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายของห้องลับ ยกนาฬิกาขึ้นดูปรากฏว่ามันตาย หยุดเดินตั้งแต่ตอนสี่ทุ่ม เธอเดินต่อไปถึงห้องโถงลักษณะครึ่งวงกลมมีกลิ่นดอกวิกสิตาโชยมาแตะจมูก สูดกลิ่นหอมของมันเข้าไปเต็มปอดรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

หญิงสาวสาดไฟฉายไปรอบๆห้องโถง แสงไฟกระทบกับผนังสีขาวสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ พื้นในห้องนั้นเป็นก้อนกรวดสีขาว ทุกก้อนมีขนาดเท่ากัน

“ที่นี่มันที่ไหนกัน หรือนี่คือความลับของคุณยาย”...

อีกด้านหนึ่งของประตูกาล เหมหิรัญญ์เห็นเดือนพัตราเข้ามาใกล้ประตูอีกด้านก็ตกใจ ราเมศเห็นสีหน้าของเขาถามว่ามีอะไรหรือ เขาได้แต่ยืนนิ่ง

เดือนพัตราได้ยินเสียงราเมศดังมาจากหลังกำแพงถึงกับผงะ พยายามรวบรวมสติเข้าไปใกล้ๆเจอผนังมีรากไม้เถาวัลย์ปกคลุม เอามือแหวกๆดูพบประตูแต่ไม่มีสลักหรือลูกบิดสำหรับเปิด เธอเอาไฟฉายส่องดูเห็นรอยสลักบนบานประตูเป็นลายพระจันทร์ทรงกลม รู้สึกคุ้นตาเหมือนคุณยายเคยเอาผ้าลายนี้มาให้ดูตอนเป็นเด็ก ลองเอามือแตะ สะดุ้งโหยงเพราะความเย็นจัดของมัน

ครู่เดียวสัญลักษณ์บนกำแพงเริ่มเคลื่อนไหว รูปพระจันทร์ส่องประกายและเคลื่อนตัวไปตามเข็มนาฬิกาหยุดลงที่ตำแหน่งที่ 9 เดือนพัตราได้แต่มองอึ้ง

เหมหิรัญญ์ซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของประตูเห็นสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เคลื่อนทวนเข็มนาฬิกามาหยุดอยู่ที่ตำแหน่งที่ 3 ราเมศเห็นสัญลักษณ์ขยับทำท่าเตรียมพร้อม เหมหิรัญญ์รีบให้สัญญาณว่าไม่มีอะไร จันทร์ของทั้งสองทวีปกำลังเคลื่อนมาบรรจบกัน

“ใกล้ถึงวันครบรอบที่มนุษย์แห่งชมพูทวีปสามารถเดินทางมาสู่อุตรกุรุทวีปแล้ว”

“มันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอกท่านราเมศ ท่านก็น่าจะรู้ อีกอย่างท่านไม่ควรเข้ามายังบริเวณนี้”

ราเมศมองเหมหิรัญญ์แล้วมองไปทางประตูกาลรู้สึกเหมือนเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง...

ประมุขคนใหม่ของบ้านรัชดาพิพัฒน์ได้ยินเสียงเหมหิรัญญ์ดังมาจากอีกด้านของประตูไร้สลักหรือลูกบิดสำหรับเปิดปิด ส่งเสียงคุยด้วย

“นั่นใคร มีใครอยู่ที่หลังกำแพงนี้ใช่ไหม”

เดือนพัตรารอฟังคำตอบกลับพบแต่ความเงียบ

ooooooo