ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์ชี้ไปที่กระจกโบราณบานนั้น 

เดือนพัตราหาว่าเขากวนประสาท ตกลงเขามาจากไหนกันแน่ เหมหิรัญญ์เฉลยว่ามาจากอุตรกุรุทวีป หญิงสาวมึนตึบ เกิดมาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ตกลงมันคือที่ไหน อินเดีย ปากีสถานหรือศรีลังกา เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เธอเริ่มไม่พอใจบอกให้หยุดยิ้มแล้วตอบคำถามมา

แขกผู้มาเยือนยังไม่ทันจะพูดอะไรอีก มีเสียงปลาทูดังขึ้นเสียก่อน เดือนพัตราหันมองตามเสียง พอหันกลับมาอีกทีเขาหายไปแล้ว จึงมองไปที่กระจกโบราณหรือที่เขาบอกว่ามาทางกระจกจะเป็นเรื่องจริง...

กินมื้อเช้าเสร็จ เดือนพัตรามานั่งเล่นที่เก้าอี้โยกตัวโปรดของคุณยายมองไปที่กล่องต่างๆที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นใกล้แจกันปักดอกวิกสิตาเหมือนมีบางอย่างมาดลใจ เธอลุกไปหยิบกล่องแต่ละใบมาเปิดดู เจอกล่องไม้สีดำ หยิบผ้าข้างในขึ้นมาดูเป็นผ้าลูกไม้สีดำที่เคยเห็นตอนเป็นเด็ก ใต้กล่องมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ

เขียนว่า “อุตรกุรุทวีป” เหมือนที่เหมหิรัญญ์บอกถึงที่มาของตัวเองก็แปลกใจ ตกลงประเทศนี้มีจริงหรือ

มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น มรุตโทร.มาถามอาการป่วยของเธอ พอรู้ว่าดีขึ้นไม่มีไข้ก็ถอนใจโล่งอก ขอให้เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง เธอเล่าแค่ว่าถูกมือปืนไล่ยิงแต่หนีรอดมาได้ เขาเป็นห่วงจะส่งตำรวจไปคุ้มครองแต่เธอไม่ต้องการอ้างดูแลตัวเองได้ เขาได้แต่ถอนใจในความดื้อรั้นของเธอ แล้วนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เรื่องที่ให้คนไปเช็กอีเมลข่มขู่พบว่าถูกส่งมาจากห้องสมุดประชาชนในรุมิหรานี่เอง...

นายหัววรงค์คิดว่ามือปืนที่เล่นงานเดือนพัตราเมื่อคืนเป็นฝีมือหันตราจึงตามมาสั่งสอนถึงบ้านตบตีอุตลุด เธอยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย...

ทองมาตย์ตกใจแทบช็อกเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังมือปืนคือรัตนพรรณนั่นเอง ทำแบบนี้จะไม่มีใครสงสัยเราหรือ ใครก็รู้ว่าเราอยากได้บ้านรัชดาพิพัฒน์ เธออธิบายว่าตอนนี้เดือนพัตรามีปัญหากับหันตราทั้งเรื่องบ้านและเรื่องที่ดินชาวบ้าน หากเดือนพัตราตาย คนที่น่าสงสัยที่สุดคือหันตรา ถ้ามันถูกจับเท่ากับเราหมดคู่แข่ง

“แล้วเรื่องอีเมลอะไรนั่นน่ะ คุณคิดหรือว่าเด็กท่าทางรั้นๆอย่างยัยเด็กเดือนนั่นน่ะจะกลัวแล้วหนีกลับเมืองนอก...ไป ไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันจะไปบ้านรัชดาพิพัฒน์ ดูผลงานสักหน่อย”

ooooooo