ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จมายืนหน้ากระจกโบราณ ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ตกลงห้องใต้ดินนั่นคืออะไรกันแน่ เหมหิรัญญ์ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกระจกเหมือนจะตอบคำถามนั้นของเธอว่าห้องนั้นคือประตูกาล และรอยสลักเหล่านั้นเป็นความลับแห่งปริศนาที่เธอต้องแก้ให้ได้ จังหวะนั้นเรขรุจีเข้ามาถามว่าทำอะไรอยู่

“เรากำลังดูผู้หญิงที่อยู่หลังประตูกาล”

“มีมนุษย์แห่งชมพูทวีปลงมาที่ประตูกาลแห่งชมพูทวีปงั้นรึ เราจะต้องไปแจ้งเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบ”

เหมหิรัญญ์ร้องห้ามไว้ ด้วยความรักที่มีให้เขาเต็มเปี่ยมทำให้เรขรุจียอมทำตามที่เขาขอร้อง เมื่อเธอเดินพ้นจากทุ่งดอกวิกสิตา เจอราเมศยืนรอท่าอยู่ เธอรู้ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรเดินเลี่ยงไปอีกทาง เขามาดักหน้าไว้

“ท่านกำลังทำผิด เรารู้ว่าท่านเหมหิรัญญ์กำลังทำสิ่งใด เราจะแจ้งเรื่องนี้แก่ท่านอัศวเทวา”

“อย่า เราจะไม่ให้เหมหิรัญญ์ทำผิดกฎอีก”

“ท่านคิดว่าท่านจะหยุดเหมหิรัญญ์ผู้ดื้อรั้นได้งั้นรึ...เรามีหน้าที่ที่ต้องรักษาหากท่านเหมหิรัญญ์กระทำผิดอีก เราผู้มีหน้าที่ปกป้องดินแดนแห่งอุตรกุรุทวีปพึงจะต้องทำตามกฎ” น้ำเสียงเฉียบขาดของราเมศทำให้เรขรุจีอดเป็นห่วงเหมหิรัญญ์ไม่ได้

ooooooo

ห้องรับแขกบ้านรัชดาพิพัฒน์ถูกเนรมิตเป็นร้านตัดเสื้อ ส่วนในห้องโถงเดือนพัตราปรับเปลี่ยนให้เป็นจุดแสดงนิทรรศการเกี่ยวกับผ้า คราวนี้ก็เหลือแค่จะทำอย่างไรให้คนรู้ว่าเราเปิดร้านตัดเสื้อใหม่ ปลาทูแนะให้ลงหนังสือพิมพ์ ศิถีท้วงถ้าทำอย่างนั้น คนมากันเยอะเดือนพัตราจะทำไหวหรือ

“มาเยอะก็ดีสิคะจะได้เจอคนเยอะๆจะได้หาเบาะแสคนร้ายไปในตัวด้วย”

ศิถีแนะให้ปล่อยเรื่องนี้เป็นหน้าที่ตำรวจไม่ดีกว่าหรือ เดือนพัตราส่ายหน้าจะสืบหาเองเพราะไม่รู้ว่าไว้ใจใครได้ ศิถีเห็นแววตามุ่งมั่นของอีกฝ่ายไม่กล้าสู้สายตาต้องเบือนหน้าหนี

“คุณศิถีกับปลาทูมีอะไรทำก็ไปทำเถอะเดี๋ยวเดือนขอจัดของต่ออีกนิดหน่อย” เดือนพัตรามองผ้าแต่ละผืนด้วยความชื่นชม ครู่หนึ่งมีลมพัดอ่อนๆเข้ามา ผ้าที่แขวนโชว์พลิ้วไหวไปตามแรงลม มันกระตุ้นความทรงจำของเธอขึ้นมาได้ เดือนพัตรานึกถึงผ้าลูกไม้สีดำผืนสวยที่เคยเห็นในวัยเด็ก แปลกใจว่ามันหายไปไหน คิดได้ดังนั้นเธอตรงไปที่ห้องเก็บของพยายามค้นหาผ้าลูกไม้ผืนนั้น แต่หาไม่เจอ

เธอกลับมาที่ห้องโถงอีกครั้ง ลงมือวาดภาพสเกตช์ผ้าลูกไม้สีดำผืนนั้นจากความทรงจำของตัวเอง รวมทั้งสัญลักษณ์ต่างๆที่เห็นบนประตูไร้สลักไร้กลอนที่อยู่ ในห้องใต้ดิน วาดไปวาดมาหลับคาเก้าอี้ เหมหิรัญญ์ มายืนมองเธออยู่พักหนึ่ง แล้วหยิบรูปที่เธอวาดค้างไว้ขึ้นมาดูก่อนจะยิ้มออกมา

“ลูกไม้ลายสนธยา” พูดจบเหมหิรัญญ์หยิบดินสอขึ้นมาวาดภาพผ้าลูกไม้นั้นต่อ...