ลูกไม้ลายสนธยา

เล่นผีผ้าห่มเสร็จ ศิถีซึ่งซบหน้ากับอกนายหัววรงค์เล่าเรื่องที่มรุตมาติดพันเดือนพัตราให้ฟัง เขาไม่ให้ความสำคัญนักเพราะมั่นใจว่าตำรวจระดับมรุตทำอะไรให้เดือนพัตราได้ไม่มาก แล้วลุกขึ้นแต่งตัว ศิถีตามมากอดเอวไว้ยังไม่อยากกลับอยากอยู่กับเขานานๆแล้วเป็นฝ่ายเปิดเกมรุกไล่พรมจูบตามเนื้อตัวเขาไปทั่ว นายหัววรงค์ทนไม่ไหว จูบตอบอย่างเร่าร้อน ก่อนจะพากันจบที่เตียงอีกครั้ง...

ตกค่ำเดือนพัตราเขียนแผนผังสาเหตุการตายของคุณยายว่ามีใครบ้างน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง เหมหิรัญญ์ซึ่งอยู่ในอุตรกุรุทวีปจับตาดูเธอผ่านทางกระจกโบราณสีหน้าไม่สบายใจเมื่อรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร

“ท่านควรจะหยุดสิ่งที่ท่านกำลังทำ เดือนพัตรา”

ทำแผนผังอีกสักพัก มีจดหมายข่มขู่ส่งมาถึงเธอทางเมล ลองไล่ดูว่าเป็นเมลจากไหน ต้องแปลกใจที่เมลข่มขู่ส่งมาจากอีเมลแอดเดรสของเธอเอง เดือนพัตราครุ่นคิดเรื่องนี้จนหลับคาโต๊ะ ฝันเห็นคุณยายถูกคนร้ายบีบคอตอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรด เธอตกใจมากกรีดร้องลั่น จะช่วยก็ช่วยไม่ได้ ทำได้แค่ยืนดูท่านค่อยๆอ่อนแรง

เหมหิรัญญ์ปรากฏตัวขึ้นมองมาที่เดือนพัตราซึ่งนอนกระสับกระส่ายฝันร้าย เอื้อมมือไปแตะศีรษะสักพักเธอค่อยสงบลง เหมหิรัญญ์อุ้มเธอมานอนที่เตียง นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆอย่างห่วงใยกระทั่งถึงเช้า

ooooooo

เหมหิรัญญ์เห็นเดือนพัตราขยับตัวกำลังจะตื่น รีบผลุบเข้ากระจก เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอลืมตาตื่นพอดี เห็นหลังเขาไวๆหายเข้าไปในกระจก ขยี้ตาไม่อยากจะในเชื่อสิ่งที่เห็น

“นี่ฉันคงฝันไป ไม่จริง ผีไม่มีจริง โลกนี้ไม่มีผีไม่มีปิศาจ คงตาฝาดไปเอง” เดือนพัตรามองนาฬิกาเห็นยังเช้ามากจึงนอนต่อ ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ หันมองไปที่โต๊ะหัวเตียงเห็นดอกวิกสิตาวางอยู่ เอื้อมมือไปหยิบมันมาดู สงสัยว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...

ที่อุตรกุรุทวีป ราเมศเห็นเหมหิรัญญ์เดินออกมาจากทุ่งดอกวิกสิตาปรี่มาดักหน้าไว้ นี่ท่านไปชมพูทวีปมาใช่ไหม เขากลับย้อนถามว่าจะจับเขาหรือ ราเมศควรทำเช่นนั้น แต่ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน ตนจะให้โอกาสเขากลับตัว อย่าลืมว่าเรขรุจีเป็นห่วงเขามาก เหมหิรัญญ์ขอบใจเพื่อนมาก

“อุตรกุรุทวีปเป็นดินแดนที่เปี่ยมไปด้วยความสุขมีมนุษย์ที่มีศีลเหนือผู้ใด แลไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาในดินแดนเพียงเพราะเขาเป็นมนุษย์ที่มีศีลไม่เสมอเรา ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าหากมนุษย์ในทุกทวีปรู้จักความดี เราก็อาจจะกลับมาเป็นมิตรกันเช่นเมื่อหลายพันปีก่อน”