ลูกไม้ลายสนธยา

แก้วเพชรไม่พอใจตะโกนทวงบุญคุณไล่หลังที่เขาได้ดีทุกวันนี้เป็นเพราะเธอ นายหัววรงค์หงุดหงิดสุดๆ...

ศิถีกลับมาที่ห้องนอนของเดือนพัตราพร้อมกับข้าวต้มและยาแก้ไข้ กำชับกับปลาทูพยาบาลจำเป็นว่าถ้าเธอรู้สึกตัวเมื่อไหร่ก็ให้กินข้าวต้มก่อนค่อยกินยา

แล้วเดินออกไปจากห้อง ผ่านไปพักใหญ่เดือนพัตรารู้สึกตัวตื่นเห็นปลาทูนั่งสัปหงกอยู่ข้างเตียง สำรวจตามเนื้อตัวไม่พบรอยแผลจากที่ร่วงลงไปตรงช่องหน้าผาก็แปลกใจมาก เหมหิรัญญ์ทำให้แผลเหล่านั้นหายไปได้อย่างไร

ปลาทูตื่นขึ้นมาเห็นเจ้านายมองตาแป๋วรีบแตะตัวดูพบว่ายังมีไข้บอกให้กินข้าวต้มแล้วกินยาเดี๋ยวตนจะไปอุ่นข้าวต้มให้ เธอส่ายหน้าว่าไม่ต้อง บอกให้ปลาทูไปนอน เดี๋ยวจัดการเอง ปลาทูดีใจที่ไม่ต้องอยู่ในห้องนี้รีบลุกออกมา เดือนพัตราลุกไปหยิบยาแต่ไม่มีแรงเดินจะล้ม เหมหิรัญญ์เข้ามาประคองไว้ทันพากลับมานอนที่เตียง เธอหมดสติไปเสียก่อน เขาเอามือแตะที่หน้าผากเธอแล้วก้มกระซิบข้างหู

“ท่านไม่เป็นอะไรแล้ว” เหมหิรัญญ์นั่งเฝ้าเดือนพัตราอยู่อย่างนั้นจนเช้า

ooooooo

มรุตเป็นห่วงเดือนพัตราจึงแวะมาเยี่ยมแต่เช้า คราวนี้ศิถีพาเขามาถึงในห้องของเธอ ลองแตะหน้าผากต้องแปลกใจที่เธอตัวไม่ร้อน มองไปที่ยาแก้ไข้พบว่าไม่ถูกแตะต้องแล้วหายไข้ได้อย่างไร...

ฝ่ายวโรชาไม่พอใจที่เห็นมรุตมาขลุกอยู่ที่บ้านเดือนพัตรา จะตามขึ้นไปเอาเรื่องเจ้าของบ้านถึงห้องนอน ผู้กองหนุ่มต้องลากแขนเธอออกมาที่รถไล่ตะเพิดให้กลับไป เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เขาจะทำอะไรมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา เธอเห็นท่าทางเอาจริงของเขาก็ไม่กล้าหือจำใจสตาร์ตรถขับออกไป

“นังเดือนแกไม่ได้ตายดีแน่ ของของฉัน ใครก็ห้ามแย่ง” วโรชากำพวงมาลัยรถแน่นด้วยความแค้น เพื่อความมั่นใจว่าเธอจะไม่กลับมากวนใจเดือนพัตรา มรุตจึงขับรถตามไปคุม...

ทันทีที่เห็นเดือนพัตราอยู่คนเดียวในห้อง เหมหิรัญญ์ก้าวออกจากกระจกโบราณพร้อมกับดอกวิกสิตามาวางให้บนหัวเตียง แล้วขยับจะไป เดือนพัตราตื่นพอดี ลุกขึ้นคว้ามือเขาไว้ แต่แรงไม่ค่อยมีเซปะทะอกเขาที่หันกลับมา ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากต่างฝ่ายนิ่งงันเหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกด เหมหิรัญญ์ได้สติก่อน

รีบดันตัวออกห่าง เธออยากรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงมาช่วยเธอไว้ เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เธอถามซ้ำอีกครั้ง

“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน คุณเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร”